Zondag:
Deze ochtend is het was ochtend. Gisteren was het te druk want iedereen wilde wassen. Het is hier zo goed als voor niks, haha. Dus ik zet een wekker om 8uur en te hopen dat ik de 1e ben. Robje trekt zijn autodeur open en zegt vrolijk, goedemorgen mijn was is bijna klaar. Haha. Hij was dus die vroegere vogel. Maar ik zet mijn wasmand er vast bij dat ik de volgende ben. Ik spring meteen even onder de douche. Een iets te openlijke douche. Geen slot op de deur en glazen deuren. Ik was gelukkig de enige deze ochtend. Toen mijn was bijna klaar leek te zijn en ik kwam kijken, deed een Duitse dame haar op handgewassen was in de droger. Ik denk ik geef toch maar even aan dat ik over 4 minuten mijn was in de droger wilde doen. Maar ineens op minuut 1 springt het wasmachine weer op 17 minuten haha. Is dat wat. Kon ze in de tussentijd toch even kort drogen. En we kletsten wat over het reizen, scholing, en het leven. Ze wilde graag een kaartje van de Givinglifestyle dus die haalde ik even uit de camper. Ze kon nog een beetje Nederlands ivm Nederlandse vrienden. Eindelijk de was in de droger. Konden we in de tussentijd naar de speeltuin lopen waar we gisteren waren geweest. Met die hangmatten er om heen en de minibib. Echt leuk om als idee mee te nemen.
We lopen terug voor de was om ook op tijd bij onze afspraak bij Hamgården te kunnen zijn in Tived. Bij Marian en Arjan. Gijs kan en wil de plek niet loslaten. Maar wil de plek ook graag aan onze vriend Robje laten zien. Ik ontferm me over de kids en Gijs doet zijn rondleiding met Robje en Marian. Is ook prima. Het water van het meer leek wel even een wilde zee met die wind en het water stond erg hoog ivm de regenval van afgelopen week. Veel rode besjes om te plukken in het stuk bos, maar ook grote paddenstoelen die tevoorschijn komen. Ik loop met de kids wat eerder naar de camper waar we in de tuin bij het huis een pruimenboom zien staan, een appelboom, Cranberries, van alles. Even proberen mag toch wel? Heerlijk zo vers van de bomen en struiken. Na de bezichtiging lunchen we nog even op de parkeerplaats bij het schooltje waar we de kunstroute pas gelopen hebben. Hier praten Gijs en ik ook nog even na over de plek, maar ook wat voor gevoelens daar bij komen kijken.
2 verschillende gevoelens is wel duidelijk. Het is ook duidelijk dat we even willen verblijven in een huisje in Zweden totdat we naar Nederland gaan. Om even te voelen om hier te wonen en om te voelen wat we nu echt willen. Gaat uiteindelijk goed komen. Nu voelt het gewoon even als veel. We rijden nog even naar de ICA om van daaruit naar André, Beate en de jongens te gaan. Daar voelen we ons altijd zo welkom. Er zijn nu meer gasten, met ook meer kinderen dus dat mag de pret niet drukken. Iedereen doet gewoon zijn ding. Iedere keer wanneer we hier weer komen zijn er weer dingen veranderd. Zo mooi om de ontwikkeling van een plek ook te zien en hoe gelukkig de mensen daarvan worden.

Maandag & dinsdag:
De maandag kan ik me niet meer voor de geest halen wat er toen allemaal geweest is. Volgens mij hebben we een poging gedaan om met z'n vijven naar Otterbäcken te fietsen om te gaan zwemmen. Maar goed dat we Robje bij hadden want die kon Eliza mooi een aantal bulten op duwen. De weg ernaar toe was niet helemaal vlak helaas. Maar de badplaats was wel heel leuk. Alleen Eliza had er niet zoveel zin in. Die was meer bezig met de wolken en wat daar aan regen of onweer uit zou kunnen vallen dan met de grote speeltuin, het eilandje en het zwemmen. We hadden onze lunch ook mee genomen dus we hadden alle tijd. Het weer is niet te voorspellen de afgelopen dagen. Het wisselt zich duidelijk af. Zo af en toe kwam de zon door, maar de temperatuur was al prima.
Op dinsdag weet ik dat de mannen met de kids even een boodschap zijn gaan doen zodat ik even mijn eigen dingen kon doen. Een uurtje voelt dan veel te kort, maar het weer werd dan ook slechter dus voor hun niet echt aantrekkelijk om in een speeltuin te blijven hangen zeg maar.
Net voor het avondeten liep ik dan nog even naar rechts de fietsrails op. Gewoon een stukje wandelen. Prachtig lopen. Beetje glad door de natte houten bielzen maar echt mooi om te lopen. Ineens zie je een bord staan met een mooie historie erop. Of ja mooi. Over een massagraf uit de jaren 1400 en 1900, maar dat deze wel hier in het bos ligt. Ik probeer die 200 meter te lopen, maar het pad is zo vol gegroeid dat je het pad niet meer goed ziet en ik dit liever niet alleen ga bewandelen. Dus ik liep terug, nat van de takken waar ik doorheen moest, maar ik waagde het er toch op om een stukje terug nog even de bossen in te lopen, waar in een donker stukje prachtige paddenstoelen groeien. Maar ook dit pad is in de winter waarschijnlijk goed te doen, maar nu helemaal begroeid. Dus ik loop maar weer netjes terug de rails op terug naar huis. Ik kom er via Google Maps achter dat je misschien ook via een makkelijkere weg bij het massagraf kunt komen. Dat gaan we deze week nog even uitproberen, maar dan met Robje erbij. Die vindt dat ook wel interessant. Savonds toen de kids net naar bed gingen hoorden we dat er nog een busje langs ons kwam geparkeerd. Ik wist dat Beate nog iemand had gesproken voor een overnachting. Een gezin met 3 kinderen. Dat hoorde die van ons natuurlijk, maar dat mag helaas tot morgenvroeg wachten.

Woensdag:
Voor het eerst dat ik 3 dagen achter loop met mijn verslag. Dacht ik. Bijna onbewust. Er gebeurd denk ik gewoon veel de laatste dagen. Fijn om weer op deze plek te zijn, dus de dagen vullen zich bijna vanzelf op. Nieuwe mensen die je ontmoet. Maar ook onze kinderen vragen veel aandacht en dus veel energie. Savonds ben ik dan ook even breinloos bijna. Maar dat gaat ook weer goed komen. Aankijken en aanpakken op een manier dat het voor iedereen werkt.
Vanochtend merkte we ook even wanneer de kinderen fijn aan het spelen waren met de 2 kindjes die gisteren zijn aangekomen.
Ze bleven helaas alleen de ochtend en dat vond Fritz ook erg jammer. Robje ging vissen met de jongemannen Luka en Noah. Wij gingen na de koffie naar het dorp Gullspång om afval weg te gooien, cassettes te legen en water te vullen bij een camperplaats waar je dit voor niks mag doen. Zo tof dat het dorp dit vrijgeeft. Maar zo jammer dat er dan toch mensen zijn die zijn eigen "shit" dan niet opruimen. Zo vies en zo jammer. Want ze verpesten het voor iedereen. Op deze manier gaan de lokale mensen ook denken om het dan maar dicht te gooien wanneer er op deze manier mee om wordt gegaan. Normaliter ruim ik veel van een ander op, maar dit ging me te ver.
Maar oké. Gijs had nog even een telefonisch interview tussendoor, kon ik met de kids naar de kabelbaan en wat kleuren in de camper. Het duurde iets langer dan verwacht. Ik had Beate gevraagd waar we fijn konden lunchen in het dorp, dat was op loopafstand dus konden we de camper mooi laten staan. Vanuit de pizzeria liepen we naar de Laxtrappan. Dit is een zalm stroming, die trapsgewijs naar beneden loopt. De fietsrails ligt over de brug. Dus die route komt hier ook langs. Er gaat nog een houten brug langs het water af, maar Eliza had vandaag al nergens zin in en Fritz bedacht tijdens het klimmen ineens ik wil naar de camper en die liep aan. Zonder achterom te kijken, totdat we hem niet meer hoorde of zagen en hij sneller liep dan we dachten. Maar we hoorde na Fritz waar ben je, gewoon een HIER. En daar stond hij dan aan de andere kant van de brug. Gijs zei al dat Fritz op hem lijkt als kleine jongen. Heel fijn. De spanning was dus weer even te hoog opgelopen, zeker bij mij omdat ik graag dat stukje had gelopen langs het water af. Maar goed. Even afkoelen op een steen en we lopen weer verder. Gijs biedt aan om mij alleen af te zetten bij Badplatz Skagersvik om even te zwemmen en te resetten. Eliza had weer geen zin, maar we reden er toch naartoe. Gijs geeft daar aan toch even te willen blijven en dat vindt ik ook gezelliger, dus Fritz zwemt weer met me mee en Eliza luistert maar muziek in de camper. Thuis gekomen is Robje terug van het vissen en hebben ze maar 1 visje gevangen, maar fijn op het water geweest met het bootje en terug kunnen lopen via de fietsrails. Want die loopt langs hun huis af. Misschien toch een keer leuk om te doen. Je hebt een route van 12,5 km en eentje van 38 km.

Donderdag:
Wauw. Dit was nou eens een fijne zonnige zomerdag. Vanochtend bleven we nog even op de plek hangen. Koffie drinken, de kids speelde fijn samen en ik maakte nog even een korte wandeling naar Bänningen, waarvan ik hoopte bij het massagraf uit te komen via de andere kant, maar ik kwam helaas bij mensen in de tuin uit. Dus om er te komen moeten we toch via de fietsrails. Robje was met de jongens op de quad naar een aantal appelbomen achter in de weide gereden. Ze kwamen terug met 3 emmers vol. Ze willen er sap van gaan maken. Na de lunch reden we weer naar Skagersvik Badplatz om te zwemmen. Het was echt een prachtige, relaxte dag. Er waren wat meer mensen die er kwamen zwemmen, maar niet al te druk. Ook reden er veel fietsen over de rails, waarvan een Nederlands gezin die even pauze kwamen houden en kwamen zwemmen. Gijs maakte een praatje met de man van het stel en ik met de vrouw en kids aan en in het water. Weer veel raakvlakken. De man vertelde ook mooi aan Gijs dat ze van een Roos hadden gehoord over een Gijs van de Voort van de Giving Lifestyle. Nou ja, laat dat nou de man zijn waar je tegen praat, haha. En Roos die ze hebben gesproken kennen wij weer van de werkdag bij Soraya de vorige keer. Hoe klein kan de wereld zijn. Hun kinderen probeerden naar de springplank te zwemmen tegen de stroming in. Ik ging met de stroom mee met Eliza, maar ik liet haar terug lopen en ik wilde ook wel eens tegen de stroming in proberen te zwemmen. Het leek een klein stukje, maar de stroming was heel zwaar. Ik kreeg een bepaald gevoel in mijn buik, maar ik wilde toch doorzetten. Toen ik uit het water kwam merkte ik dat dit toch veel energie had gekost. Dus maar even uitrusten en op adem komen op het bankje. En weer iets geleerd, maar ook weer iets gevoeld wat weer nieuw voor me is. Heel apart. We zaten er zo fijn aan het water in de zon dat Gijs en Robje even op en neer gingen naar de winkel om eten te halen voor op het vuur. Het gezin van 4 was weer verder gegaan op de fietsrails en zeiden misschien tot straks op de terugweg. En laat dat nou ook zo gebeuren dat wij er nog steeds zitten wanneer ze terug komen. Dat vond Eliza ook leuk want die kon het heel goed met hun oudste dochter vinden. Moeder en zoon kwamen iets later aan omdat ze op paddenstoelen jacht waren gegaan onderweg. Wauw wat hadden die een mooi mandje vol met eetbare paddenstoelen. Waarvan ook de beroemde Cantharellen. Die mocht ik een paar mee nemen. Zo lief. Beate had het er al over gehad en dat ze super lekker waren wanneer je ze in roomboter bakt. Dat kunnen we dus zelf gaan proberen. We namen gauw genoeg afscheid omdat ze graag op hun camping gingen eten en ze nog terug moesten fietsen. Maar we voelen al dat we elkaar nog vaker gaan zien. Toen hun vertrokken zijn wij ook snel erna naar huis vertrokken. Bij André en Beate zaten ze nog lekker te bbqen boven de vuurton. Dus na het toch nog even ophangen van mijn was in de schuur, dronken we nog even een drankje en kletsten we nog even bij de ondergaande zon, totdat de muggen toch weer in iets te grote getalen kwamen prikken. Het was ook laat genoeg voor onze kids.

Vrijdag:
Het gevoel is bij mij sterk aanwezig dat ik behoefte heb aan een vaste plek. Natuurlijk in Zweden. Maar dat gaat helaas niet zo vlug en zeker niet wanneer je het te graag nu wil. Dus ik mag toch gaan proberen om geduld te hebben en hopen dat we nog een tijdelijk plekje gezocht krijgen om even te kunnen landen in Zweden. We zijn het rijden even moe denk ik. En ik ben graag even op 1 plek. Een paar weken kan al veel doen. We gaan op zoek. Ik ga op zoek. Gijs zet de plek Hamgården toch even door. Dat laat ik aan hem over.
Vandaag heb ik de eer gehad om de cantharellen te bereiden. Gijs hoefde het niet, dus ik maakte ze gewoon klaar met roomboter, ui en knoflook op een broodje van gisteren. Ik liet Robje mee proeven want die was ook benieuwd naar de smaak. Heerlijk gelukt dus.
Het was de bedoeling dat we naar het natuurreservaat van Gullspång gingen na de middag, maar Gijs had een beetje trubbel met wat werkzaakjes, dus dat duurde iets langer. We vertrokken pas om 15uur. Het reservaat was een mooie plek, maar er waren helaas te veel muggen en daserikken dus we hebben niet veel kunnen wandelen. Wel zagen we 2 hertjes aan de bosrand. Op de heenweg zagen we een speeltuin, Nunnestad Lekplatz waar de kids even konden spelen. Er hing een bordje met een route van 1 km die Robje en ik interessant vonden. Ik reed er even met hem naartoe. Het was eigenlijk super leuk gedaan voor de kids. Een mooie ronde door het bos waar popjes, geschilderde steentjes, en van alles in de bomen hing. Super leuk gedaan. De kinderen hadden er alleen geen zin meer in. Het was ook alweer 17uur geweest en we kregen honger. Robje wilde nog graag met ons een afscheids etentje doen, dat kwam voor nu wel goed uit. We reden nog eerst langs het servicepunt en daarna naar Otterbäcken naar het restaurant waar Luka zou werken vandaag. Laat hij dan net vandaag eerder naar huis mogen omdat het niet zo druk was. We eten er een hoofdgerecht met een mooi uitzicht op het meer. De eigenaar zag onze camper en nodigde ons zelfs uit om hem voor een overnachting voor de deur van het restaurant te zetten. Daar is het mooi vlak. Haha. Super aardig natuurlijk, maar we hebben al een vaste plaats om te slapen.

Geschreven door Doorgijss.reisblog