Woensdag:
Jaja. En toen beleefde we weer een dag met van alles en nog wat. Het lijkt niet op te houden. Hoe afhankelijk zijn we van onze telefoons en internet? Maar laten we eerst bij de ochtend beginnen. We lieten die mooie watervallen achter ons om er nog meer te bezoeken. In het Nationaal Park Plitvice. Met de Plitvice meren.
Wel super zonde dat je er zoveel entree voor moet betalen, maar het zou de moeite waard moeten zijn, dus we hebben het er voor over. De kinderen hadden ook super veel zin om door een Nationaal park te wandelen omdat we dat in Zweden ook regelmatig bezocht hebben. Maar daar is alles gratis. Maar oké. Om een idee te krijgen. We waren 60 euro kwijt met parkeren en 3x entree, want Fritz is nog net gratis. Ook super toeristisch. Veel scholen en bussen met Japanners die ook graag een bezoekje nemen aan deze must see. We hebben het geluk dat we toch af en toe foto's kunnen maken van stukken zonder andere mensen erop, dus dat is ook fijn. Maar inderdaad wat een natuur schoon is het hier. Als je door de verbouwingen eromheen heen kijkt dan wel, maar toch ben ik blij dat we een bezoekje gedaan hebben. Weer veel turquoise water en de 1 op de andere waterval kom je tegen. Alleen dan ineens gebeurd het.
Eliza wil graag een soepstengel, maar ik wacht liever totdat we van een brug af zijn en wat rustiger staan. Maar nee, nu graag wat eten. Nou vooruit. Ik geef mijn telefoon even aan haar en ik maak de tas open om iedereen te voorzien. Ik krijg mijn telefoon weer terug omdat er wordt gezegd dat we beter weer verder kunnen lopen omdat er een stoet mensen aan komt. Ik ben te snel bezig met de tas in pakken en voor dat ik het weet glipt mijn telefoon net door die ene spleet naast mijn tas door de brug het water in. Echt hé. Serieus? Gijs ziet hem nog liggen door het opvallende hoesje en kan het niet velen om het hier maar bij te laten. Het liefst springen we het water in, maar net op dat punt stroomt een watervalletje naar beneden die het water troebel maakt en de snelheid van de stroming teveel is. De telefoon blijft hangen tussen de stenen. Ik zag een stukje terug dat er mannen aan het werk waren aan een nieuwe brug, dus ik waag mijn enige kans op het redden van mijn simkaartje. De telefoon is al verzopen, maar laten we een poging doen om gegevens te redden die op dat simkaartje kunnen staan. Ik loop met Eliza terug. Ik roep door het geluid van de watervallen naar de pauzerende mannen en 1 ervan, die ook goed Engels spreekt, reageert. Ik leg hem alles uit en hij loopt mee. Onderweg vertelt hij dat dit vaker gebeurt en hij gaat kijken of hij iets kan doen. Hij ziet de telefoon ook liggen en gaat bij zijn werkplek wat spullen halen. Hij komt terug met 2 lange kaplaarzen en een hark. Zijn collega volgt met nog een stok en 2 spijkers om de telefoon eruit te liften denk ik zo. De man die me hielp kruipt onder de brug door in de versnelling van het water. Er gaan steeds meer kleren uit omdat hij toch best nat wordt. Gijs kijkt een oogje mee omdat hij de telefoon nog steeds ziet liggen. Ze proberen van alles, maar op een gegeven moment geven ze het toch maar op. Gijs ziet hem ook nog maar een beetje. Hij ligt waarschijnlijk vast tussen de stenen. Ze zien het gewoon niet goed en hij ligt toch echt te diep. Ze mogen eigenlijk ook niet het water in ivm regels in het park. Bescherming van het water. Ik bedank hem met een knuffel omdat ik het super lief vindt dat hij het geprobeerd heeft. In zijn pauze nog wel. Ja ik baal. Maar ik ben niet boos ofzo of gefrustreerd. Gijs baalt denk ik voor mij, haha. Ik vindt het eigenlijk vervelender dat er nu een chemische telefoon in dat mooie natuur water ligt.
En ja het is weer geld verspilling. Ja ik ben nu alles kwijt en niet bereikbaar. Ik kan geen foto's maken etc. Maar ik mag weer even terug naar een tijd zonder telefoon en zonder internet. Hoe voelt dat dan? Heel apart moet ik je zeggen. Een beetje afkick verschijnselen lijkt wel. Het is ook echt wel een verslaving die telefoon. Ook al zit ik er niet al te vaak op. Maar ook Gijs weet met zijn zaken die hij regelt via zijn mobiel dat hij best vaak dat ding erbij pakt. Nu voelen we ook dat we dit mogen gaan doorpakken. Ik bel Telecombinatie in Asten, waar ik altijd mijn abonnementen bij afsluit, en hij kan me geruststellen dat de sim geblokkeerd kan worden en mijn nummer behouden kan worden zodra ik eind juni weer in NL ben. Ik betaal alleen wel nog mijn maandelijkse kosten tot die tijd door. Verlagen kon niet want ik had mijn laagste abonnement al. Misschien dat er nog een back up staat in mijn gmail account. Dat bekijken we dan wel. Het enige nadeel is nu, dat we nu niet meer mee kunnen liften op elkaars internetbundel. Maar...Gijs heeft nog steeds niet zijn nieuwe telefoon van vorig jaar geïnstalleerd, dus die kan ik nu alvast gaan gebruiken om foto's te maken. En wanneer we in NL zijn mijn nieuwe simkaart in doen. Of wil ik dat dan nog wel? Misschien bevalt het wel met 1 telefoon. Vrienden van ons hebben ook samen 1 telefoon. Of Gijs neemt er nog 1 zakelijk nummer bij. We gaan het even bekijken. Eerst deze gebeurtenis laten landen. Toen het achter de rug was hebben we toch nog kunnen genieten van het park hoor. We konden ook nog met een boot het water op, maar de rij was zo lang, daar hadden we geen zin meer in. Eenmaal terug bij de camper kiezen we ervoor direct naar de camperplaats te rijden bij de beren opvang. Die eigenlijk voor morgen op de planning stond. Maar ja, we zijn het onderhand wel gewend om het roer om te gooien. En de kinderen hadden ook zin om nog naar de beren te gaan. We rijden nog een prachtige route door een dal tussen de groene bergen en het weer is prima. Dan ziet alles er al heel anders uit.
We komen bij de camperplaats aan waar een bult mensen net uit een touringcar bus komen, maar die lopen door naar de beren. De eigenaar ziet dat we bij hem willen parkeren en hij verwijst ons naar de parkeerplaats achter het restaurant. Een mooi plekje. De plek kost niks, maar een echte Kroatische keuken slaan we niet af. Super leuke plek, hele aardige mensen en heerlijk gegeten. De kinderen hadden een oldschool speelhoek en fietsjes en buggies genoeg om rond te banjeren.
Met de buiken gevuld lopen we een redelijk stijle weg naar beneden waarna we uiteindelijk bij de beren opvang uit komen. Gerund door vrijwilligers en de oude man met de wandelstok is de eigenaar. Waar we beginnen zijn 3 beren te vinden en een stuk verderop door het dorp zou je er nog 6 kunnen zien. Deze beren konden helaas niet meer terug gezet worden in de wilde bossen van Kroatië en hebben allemaal een trauma. Dus worden ze hier opgevangen. Geen entree wordt er gevraagd. Wel een klein winkeltje met producten en een donatie pot. We kopen er een berenpot met honing. De vrouw uit Australië leek al langer hier te werken maar was er pas een week. Ze gaf ons enige uitleg en ze zei dat we ook hier met de camper gratis konden overnachten en mee konden helpen als vrijwilliger. Op een beren tempo dan wel, haha. Weten we dat voor de volgende keer, want hier voel je je echt welkom en wat top om dan mee te mogen helpen bij de beren. Ook zat er een jonge dame kettingen te maken aan tafel die vroeg of wij vandaag nog verder reden naar een stad. Ze had geen vervoer meer en had graag een lift. Super lieve dame, maar waar ze naar toe wilde was weer terug op onze route helaas. Ze vond het al aardig dat we de moeite wilde doen. Ze red zich wel. Er komt wel iemand anders voorbij waarmee ze kan liften. Veel Kroaten die hier ook Duits spreken valt me op. Dus ook wel makkelijk wanneer je Gijs hebt die dat verstaat en communiceert. We hebben helaas niet alle beren kunnen zien, maar voor de volgende bezoekers is blijven kamperen dan wel een aanrader aangezien je de beren dan een aantal dagen mee kan maken en kan volgen of verzorgen.
Er wordt ons ook verteld dat er in deze bossen al 300 beren leven. Gelukkig hebben deze geen aandacht voor de beren die in de opvang zitten. In heel Kroatië leven er ongeveer 1000 beren. Dat zijn er dus niet zoveel. De beren in de opvang zijn door mensen mishandeld of komen uit dierentuinen. Ook las ik dat er 2 hun moeder zijn verloren en daardoor niet konden overleven in het wild.
Terug lopen doen we op ons gemak. Er staan ineens 3 campers meer op de plek. Lekker knus bij elkaar want zo groot is de parkeerplek niet. We spelen nog wat buiten en versieren de camper alvast voor Fritz z'n verjaardag morgen. Want daar heeft hij super veel zin in. Gijs gaat nog wat werken op het terras bij het restaurant en krijgt daar zelfs nog een soort van kruidenkoek voorgeschoteld. Tijdens het eten hadden we trouwens ook een borreltje gekregen. Nou, 1 nipje was voor mij wel genoeg, haha. Net brandewijn. Gijs goot het naar binnen als een borrel, maar je had dat gezicht eens moeten zien, haha. Geweldig.

Geschreven door Doorgijss.reisblog