Fritz en ik waren na een weer onrustig nachtje als eerste wakker, want de gordijnen van het huisje waren nog niet open haha. Rustig aan kunnen ontbijten, de kinderen konden even tv kijken, kon ik gaan douchen en Gijs de camper en het huisje klaar maken voor vertrek. De kinderen wilden niet meer in de speeltuinen spelen, dus gingen we nog even in de kinderdouche ipv zwemmen. Die douche was al een atraktie op zich. Prachtig hoe dit gedaan is. Ze hebben flink gedanst onder de douche. We moesten nog even wat was ophalen bij opa en oma in Asten, aten we daar meteen een boterham mee. Smiddags had ik afgesproken met vriendin Eefje die alweer een week terug is vanuit haar 2e huis Gambia. Of is NL haar 2e huis? Haha, dat was wel duidelijk. Wat een fijne gesprekken altijd samen. We hebben allebei onze avonturen, struggles met thuis voelen, op zoek zijn naar, voelen en los durven laten. Los durven laten. Dat wanneer je dat kunt, het "standaard" loslaten en doen wat jij voelt, dat dat altijd juist is. Ook al is dat niet altijd wat er van je verwacht wordt, maar dat wat jij voelt ook goed is. Iedereen gaat zijn eigen weg in dit leven. Dat mag, Dat is oké. En ons verhaal is niet het enige verhaal. Er zijn er veel meer en die verhalen mogen wij gaan luisteren, ontmoeten en meenemen in onze mooie reis. Voor welk leven je ook kiest, iedereen ervaart pijn, verdriet en boosheid, maar van al die ervaringen wordt je sterker. Laat het gebeuren, want het gebeurt toch wel. Want dat is een les die jij mag leren om verder te kunnen en je leven te laten ontwikkelen in de mooiste die er is. Geniet alsof het je laatste dag is. Heel cliché, maar het is wel zo. Niks moet, alleen doodgaan. Dat ga je een keer. Maar dat mag ook. Het houd daar niet op. Dat zou saai zijn toch?
Maar in ieder geval, ik dwaal weer even af naar m'n gevoel.
Eefje gaat 1x per jaar met haar gezin naar Gambia om daar hun Guest House Franco Inn te runnen. Een prachtteam heeft ze zegt ze, waarmee ze samen de stichting runt. Ook zit er een Educatief Cultureel Skill Centre bij waar workshops worden gehouden door Gambianen, waarmee ze een inkomen kunnen genereren. Dit wordt mogelijk gemaakt omdat de werkeloosheid in dit plaatsje (Tanji) hoog is en de leefomstandigheden voor vele bijzonder zwaar en uitzichtloos zijn. Neem een kijkje op de site www.francoinn.com of op Facebook Franco Inn Tanji. Donaties zijn van harte welkom, want als toeristen land hebben ook zij het gevoeld en nog steeds, dat het toerisme op z'n gat ligt ivm bepaalde maatregelen. Deze landen hebben dit nodig om te overleven. Dus kom naar Franco Inn! Voor het ontmoeten van mooie mensen en een belevenis van een prachtige, gastvrije tijd.
Lijkt op reclame, maar dat mag ook. Zo helpen we mooie plekken zolas deze boven water te houden. Want er zijn veel prachtige initiatieven, die het niet redden en dat zou zonden zijn, want dat hoeft natuurlijk niet wanneer we elkaar kunnen helpen.
Terugkomend van Eefje, kon ik aanschuiven bij opa en oma om het eten van gisteren op te eten. Want we hadden natuurlijk teveel Chinees en pizza over, haha. Eliza wilde bij oma slapen en Fritz viel weer bijna om dus die sliep lekker in de camper. Eliza durfde toch weer niet op het laatste moment, dus gooide we 2 matrassen langs elkaar op de grond. Dan maar moeder en dochter weer logeren bij opa en oma.

Geschreven door Doorgijss.reisblog