Op zaterdag zijn we nog even gedag gaan zeggen bij Karin Noot en partner Ed. We hadden niet verwacht elkaar weer na een week te zien, maar Eliza wilde nog zo graag paardrijden en we kregen het aanbod om met paard en wagen door het bos te gaan. Dus op zaterdagmiddag fietsten we nog even daar naar toe. Alleen kwamen we niet ver op de wagen want we hadden een leuke band. Heel jammer, maar dan kon Eliza nu al het paard op. Borstelen, opzadelen, ze vindt alles super leuk. Fritz die hield het niet lang meer vol, dus wilden we naar huis fietsen, maar Eliza ging iets te vlug, dus op de afrit bij Karin ging ze onderuit. Goed hard. Dus hop weer terug naar binnen om bij te komen en weer een poging om naar huis te fietsen. We hadden ons gefocust op de knie maar thuis bleek ook op haar bovenbeen een flinke klap te zitten, wat zelfs steeds blauwer werd.

Op zondagmiddag zijn we nog even gedag gaan zeggen tegen de buren Guus en Diane. Was gezellig en de kinderen hebben fijn gekleurd. Thuisgekomen begint de rollercoaster. Helaas. We gingen alvast weer wat spullen inpakken, om de volgende dag een keer te kunnen vertrekken. Op ons gemak. Maar dat gemak werd omgezet naar een spoedverhuizing. Klinkt heel dramatisch, maar we konden na een soort van gedwongen gesprek vanuit Karin niet meer langer blijven in Gilze. Ze wilde uit het niets dat we per direct zouden vertrekken. Zonder enige poging op een respectvol gesprek, zijn de wegen gaan scheiden op een voor ons iets te onduidelijke en emotionele manier. Maar het is goed zo. Voor de kinderen was het ook beter om het hierbij te laten.
Waarom overkomt je dit? Omdat je er iets uit mag leren. Hoe hard dat het ook binnen komt. Je mag verder. Wij mogen verder.
Zo fijn dat we bij de ouders van Gijs in Heusden nog aan konden komen om 18uur en daar nog heerlijk friet hebben mogen eten. De volgende dag zouden we met neefje Ray gaan spelen na school, dus dat lieten we gewoon doorgaan. Even alles laten zakken ook, accepteren, de kinderen hadden leuke afleiding, Gijs kon z'n ding doen, alles weer gewassen. Even weer rust zonder gestress en emotioneel op je tenen lopen zeg maar. Even weer landen noemen we het dan maar.

Op dinsdagochtend reden we nog langs het gedenkbos om daar mijn pa en ma te treffen zodat we een hart van kastanjes en bloemen achter konden laten bij de boom. Speciale dag vandaag voor ons gezin. Daarna konden we eindelijk naar Sint Anthonis rijden. En aankomen in mooi weer is al helemaal fijn. We komen bij de receptie waar ze ons voortaan wel kennen. Zelfs hebben ze het nog over ons gehad van de week dat ze het dit jaar zonder ons moeten doen zeg maar. Maar zo zie je maar weer. We zijn van harte welkom. We hebben de spullen in fases over gehuisd want Gijs had z'n eerste klanten om te bellen en dat is ook belangrijk. De kinderen vermaken zich weer prima in de speeltuintjes en we lopen natuurlijk al een keertje door het kabouterpad. Gijs stapte die middag uit de camper en hij wenkte mij om naar buiten te komen omdat er een klein schattig vogeltje bij de camper zat. Heel stil zat het daar. Zo klein. Ik zet hem op m'n hand en hij blijft mooi zitten. De kinderen ook even van dichtbij laten kijken. Dit komt niet vaak voor natuurlijk. Ik denk een goudhaantje ofzo. Die zijn echt klein. Ben er ook achter de kleinste van Europa. Ik heb er wat mee rond gelopen en opeens vloog hij de boom in waar denk ik ook moeder zat, want daar hoorde we iets roepen. Daar mogen we dan ook weer van genieten. Die mooie vogels hier. En de heide. En de volle maan trouwens ook nu. Prachtig hier door die bomen heen. Op donderdagochtend ben ik met Eliza even de heide op gelopen en Gijs met Fritz over het park. Ik wilde eigenlijk alleen gaan, maar het was tijd om de kids ook even uit elkaar te halen. Wat kunnen ze dan toch kletsen. Samen Schotse hooglanders poep volgen hahaha. Waar zouden ze zitten. We hadden iets te korte tijd voor een lange wandeling, maar dat komt wel goed in de tijd dat we hier zitten. Woensdag had ik de luxe om met mijn ouders en broer hier in het restaurant de Heksenboom te gaan eten. Speciale datum dus deze week. Ideaal om dan op loopafstand van huis te zitten. Stond eigenlijk in Gilze gepland, maar heb ik dus gelukkig naar hier kunnen verzetten.

Wat een mooie heldere lucht hier iedere avond. Rustig, vertrouwd en nog wel een beetje bezorgd. Maar dat gaat vanzelf over in positief op onze eigen weg verder gaan. De kinderen spelen hier weer helemaal anders dan de vorige keer. Ze zijn ook iedere keer weer wat ouder en hebben weer wat dingen meegemaakt en dat merken we ook. Fijn spelen in de speeltuintjes, fietsen naar het dorp op de skatebaan bij de Jan Linders, en een kaarsje aansteken in de kerk. We zijn niet zo gelovig, maar ieder geloof telt op ieders eigen manier. Eliza wilde zelfs iets in het boek schrijven wat daar lag. Ach ja, waarom niet. Een boodschap voor degene die het mag lezen.
Ook mogen we weer boodschappen doen bij Verdaasdonk. Maar we komen erachter dat dit nog de enige vestiging is die volledig op is. De andere zijn al op bepaalde tijden moeten sluiten ivm te hoge energie rekeningen. Dus dat...En we weten ook dat we hier op het park ook rekening mee moeten houden, maar dat deden we de vorige keer ook al.

Geschreven door Doorgijss.reisblog