En vanmorgen was de eigenaar van het huis nog steeds niet thuis. Heel apart. En vol vertrouwen om vreemde mensen in je tuin te laten overnachten, haha. Aan ons hebben ze geen slechte gelukkig. De 3 hondjes begonnen weer volop te knuffelen. Fritz moet er echt niks van hebben. Blaffen vindt hij niet fijn, maar rustige hondjes ook niet. Ik tilde hem even mee naar de moestuin. Even rondkijken. En inderdaad is deze wat verwilderd, maar je zag ook nog rode biet, boontjes, paprika's ed groeien. De kippen en ganzen waren ook aanwezig. Toen de kinderen wat gespeeld hadden, konden we na het rijklaar maken van de camper gaan kijken hoe we weer uit de tuin konden rijden. Het zand pad op. Gijs wilde graag de route rijden die de schoonzoon van Paulo had doorgegeven. Mooie route hoor. Door de bergen, maar ook mooi en hoog langs de kust af. We kwamen ook door de stad Mafra waar het koninklijk paleis op de werelderfgoedlijst staat, dachten we te zien. Prachtig gebouw inderdaad. We reden er toevallig vlak langs af. Bij Lissabon gingen we de brug over, waar aan het einde een groot beeld van Jezus op je af kwam. We zaten even in Brazilië...haha. Rond lunchtijd stopten we bij een bordje Lapa de Santa Margarida. Een uitkijkpunt. We aten eerst een boterham. Gijs belde even met een klant, konden de kids in de bossen spelen. Op die plek stond ook een bord met verzamelpunt bij tsunami. Die had ik ook nog nooit gezien. We volgden het bordje naar het uitkijkpunt en liepen recht naar beneden via een oude stenen trap. Uiteindelijk met uitzicht over die prachtig helder blauwe zee. 2 vissers kwamen we tegemoet. Die liepen we achterna een grot in, waar een Maria beeld ed in stond. Mooie grot ook. Maar links liep je over de rotsen naar buiten, waar we even naar de vissers hebben gekeken. Ook hoe er eentje bijna de rots afrolde...Dat vond hij zelf ook even schrikken. We hadden graag even het water in gewild, maar dat was hier in de buurt helaas niet mogelijk. Het werd ook alweer later op de middag, dus reden we naar de camping. Mooie route ernaar toe. Alles is ook nog zo mooi groen. Zelfs 3 moutainbikers die omhoog probeerden te komen. Best knap dacht ik zo.
Aangekomen bij de camping, dacht ik echt dat we ons hier wel een paar dagen konden vermaken aan een strandje en voor een niet al te hoge prijs. Maar we worden helaas toch weer gevraagd om een groen vinkje, gelukkig hebben wij alleen maar twee kanariepietjes... haha. De receptioniste bood een aantal keren haar excuses aan, maar we konden het doen met "those are the rules, I'm sorry". Heel jammer. Heel veel slaap gelegenheid zat er niet in de buurt, dus waren we helaas genoodzaakt nog een 20 minuten te rijden. We waren er wel een beetje klaar mee. Nu staan we op een parkeerplaats, ook prima, in de hoop dat we morgen wel ergens neer kunnen strijken. Met douche. Anders wordt het toch echt douche in de zee, haha. Komt goed. Het heeft ook wel weer iets om niet voorzien te zijn van alle luxe en dat alles maar voorhanden en vanzelfsprekend is. Een beetje weerstand op zn tijd brengt een gevoel van leven in de mens naar boven!

Geschreven door Doorgijss.reisblog