Zondag kwamen Esra en Peter met hun kinderen weer op bezoek, nu dan wel met Esra erbij, omdat hun reis vanaf woensdag gaat beginnen. Omdat ze van alles uit hun iets te grote voorraad hadden meegnomen voor ons, vond ik het op z'n minst dat ik een brood voor ze kon bakken. Alleen zal je net zien dat het brood niet wil lukken. Het bleef ontzettend plakkerig en hij wilde niet rijzen. Dat vindt ik dan wel even vervelend. Maar ik gaf niet op, want ik weet graag waarom het dan opeens niet lukt. Na nog wat gist erbij en meer meel en flink kneden kwam hij toch omhoog en kon ik er nog een mooie vorm insnijden. En hij smaakte ook nog goed kreeg ik de volgende ochtend te horen. Dat is altijd fijn. De kinderen hebben die dag weer heerlijk gespeeld samen, want het was ideaal weer. En tussen de ouders voelde het weer heel vertrouwd. Fijne gesprekken zijn er weer uit gekomen. We gaan elkaar zeker weer ergens treffen. De vraag is alleen nog waar.

En toen volgden toch echt de verhuisdagen. Zonder al te veel verhuisstress natuurlijk, want met iedere dag een beetje is dat prima te doen. De kinderen hebben ook aandacht nodig en buiten spelen is nu hardstikke een cadeautje.
Deze dagen heeft Gijs ook minder werkuren ingepland. Dat merkte we maandag al meteen. Na 11uur kwam hij naar de speeltuin in het weer mooie heerlijke zonnetje en dat voelde voor iedereen weer als vanouds.
We zijn er na ons gesprek op zondagavond, waar we samen voor het eerst na hele lange tijd weer samen op de bank hebben gezeten zonder telefoon en zonder ander scherm, en voor mijn gevoel echt een zeer nuttig gesprek hebben gehad. In de zin van, wat heeft hij voor inzichten gekregen na bepaalde gebeurtenissen afgelopen weken en wat is zijn gevoel daarbij en wat vindt ik van de nieuwe stappen die hij eventueel wil gaan zetten. Ook natuurlijk dat ik ook graag een steentje bijdraag in geldstroom en waarvan ik weet dat dat goedkomt, maar dat ik daarvoor ook bepaalde stappen mag gaan zetten. Natuurlijk kan ik bij vele bekende en vrienden terecht binnen in onze kringen en community. Fijn om te horen dat Gijs bepaalde dingen is gaan zien en gaan voelen, en dat er weer nieuwe mogelijkheden in gesprekken met andere naar voren zijn gekomen. Het kan ook anders, we willen het ook anders en het mag ook anders. We hebben vertrouwen. Nu het ook voelen.

Op maandag ben ik smiddags na onze 1e verhuis poging nog even met Fritz naar de heide gefietst. Gijs en Eliza deden liever spelletjes in het huisje. Dat is ook gezellig. Ik ben liever buiten in het zonnetje zolang hij nog schijnt. Het was heerlijk weer. We fietsten naar de vleermuizen kelder waar je heerlijk in de wei kan gaan zitten in de zon, met nu ook uitkijk op de schapen en de Schotse hooglanders. Wat een plaatje. Geen telefoon bij voor foto's maar dat hoeft ook niet altijd. Wel typisch dat we merken dat de schapen en de hooglanders bijna altijd bij elkaar in de buurt staan. Toen we nog even naar onze klimboom fietsten naast het fietspad, zag ik in de scherpte van de zon 3 reeën grazen. Deze zie je eigenlijk nooit midden op de dag. Meestal vroeg in de ochtend. Echt te gek om ze nog even te zien voor ons vertrek as woensdag.
Bomen klimmen heeft bij mij ook altijd fijn gevoeld. Waarom weet ik niet. Met de kinderen in de jungledome klimmen vond ik ook al leuk om te doen of over de stenen in het water. Ons eigen plekje in een natuurrijke omgeving. Dat zou top zijn. Nu hing ik dus even samen met Fritz in de boom. Wat ook mooi was om te zien dat op de heenweg langs deze boom, dat er 2 wat oudere dames tijdens hun wandeling ook zin hadden om te gaan boomklimmen voor een foto. Haha. Fiets maar door mama, zei Fritz, wij gaan op de terugweg wel in de boom klimmen dan zijn hun eruit.

We merkten deze week aan Eliza dat ze al wat keelpijn begon te krijgen en dat ging gepaard met een griepje op dinsdag/woensdag. Niet echt een fijne dag hé mam om ziek te zijn? Dat komt nooit uit lieve schat, maar het is ook niet erg. Dat gaat wel weer over. Rustig aan en goed voor jezelf zorgen. Ik overdreef het natuurlijk een beetje met haar boterhammen te voeren, waarna ze zegt, mam het is eigenlijk niet zo erg om ziek te zijn. Maar daar kwam ze later toch op terug. Fritz werd ook hees door de dag heen en mijn keel voel ik ook, dus we moeten er weer even aan geloven. Maar als dit bij 1 a 2x per jaar blijft geloof ik het wel.

Op woensdag zijn we dus rustig aan verhuisd naar onze camper. Dat is weer even wennen. Je hebt weer meer rommel dan normaal, dus het passen en meten en kleding weg doen wat niet nodig is of niet meer past. Vanaf september hebben we ook niet meer in de camper gewoond bedachten we ons. Schandalig haha. Ik vind het niet erg, Gijs heeft er meer moeite mee. We hadden ook graag het chalet opgetild en op onze eigen plek gezet, maar dat moment is er nog niet helaas. Maar we geloven wel zeker dat die er gaat komen. Heb vertrouwen.
Smiddags kwamen we rond 15uur bij opa en oma in Heusden aan waar we fijn hebben kunnen wassen en Eliza lekker kon bank hangen. Neefje Luc kwam toevallig langs waar Fritz nog fijn mee heeft kunnen spelen. Gijs en ik konden nog voor het avondeten even naar de garagebox voor de laatste spulletjes. En ik sprong na het eten nog even met de kids in bad. Voor hun even een opleving, voor mij was het een beetje krap haha.
Ik ben benieuwd hoe de 1e nacht weer gaat in de camper met 2 niet zo fitte kinderen.

Geschreven door Doorgijss.reisblog