Maandag:
Die klim naar beneden gaan we niet meer doen. We zoeken gewoon een strandje onderweg uit dat is beter.
Voor deze camping was een busstation die naar de stad Dubrovnik ging. We begrepen nog niet waarom, maar wel toen we er langs af reden. Echt een prachtig oude stad. We hadden geen trek om deze te bezoeken, maar ik kon een mooie foto maken van bovenaf van deze oude stad.
We parkeerde onderweg bij een sjiek hotel om zo te kunnen zwemmen aan een weer mooi strand. Zand deze keer.
Toen we gingen werd er ineens een hond los gelaten op het strand. Het baasje nergens te bekennen. Het was een jonge hond die naar iedereen begon te blaffen. Niet zo fijn. Maar daar kan de hond ook niets aan doen natuurlijk. We moesten nog even betalen bij de receptie van het hotel. Gewoon even met z'n allen naar binnen om te kijken hoe sjiek hij wel niet was. Haha. We kregen zelfs een uitgeprinte factuur mee.
Bij de grenscontrole van Montenegro hadden we 2x controle. Eentje voor de paspoorten en id kaarten en een stukje verderop werden we geregistreerd in een groot logboek, met pen en papier, en kregen we een stempel in de paspoorten.
Ineens hadden we geen internet bereik meer en krijgen we van KPN de melding dat onze bundel niet in Montenegro werkt. Je kunt wel een bundel kopen van 30euro. We dachten deze ook te kunnen gebruiken in Albanië, dus laten we die 2 GB maar kopen voor park4night en werk Gijs. Want Park4night werkte natuurlijk ook niet en de navigatie ook niet. Lekker handig allemaal.
We hebben ontzettende honger, maar we rijden de ene stad in en de andere stad weer uit. Toch komen we uiteindelijk langs de weg bij een prachtig strandje uit met ligbedden waar iedereen gebruik van mag maken en waar de camper mooi nog op 1 plekje past met de voordeur naar het water. Heerlijk uitzicht en koken maar. Stoelen buiten en met je bordje zit je van het uitzicht te genieten. Natuurlijk gaan we hier ook even zwemmen. Snorkelen gaat hier beter. En Eliza laat zien dat ze zich voortaan prima boven water kan houden en zelfs met slagen mij voorbij komt. Heerlijk dat ze met me mee kan zwemmen en duiken.
We rijden einde middag verder naar de camperplaats met noodzakelijke wifi voor Gijs z'n werk morgen. Mooie oude steden onderweg en erg grote cruise schepen in de haven. Heba is een plaatsje wat me opviel. Ineens zagen we ook ontzettend veel toeristen bij een prachtig grote kasteelmuur die omhoog loopt de bergen in. Op de binnenplaats bleek van alles te doen. Helaas slecht te parkeren en te laat op de dag. We begonnen ineens aan een uitdagend weggetje langs het water. Een nauwe straat langs de kust af. Hier rijden vaak genoeg campers maar veel tegenliggers. En wanneer je via de binnen wegen gaat moet je echt omrijden want zoveel wegen zijn er niet in Montenegro. De camperplaats was helaas vol. Tuurlijk. Een paar 100 meter verderop konden we ook bij iemand voor in de tuin parkeren. Maar de korte klim omhoog ging toch niet zo goed met onze fietsendrager. Hij raakte de grond, dus probeerde we ook maar niet die korte draai de bult op te gaan. Fietsendrager eraf, en we parkeren hem even langs de weg om bij te komen. We eten een ijsje bij het winkeltje naast de camping en gaan op een trapje aan het water zitten. Er zitten hier te weinig slaapplaatsen voor onze camper. We besluiten om toch nog 47 minuten te rijden naar hopelijk een iets grotere plek om te parkeren. We belde toch maar even. Maar of het gaat passen was niet duidelijk. We waren het door de steden rijden een beetje beu. 28 graden was het dus ook warm.
Die volgende camping die we hadden gebeld was moeilijk te vinden. Weer smalle weggetjes en slingeren en uiteindelijk dan weer op dezelfde hoofdweg uitkomen. Hoe dan! De moed zakte ons even in de schoenen. We wilde al bijna gaan vragen of we bij het restaurant daar aan de weg op de parkeerplaats mochten gaan slapen voor een tientje ofzo, haha. Hardstikke moe waren we allemaal. Want zo rijden we toch best veel ineens met al dat zoeken naar een slaapplaats. Maar, we doen nog 1 poging. Nog 35 minuten rijden. Op goed geluk. Weer een afgelegen weg, maar verhard, het binnenland in. Dat rijd een stuk fijner toch wel. Maar met dat laatste stukje vroegen we ons weer af waar komen we nu toch weer terecht. Nou....Op een prachtige plek aan het water. Bij mensen in de tuin. Bankjes om op te zitten. Opgestapelde stenen. Lieve mensen. Morgen betalen is prima. Ik maak kleine hapjes om aan het water op te eten. Even ontspannen. De kinderen gaan stenen stapelen. Wanneer de muggen komen, klaar maken voor bed. Helemaal op zijn we. We zien morgen wel hoe verder. Eerst een goede nachtrust. Ik plant mezelf tegelijk met de kids het bed in.

Geschreven door Doorgijss.reisblog