Vanaf vrijdag begonnen we al met feest vieren. Een beetje het bezoek verdelen over het weekend. Want het huisje is ook niet zo groot dat we er veel mensen in kwijt kunnen in 1 keer, haha. Het was prima verdeeld over die 3 dagen zodat de kinderen ook genoeg tijd hadden om met neefjes en nichtjes te spelen. Fritz deed af en toe een powernapje tussendoor, want zoveel bezoek dat was ook even wennen. Maar ze hebben het super fijn gehad. En genoeg gekregen natuurlijk. Er volgen nog wat bezoekjes van degene die niet konden, maar dat hebben we dan nog tegoed. Altijd gezellig.

Maandag zouden we eigenlijk op de koffie gaan bij een gezin met 4 kinderen in de buurt van Venlo, maar de maandag was voor Gijs een dag met een dip. Een flinke dip. En begrijpelijk wanneer je veel tijd geeft aan het opzetten van, maar dat het nog niet veel opbrengt zeg maar. Het brengt wel degelijk mooie contacten op en inspiratie, maar geld is helaas toch nodig in de wereld waar we nu zitten. Wanneer je in zon dip beland heb je nu natuurlijk ook veel mensen waar je terecht kunt. En die mee willen denken in oplossingen. Dus daar zijn we al heel erg dankbaar voor. Een hart onder de riem, een uitrijkende hand, een luisterend oor, allemaal super fijn om binnen handbereik te hebben. Is het niet fysiek, dan is via een ZOOM online of een telefoontje ook super fijn om dan te kunnen connecten. Je mag vragen en je mag delen. Je kunt zoveel voor elkaar betekenen door alleen maar te delen en te communiceren. Mooi is dat. Daarom gaan we ook gewoon door in wat we doen en wat we willen bereiken. Zowel voor ons, onze kinderen en andere om ons heen.

Deze week hebben we dan ook gewoon de vraag uitgezet naar de eigenaresse van het park of ze ons misschien tegemoet kon komen voor de 3 weken die we nog t/m 1 maart mogen overbruggen. Spannend om te vragen omdat dit normaal niet nodig is, maar waarom zou je het niet mogen vragen. De situatie is op dit moment gewoon zo dat we minder te besteden hebben. Is dat erg? Waarschijnlijk ook weer een les om uit te leren of nog meer dankbaar te zijn voor wat je wel hebt en wanneer je erop vertrouwd en je voelt dat je goed bezig bent, dat het financiële stuk dan vanzelf naar je toe mag komen. Geduld is ook een schone zaak natuurlijk en vanaf niks beginnen heeft ook z'n tijd nodig.

Op dinsdag heb ik de kids zover gekregen om naar het kabouterpad in Boxmeer te fietsen. Fritz dan wel achterop, maar Eliza vrolijk op de fiets. De heenweg ging dan ook wel prima, met de wind mee. Maar ik had geen idee dat de terugweg met een volle wind in je gezicht zou zijn. Jeetje, dat was een lange en zweterige 6 km. Haha. Eliza kon ook lekker klagen, maar ze had het wel gehaald. Helemaal uitgeput. Allebei. In het kabouterbos hadden ze een nieuwe opdracht op het bord geplakt. Zoek de deurtjes van de huisjes van de kabouter en zijn vriendjes. Jaja. Geen deurtjes te vinden. Ik denk omdat het winter is dat ze deze hebben weggehaald, maar haal het infobord dan ook even weg. Zoeken zonder iets te vinden is ook een domper. Ook voor mij haha. Thuis was Fritz echt helemaal uitgeteld. Hij ging in stilte een bedje op de grond maken en rolde zich in zijn dekentje. Naar dromenland binnen een paar tellen. Aparte slaapplek, maar moe is moe. Natuurlijk slaapt hij savonds dan ook later helaas.

Omdat we de komende 3 dagen gezellig wat bezoek over de vloer krijgen kan ik het natuurlijk niet laten om zelf wafels en een appelcake te bakken. Ik geniet er nog maar even van, van de oven, want vanuit de camper op de omnia is weer een andere manier van bakken. Op woensdag hebben we een gezellig bezoekje gehad van Rik en Nina. We hadden ze alweer even niet gezien en Rik had een reis alleen naar Mexico gehad van 5 weken. Daar was ik ook wel benieuwd naar. Hoe is het nou om alleen nog op reis te gaan en om als partner dan 5 weken alleen thuis te zijn. Haha. Super fijne gesprekken weer gehad.

Op donderdag zouden we bezoek krijgen van Peter en Esra die we op weg hebben mogen helpen via de Givinglifestyle. We hadden zo het gevoel elkaar te willen ontmoeten en ze zitten bijna om de hoek zeg maar. Dus waarom niet. Na hun best drukke verhuis en regeltijd konden ze donderdag langskomen met hun 2 kinderen. Alleen mocht het voor Esra niet baten omdat ze niet echt fijn de dag begon. En dat kan natuurlijk, maar Peter kwam toch even langs met de kids. Ze zijn ouder dan die van ons, maar wat hebben ze fijn gespeeld. In het zand, in de regen. Het maakte niet uit. Wat een lol. Tijdens het verhuizen kwamen ze ook een speelgoedpaard tegen waarvan Esra een tijdje terug al een filmpje had gestuurd. Nu kreeg ze haar echt. Ik ben er ook een beetje verliefd op hoor. Je zet het aan en wanneer het begint te bewegen en te hinniken kun je er niet vanaf blijven. Eliza is er helemaal blij mee. Ook fijn dat er een uitknop op zit natuurlijk. Met nog meer kleinere paardjes en een paar hele mooie nieuwe boeken, is ze weer helemaal blij. Ik ook trouwens, want van die boeken kunnen volwassenen ook nog iets leren haha.
We hebben heerlijk gekletst met Peter en geen kind gehad aan de kids. Om 16uur hadden Gijs en ik wel een webinar staan met een groep ouders die samen een community vormen en die zeer geïnteresseerd waren in ons en de Givinglifestyle. Hoe leuk is dat. In de tussentijd dat wij dit deden draaide Peter even een wasje op het park en speelden de kids in de regen. Heerlijk doorweekt kwamen ze terug naar huis.
Bijna tegelijk met de afronding van het webinar. Dat gaan we ook zeker vaker doen.

Vrijdag kregen we ook nog bezoek van Ingrid en Dingeman die we al eerder opgezocht hadden toen we in Gilze zaten. Met hun hebben we het toen tijdens het event in september ook zo gezellig gehad. En ze hebben me ook heel erg goed geholpen dat weekend. Super fijn.
Maar ook hier was de vrouw des huizes niet helemaal fit. Dus kwam Dingeman alleen. Hij kwam wel net op zo'n dag dat het niet zo stroomde zeg maar. Weer even een dip, maar dat vond Dingeman helemaal niet erg. Hij vond het juist fijn dat dit gedeeld kon worden en wij vonden het fijn dat hij wilde luisteren en feedback wilde geven. Want zo eerlijk is hij wel. Ook keek hij even mee naar de gasfles, want die vond het leuk om te gaan bevriezen toen we de fles hadden verwisseld. Ook dat is nu opgelost. Gijs had het even laten rusten en op zaterdag weer opgepakt. Omdat de flessen de vorige keren ram leeg waren ivm de kapotte kachel, moest hij er even doorheen lijkt wel. Na net iets langer wachten hield het vriezen op. Gelukkig.

Geschreven door Doorgijss.reisblog