Zaterdag is Gijs naar Amsterdam gereden om onze Trumatic kachel bij een vertrouwd particulier te laten maken. Wel balen dat de ventilator van de verwarming voor in het dashboard ook stil ligt, dus de weg er naar toe was voor Gijs wel extra koud met min 2 graden buiten. Maar de rit gaat gelukkig voorspoedig en hij wordt meteen door de monteur Johan geholpen. Hij laat ook meteen zien hoe hij het gedaan heeft zodat Gijs het de volgende keer weet te zitten. Wel een duur grapje het onderdeel omdat deze oude beestjes niet meer gemaakt worden. Ik doe in de tussentijd met de kids een boodschap voor de Winterefteling morgen!! Wat hebben we daar naar uit gekeken.

En het werd ook echt een Winterefteling met winterse temperaturen en wit van de nog gevallen sneeuw. En door de Unoxdag was het extra druk, maar wel heel erg mooi om het park in deze sferen een keer meegemaakt te hebben. Wat een dag. Koud, maar ook mooi in het donker kunnen zien. En even kunnen schaatsen. Ik kon alleen maar lachen op het ijs. Het was echt een eeuwigheid geleden dat ik geschaatst heb, maar voelde weer fijn om gedaan te hebben.

Maandag bij de autoagarage om de hoek hebben ze even naar de ventilator in de voorste verwarming gekeken. Hij heeft samen met Gijs onder de motorkap gekeken zodat ook Gijs weer weet waar het zit. Even wat aan een kabeltje gefrommeld en stand 4 deed het weer. Gelukkig. Want met deze temperaturen is het toch wel koud tijdens het rijden zonder enige verwarming.

We merken dat we ineens veel hoge kosten posten in een korte tijd hebben, maar wel dingen die moeten helaas.
We geloven erin dat het goed gaat komen wat betreft de inkomsten. We zijn nog steeds mooie dingen aan het opzetten die tijd en energie nodig hebben en waar we ook veel complimenten over krijgen. En dat is natuurlijk hardstikke mooi. We gaan gewoon door en we gaan zien wat er van gaat komen. Veel mooie ontmoetingen zijn er al door ontstaan en veel uitdagingen zijn er al creatief door opgelost.

Mijn ouders zitten dus nu nog in een verhuizing. Echt heel mooi ook hoe dat op z'n plek viel toen ze op zoek gingen naar een kleiner en energie zuinigere woning. Maar ik wilde toch nog graag een laatste keer in mijn ouderlijke huis slapen. Gewoon. Dat had ik nodig. Ik mocht dinsdag nog even naar mijn eigen tandarts in Asten om de wortelkanaalbehandeling verder af te maken, dus dat kon ik daar dan mooi mee combineren. Maar de afspraak werd verzet, waardoor ik weer even onbewust in de stress vloog om zo'n kleine verandering, wat dus helemaal niet nodig is. Maar wat uiteindelijk dus alleen maar prima uitpakte. De behandeling was alleen voor mijn gevoel een hele operatie wat ik niet had verwacht en duurde wat langer om dat het niet echt lukte bij de lieftallige, jonge tandarts en haar assistente haha. Ik bleef relaxt, maar lachen kon ik moeilijk op dat moment met m'n mond opengetakelt haha. In een half leeg ouderlijk huis en een mooi nieuw geschilderd nieuwe stulpje, heb ik toch even wat van de verhuizing mee kunnen pikken. Ik ben met alleen de camper helaas niet zo flexibel in op en neer reizen om mee te helpen. Maar dit voelde ook fijn. Lekker nog wat spulletjes geshopt met m'n moeder en wat kunnen kletsen tijdens een cappuccino. Verhuisstress was een beetje te merken, maar ook zeker ons ma z'n trotse blik wanneer ze na 2 weken al in haar bijna nieuwe huisje staat. Ons pa ook natuurlijk, maar die is blij wanneer het allemaal klaar is, haha. Ik snap hem helemaal. Verhuizen is ook niet niks. Heel knap dat ze het nog aangedurfd hebben.

Dinsdag hadden we dus geen tandarts en ging ik dus met de kids een rondje fietsen om de heide bij ons. Toen we na onze stop bij de picknickplaats weer richting huis fietsten, kwamen we net de bocht om op het fietspad waar we gewoon echt bijna tegen de Schotse Hooglanders aan botste. Ineens op die rem. En Fritz fietste zelf dus die sprong ook ineens van z'n fiets af. Wat een hoorns hebben die dames zeg. En ook 2 schattige jonkies erbij. Maar in zo'n geval ben ik dan ook iets voorzichtiger met afstand houden, maar dat ging moeilijk op dat moment. Dan maar gewoon rustig aan, afwachten op het juiste moment om voorbij te gaan en daarna dan op een veilig afstandje toch nog even foto's maken haha. Wat een prachtige dieren zijn dat. En ook eigenlijk geen kwaad in de zin. Ze zijn de mensen wel gewend denk ik. Maar je weet maar nooit.

Donderdag ben ik weer door mijn pa thuis gebracht. Konden de kids opa nog even zien en ik met hem nog wat aan onze fietsen sleutelen. Want dat doe ik graag met hem. Dat doet hij ook graag, sleutelen aan fietsen. Vandaag mocht ik ook alvast beginnen aan de voorbereidingen van een feest weekend. Jaja. Onze dochter Eliza alweer 7 jaar dit weekend. Dus vandaag bakte ik alvast de appeltaart en we versieren de hut alvast. Raamstiften om op de ramen te tekenen en Eliza was er klaar voor.

Geschreven door Doorgijss.reisblog