Op vrijdagochtend moest het niet gekker worden. Ik met 2 kinderen gaan hardlopen/joggen. Fritz met de fiets en Eliza met mij meerennen. Natuurlijk met veel stops voor die kids, maar het gaat om het idee. 3 dames onderweg die zeiden "zo moeder zo dochter". Nou....is pas de 1e keer hoor. Haha. De yogamat ligt in het huisje ook iedere ochtend in de weg. Daar gaan ze dan op handstanden of koprollen. Schattig hoe die Fritz dat gewoon maar doet. Wat ik nog niet had verteld is wanneer we gisteren over de heide aan het fietsen waren en we naar de vleermuizenkelder wilden gaan, zagen we daar vlakbij de Schotse hooglanders lopen. Met 3 jonkies. Ze stonden zo dichtbij de kelder dat we vanachter het poortje moesten blijven kijken om op veilige afstand te blijven. Ik ben niet echt bang dat ze iets doen, maar een aantal mama's met zijn jongen, dan ben ik toch iets voorzichtiger met mijn kinderen erbij. Echt prachtig om te zien die beesten. We volgden ze verderop het fietspad op, waar ze het fietspad overstaken naar de wei waar ook de schapen stonden. Die hadden we vorig jaar kleintjes zien krijgen. Nu zijn ze flink gegroeid. Leuk voor die kinderen ook om te zien. Dus we hebben ze mooi zien wandelen naar de overkant. 2 jonkies volgden iets later want die riepen naar mama van waar ben je nou? Zo leek het geboe in ieder geval te klinken. Toen hun in de schapenwei kwamen speelden ze eerst wat met de schapen voordat ze gingen grazen bij de mama's. Echt schattig.

Zaterdag was een volle dag. Sochtends meteen naar opa en oma in Heusden vertrokken, zodat de kids daar een aantal uren konden blijven zodat Gijs en ik in de garagebox in Asten konden duiken. Even kijken of we wat mensen blij konden maken met wat spullen. Aan het grotere gerei komen we een andere keer wel weer. We doen nog niet alles weg. Dat voelt nog niet goed. Weer lekker mogen lunchen in Heusden waarna we nog een 2x op en neer zijn gereden. Eliza mocht van oma alleen naar nichtje Suze lopen om iets af te geven. Kon ze er meteen even spelen. Ik ben met Fritz naar het speeltuintje tegenover Suze gegaan want daar bulkte het van de kinderen. Konden ze daar fijn mee spelen. Eliza en Suze kwamen er ook bij. Eliza zag wat oude klasgenootjes. Dat speelde meteen weer goed samen. Fijn is dat.
Na de speeltuin gingen we toch echt nog even langs opa en oma in Asten, want die konden we niet overslaan. Dus daar heeft Eliza nog fijn kunnen schilderen en Fritz met zijn nieuw gekregen tractor en papa naar het pleintje in de zandbak. De tractor kreeg hij van oma omdat hij al zo z'n best doet om op de wc te gaan zitten. Echt super fijn.
Savonds waren we uitgenodigd in Someren om bij Nel en Simon te komen eten. Dat slaan we natuurlijk niet af. Konden we ook weer gezellig bijkletsen en de kinderen weer samen spelen. Dat gaat ook zo goed samen. Dus daar reden we om half 8 pas aan, dus waren we weer eens laat thuis. Hoppakkee konden de kids meteen dat bed in, haha.

Zondag hebben we sochtends weer eens ouderwets een appelcake gemaakt in een gewone oven. Dat is weer even wennen met temperatuur en tijd instellen. Mijn brood van afgelopen week ging ook iets te hard en werd ook wat te krokant. In de omnia gaat dat geleidelijk aan, dus dat gaart weer anders van binnen uit.
Toen de cake net klaar was had Gijs nog een presentatie te doen, dus ging ik met de kids naar de Vlagberg om de hoek. Die camping voelt ook nog steeds vertrouwd. Onze 1e camping met de camper. En fijn in de bossen. Daar hebben we gespeeld totdat papa klaar was. Na de boterham kwam mijn beste vriendin Marjet op bezoek met Patrick en de kids. Dat was die middag veel buiten spelen en met de steps of fiets over het park. Als afsluiter werd er nog een flink potje gevoetbald. Mooi is dat.

Maandag. Wat een maandag. Energetisch een beetje down. Gijs ook. En een aantal meer die ik sprak die dag. Wat doe je dan met zo'n dag? Niet teveel. Smorgens dacht ik weer even fijn met de kids te gaan rennen. Maar deze keer ging dat ook niet soepel. Fritz wilde al binnen 5 minuten niet meer en ik had geen zin om te blijven wachten om de 10 meter. Dus nee, dat rondje duurde iets te lang. Gijs had ook even geen zin om gezeur aan de kop, maar dan zal je net zien, dat kinderen dat aanvoelen ofzo en dat je geduld nog iets meer op de proef wordt gesteld. Net of ze vandaag nog meer zin hadden om elkaar te plagen. Dus dan is apart nemen de oplossing. Ik met Fritz de fiets op en Eliza met papa aan de wandel. Op zo'n dag voel je echt teveel, wat even door je heen moet lijkt wel. Zo'n dagen heb je ooit. Maar nu maak je dat met z'n viertjes mee, haha. Dus dat heeft ook wel weer zijn charmes. We verheugen ons op morgen. Een nieuwe, hopelijk weer zonnige dag. En we mogen met onze vriend Robje naar de Beekse Bergen. Normaal vind ik de dierentuin niet zo diervriendelijk, maar de kids staan er toch wel weer om te springen om weer even naar zoiets toe te kunnen. Omdat het kan en omdat het mag. Genietend van de dag. ;)

Dinsdag. Op tijd reden we naar Asten om de auto terug te brengen naar mijn pa omdat hij toch even iets na moest laten kijken. Dus Robje pikte ons daar op om kwart voor 10. Was wel even een lange rit in totaal, maar de kids deden het super goed. Zo spannend vonden ze het. Aangekomen bij de Beekse Bergen reden we eerst door de autosafari. Op de helft kun je de auto parkeren om te wandelen door het park, te spelen in de speeltuinen en om een half uurtje met de boot te varen. Alles verliep super. Geen gezeur, geen geschreeuw, geen slaan of haren trekken, tussen Fritz en Eliza was niets te merken vandaag, haha. Ze hadden een keer geen aandacht voor elkaar, dat was het denk ik. Als ze dat thuis nou ook eens wat minder deden. Want je hoeft elkaar niet lastig te vallen, maar de laatste dagen leek het niet anders te willen. Dus...We hebben met Robje een zonnige en leuke slenterdag door de dierentuin gehad. Fritz wilde morgen wel weer gaan, haha.

Op woensdagochtend voelde het niet zo goed, omdat Eliza wat snotterde en we gisteren een drukke dag hadden gehad, om naar Breda te rijden naar onze vriendin Anouk en zoontje Joshua. Maar omdat Anouk zondag weer zou vertrekken naar Frankrijk om te gaan kijken naar een mooi stuk grond van 9 hectare, wilden we elkaar toch nog graag gezien hebben voor die tijd om het daarover te hebben o.a.
Daar hebben we zeker geen spijt van gehad. Het rijden in de camper ging als vanouds met de kids. Ik vergat alleen mijn tas met middageten, dus moesten we toch nog even langs de supermarkt. Dat was vlakbij Anouk thuis. Daar zaten ze heerlijk buiten op het lange gras in de zon voor hun appartement. Speelgoed, houten bankje, speelkleed, eten met een kopje thee en het zonnetje. Wat wil je nog meer. Anouk zagen we pas voor de 2e keer. Maar op één of andere manier voelt dit zo goed samen. Joshua was ons ook zeker niet vergeten. Het spelen ging zo goed met die van ons. Ze gingen zelfs samen met een afvalknijper afval opruimen. Ik kwam met een zeurend hoofd, maar die heb ik in Breda achter gelaten. We reden op tijd terug om de auto van opa in Asten op te halen, want die was gelukkig weer gemaakt. Mochten we ook bij opa en oma avondeten nadat we nog even op het pleintje hadden gespeeld. Fijn is dat.

Donderdag. Wat een heerlijke lentedag deze donderdag. Lammetjes knuffelen past daar wel bij. Dacht ik zo. Bij Community Farm in Aarle Rixtel waren de lammetjesdagen verlengd. En vriendin Annette had het al over deze farm gehad toen we in Portugal zaten. Carmen Koolen heeft een wandeltocht gedaan met haar ezel. 2 maal zelfs. Dat was een apart verhaal. En een mooi verhaal. Na haar reis is ze op deze farm terechtgekomen via een gedeeltelijke Crowdfunding. Vandaag liepen er ook jonge mannen rond die je in ontvangst nemen en van alles over de geitjes en lammetjes vertellen. Dat is hun stage. Mooi dat dat kan. Na flink knuffelen met de lammetjes, want de geitjes vonden de kids niet zo lief, liepen we naar de auto. Waar ik met de kids nog even keek naar een mama schaap die net van haar 2e was bevallen. De 1e strompelde al naast haar. De 2e was nog niet eens opgedroogd en het leek wel of moeders nog moeilijk liep. Dus misschien nog wel een 3e die eruit moest. Mooi toch. Om te zien. Hoe dat het werkt.

Vrijdag. Een dag waarop we gepoetst hebben, naar de Lidl zijn geweest en de kids dan toch echt aan het snotteren zijn begonnen. Verder misschien wat geldzorgen die we liever nog voor zijn en waar we dan even over moeten brainstormen. Maar dat komt ook goed. We moeten gewoon doorzetten met waar we mee bezig zijn op te zetten, vertrouwen hebben, ons hart volgen en niet teveel piekeren erover. Blijven doen wat je leuk vindt en wanneer dat vanuit de juiste intentie is, komt het vanzelf naar je toe. Het verre reizen laat in ieder geval even op zich wachten, want dat is de grootste kostenpost. Dus we komen de juiste mensen tegen, met de mooiste plekken, om daar onze kennis te vergroten en zo over een tijdje zelf ergens te kunnen starten. Er zijn veel mensen die met je mee willen denken, dezelfde gedachten gang hebben over de te creëren droomplek en je een plek willen aanbieden om daar te kunnen leren hoe een zelfvoorzienende leven nu werkelijk werkt. Alvast even voelen om de handen in het zand te steken en te planten en te onderhouden waar je uiteindelijk je eigen voedsel vandaan kan halen. In vertrouwen loslaten en dan komt alles zoals het komt!

Geschreven door Doorgijss.reisblog