Vrijdag:
Vanmorgen waren we laat uit de veren, want het was de avond ervoor ook weer wat laat geworden met naar bed gaan door het afwas gesprekje zeg maar. Ontbijtje en meteen dat zwembad in. We begonnen zo goed als alleen. Ook fijn, want dan konden Eliza en Fritz een beetje leren zwemmen zonder vleugels. Heerlijk eigenlijk om dit met je kinderen en op hun tempo te kunnen leren. Er kwam nog een gezin zwemmen met een kindje van 2,5 die het ook niet erg vond om zonder vleugels te zwemmen. Maar ook een groep gezellige mensen met een verstandelijke beperking die een uurtje met begeleiding kwam zwemmen. Of ja, kwam kletsen. We vonden het wel mooi dat de kinderen deze ontmoeting ook mee mochten maken, want de zorgboerderij in Zeeland werkt ook met deze doelgroep. Konden we meteen zien hoe de kinderen hierop reageerden. Het was een gezellige boel. De 2 jongens van gisteren die gingen net zwemmen toen wij eruit gingen. Hebben ze hun ook nog even gezien. 1 van de 2 ging zelfs nog even met ons naar de binnen speeltuin. Kon ik de camper rijklaar maken. Rond 13 uur voorspelde ze namelijk storm en misschien zelfs een tornado in het Limburgse. Dus we wilden graag de camper dan veilig hebben staan bij Kitty voor het huis. Kitty hebben we online ontmoet via onze Telgramgroep Creëer je mooiste leven community. Daar konden we vanaf vandaag mooi terecht. Echt super fijn. We waren zo benieuwd naar de plek. Maar ze zitten daar werkelijk prachtig. Ja ze zitten vlakbij de N275. Maar je rijd een doodlopende straat in waar een prachtig oud huis staat in goede staat en waar een mooi groen stuk grond aan zit. Echt te gek. Ze willen hier ook hele mooie dingen neer gaan zetten op deze plek en voor alle mensen toegankelijk maken. Er loopt een fietspad voor het huis de bossen in, maar dat is niet storend. We komen eraan en wanneer Gijs terug komt zegt hij: raad eens welk gezin hier nog meer zit? Geen idee natuurlijk. Maar toen hij zei Eliza uit Wolvega dacht ik echt, echt niet!!! Ja echt wel. Hoe toevallig is dat dan. Ik heb contact met haar gelegd en al een tijdje geprobeerd elkaar te meeten. Laatst reden we zelfs nog door Wolvega. Maar kijk aan, het mocht zo zijn. Hier staan ze dan. Ook dit weekend. In de avond komt er nog een vriendin van Kitty, Tallita met haar vriend Koen en hondje Loesie, die graag wil gaan werken in de yurt die in de tuin is gezet en morgen en zondag komen er ook nog mensen helpen om wat klusjes gedaan te krijgen. Ook met een aantal kindjes meer. De gesprekken die nu al gevoerd zijn geven zoveel energie en voldoening. Echt te gek hoe het leven kan gaan wanneer je steeds meer loslaat. Tussen de kinderen gaat het ook prima. Ze hebben natuurlijk ook een groot speelterrein zonder verkeer en een speelkamer waar je juh tegen zegt. We gaan het zien wat dit weekend ons nog meer gaat brengen. In ieder geval geen storm en tornados in deze streek. Gelukkig.

Zaterdag:
Wauw wat een dag. Met van alles. Smorgens rond 10uur kwamen de eerste mensen om te komen helpen met klussen. Linda met haar man (afkomstig uit Nieuw Zeeland) en hun 2 zoontjes. Ook Mario van Eliza kwam helpen en de zus van Kitty, Sarah met haar zoontje. Het was dus al vroeg een drukke boel. Voor een aantal kinderen werd de dag ook wat te veel. Maar ook voor een aantal volwassenen. Deze plek geeft je al zoveel energie, maar de aanwezigheid van deze mensen ook. Dan wilden sommige moeders nog iets te goed z'n best doen en de kinderen in de gaten houden en dat eist op een gegeven moment z'n tol. Ook bij mij. Smiddags kwam ook een moeder met 2 dochters ons helpen wat super tof was natuurlijk. De lunch was te gek geregeld en savonds hebben we heerlijk kunnen bbqen. Hier heb ik ook graag aan meegeholpen. Maar wanneer je leert voelen, voel je dus ook ooit teveel van het goede. Ik wist niet dat dat kon. Maar ik heb het nu dus ervaren. Wanneer ik stil sta in de hal en ik Gijs aan kijk en ik het gevoel heb alsof ik er even een paar seconden niet ben, dan is het al tijd geweest om me terug te trekken. Tallita geeft me die duw in de rug even en ik ga voor een klein uurtje even in de camper chillen. Weer iets geleerd. Iets wat ik voorlees uit een kinderboek aan Eliza over Draakje Vurig, kan mij dus ook overkomen. Ik vind het wel grappig eigenlijk en mooi te gelijk. Ook het boek Waar geluk begint, vind ik zelfs leuk om te lezen. Zo lief omschreven dat geluk in jezelf zit en dat Eliza dat op deze leeftijd ook snapt wanneer je dat leest. Dus toen ik terug kwam bij de mooie groep, hebben we heerlijk gebbqt en samen opgeruimd. De kinderen weer helemaal afgepeigerd, maar ook de ouders. Maar we kunnen zo bij praten met elkaar over onze gevoelens, dat dit energetisch zich op kan lossen en mag verwerken. Prachtig.

Zondag:
Een ontbijtje buiten met de vaste kliek zeg maar. Rond 10uur volgden weer de hulpploegen. Linda met haar gezin, maar ook Anouska en haar Martin en hun bulldozer. Als je er een hebt, waarom dan niet meenemen waar men hem goed kan gebruiken op zo'n dag.
Vandaag voelde de dag ook veel minder geladen. We lieten het allemaal meer op z'n beloop en legde de druk wat minder hoog. Dat ging ook prima. Want de kinderen vermaken zich beter dan je denkt. En niks doen is ook niet erg. We hadden nog over van de bbq gisteren, dus die konden we weer mooi aansteken voor de lunch. Een wat latere lunch. De hulp ging vandaag ook in de loop van de middag al naar huis, zodat ze nog een zondag middag hadden met dit mooie weer. Ze hebben weer veel kunnen doen. Weer een heerlijke dag met mooie gesprekken. Iedereen heeft wel iets wat hij of zij verteld waar iemand iets mee kan. Hoe mooi is dat...
Oh ja en vanmorgen om half 11 hadden Gijs en ik even een webinar georganiseerd over reizende gezinnen en locatie onafhankelijk geld verdienen. Dat was zo gezellig weer. Er zaten bekende in de groep, maar ook nieuwe gezichten. Maar we hebben weer zoveel van elkaars ervaringen gehad. Je loopt met een glimlach je camper uit. Zo fijn om de mensen dan net dat ene zetje te geven zodat ze weten waar ze de juiste energie in kunnen steken. En geïnspireerd kunnen raken door de juiste woorden.

Maandag:
We zouden vanochtend eigenlijk alleen met Koen rondom het huis zijn, maar om 9uur zagen we Kitty ineens voor het huis. Ze besloot lekker deze week met de kids thuis te blijven. Begrijpelijk. Een druk weekend en het is toch Hemelvaart deze week. Eliza en Mario uit Wolvega hadden een tijdelijke oplossing gevonden voor hun kapotte uitlaat en besloten toch om in de ochtend weer richting het Noorden te rijden naar huis. Hun hebben ook nog een ontdekkingsreis nodig, maar toch echt binnen Nederland. Dat kan natuurlijk ook. Dat je denkt te moeten gaan voelen met reizen in het buitenland, terwijl je na een week het gevoel krijgt in Nederland te willen blijven en daar een fijn plekje te zoeken. We vonden het heel fijn met hun. Heel relaxt. We zien elkaar zeker weer. We zouden eigenlijk met hun naar het kabouterpad gaan in de Peel, dus dat konden we bij onze Eliza en Levi niet meer afzeggen natuurlijk. Zodra jongere broertje Jhona in bed lag na de boterham, zijn wij met Levi en de kids naar het kabouterpad gereden. Geen kind aan gehad. Ze hebben het super gehad samen. Toen het begon te regenen in de loop van de middag was het ook de juiste tijd om weer richting Meijel te rijden. Tallita zei sochtends dat we haar donderdag weer zouden zien, maar ze was toch nog teruggekomen naar Meijel. Kon zij mooi Jhona uit bed halen zodat Kitty en Stefan naar hun afspraak bij de gemeente konden gaan. Zorgde ik in de tussentijd voor het eten. Hoefden ze dat niet nog te doen wanneer ze thuis kwamen. Mooi toch. Zo werkt dat gewoon. Ik vindt dat niet erg om te doen en hun zijn er ook mee geholpen. Ik voel me zo thuis in iemands huis, haha. Als ze dat niet vervelend vinden natuurlijk. De kinderen hebben nog heerlijk gespeeld in de tuin, de speelkamer en een hut gebouwd in de kamer, totdat je merkt dat de dag wel klaar is. Dus hoppa, we zoeken onze camper weer rustig aan op om naar bed te gaan. Gijs setteld zich nog even met laptop onder het afdak, om flink wat binnen gekomen berichten te beantwoorden. Want na een plaatsing van een kort bericht op Facebook, kreeg hij weer veel nieuwsgierige vragen over onafhankelijk leven buiten de systemen. Er zijn in dit weekend weer de juiste mensen samen gebracht, waardoor we echt het gevoel krijgen dat de nu prachtige en groeiende community zijn vruchten begint te werpen. Dat geeft een fijn gevoel.

Geschreven door Doorgijss.reisblog