Mooie zonsopgang op deze uitkijk over het stuwmeer. Wel goed koud hier in de ochtend. Tegen het vriespunt aan denk ik wel bijna. We vertrekken op tijd omdat we dachten dat we een wandeling gingen maken in de bossen van de Monte dos Folhados. Onderweg kregen we een bericht van Willem, die we voor het eerst ontmoet hadden bij Mikki's Place. Hij verbleef daar ooit vlakbij. Hij heeft ooit met een vriendin in die bossen gewandeld en die vriendin had een camping daar vlakbij. Laat dat nou net de camping zijn die ik gisteren probeerde te bellen voor een overnachting. Dat kan geen toeval zijn, dus reden we eerst richting die camping om even een praatje te maken met die vriendin. Reineke heet ze. Onderweg stopten we nog even bij een kleine supermarkt om wat kleine dingen te halen. Daar konden we de camper mooi parkeren bij een speeltuintje. Ook daar stonden weer fitnesstoestellen en aan de overkant vindt je dan een picknickplek waar ze in de weekenden denk ik met het dorp samenkomen om te bbqen en samen te zijn. Mooi is dat. Ook keek ik zo op een droog liggend kanaal. De overburen liepen zo met de kruiwagen erdoorheen naar de overkant. Dat is wel makkelijker.
En toen..De weg naar de camping. Dat was ook een uitdaging. Zo'n weggetje waar je liever geen tegenliggers tegemoet komt. En waar je uiteindelijk net voor de ingang nog een brugje over moet, waar je het toch nog even niet op waagt met een aanhangertje. Dus zetten we de camper een stukje verderop, zodat we lopend naar de camping gingen. Wat een oase van rust hier. Wanneer we door de poort liepen van de camping moesten we ook eerst even kijken waar we iemand konden treffen. Gijs had Reineke maar even gebeld dat er bezoek was. Het kwam eigenlijk helemaal niet uit, haha. Ze had net een kruiwagen cement gemaakt en die moest ze toch echt eerst even opmaken. Maar we mochten alvast rondkijken. 8,5 hectare!! Ze had ook een klein speeltuintje waar de kids zich even vermaakte, kon ik even op mijn blote poten door de tuin lopen. Te gek hè. Ze woont er al 18 jaar. En ze is begonnen met een reüne. Nou.. Dat is er echt niet meer aan te zien. Prachtige plek.
Toen ze klaar was met haar cement hebben we weer even kunnen kletsen. We wilden toch wel graag een nachtje blijven. De kinderen vonden het toch wel leuk hier en Eliza was al meteen dikke vriendinnen met Reineke. Ook verbleef er een dame in de hostel. Daar hebben we ook gezellig een praatje mee gemaakt. We konden elkaar wel helpen op het gebied van De Gevenomie. Zij was ook met bepaalde dingen bezig en gaf ons aan dat er een ander reizend gezin ook bezig is maar dan met de Geef-economie. Mooi is dat. Blijken vrienden van ons, Kevin en Bianca, bij hun camper te staan op dit moment. Ze stuurden een foto door. Stond duidelijk op hun camper inderdaad. De Geef-economie. Hoe het allemaal kan werken onderling hè? Mooi is dat. Maar...we bleven dus een nachtje. Beetje betalen en een beetje meehelpen. Want hulp kon ze wel gebruiken. Gesnoeide takken die op een brandstapel mogen. Eliza en Fritz wilden meteen helpen, maar ze moesten nog even geduld hebben, want Reineke doet rustig aan. De tijd van teveel doen op een dag heeft ze wel gehad zeg maar. Dus toen ze eindelijk mee mochten helpen, ging Eliza met Gijs aan de slag met de takken, maar Fritz was echt even helemaal klaar, dus ik liet hem in de camper een dutje doen. Kon ik mooi koken. Gijs belde dat ze aardappels wilden poffen, want het vuur was al aan. Dus met een pan heerlijke groentesoep, salade en wat droge groenten en rijstwafels, liepen we naar het vuur zodra Fritz uit z'n dutje kwam. Wauw, dat is pas een groot vuur. Om aardappels te poffen moesten we toch echt wel even wachten, want dat vuur was toch echt te warm. Eerst alle takken wegwerken, konden we erna gezellig in het donker bij een lampje soep en aardappel eten. Mmmm. Eliza had zo goed geholpen, die vroeg gewoon om naar de camper te mogen. Dus hop naar bed. Morgen helpen we denk ik ook weer een beetje mee met Reineke. De wandeling in die bossen zal denk ik niet doorgaan, want ze zei dat dit een te lange route is voor de kids. We zien het morgen.

Vrijdag:
En toen besloten we om nog een nachtje te blijven. Het voelt zo goed hier bij Reineke. Ze was om half 8 vanmorgen alweer takken aan het verzamelen om ze op te stoken. Dus Gijs en de kids gingen haar weer meehelpen. Kon ik een keer de ochtend beginnen met een douche en de grote afwas. Maar Gijs had Reineke lekker gemaakt met mijn cappuccino, dus ben ik na het douche daar mee begonnen. In de buitenkeuken had ik mooi zicht op de vallei, maar de gasfles liet me in de steek. Dus heb ik Liedewij gevraagd of ik haar pitje mocht gebruiken. Zij verblijft hierin de hostel voor een maand. Of langer wie weet. Haar naam was ik gisteren dus vergeten. We hadden gisteren al met haar gepraat over oa de geef economie. Na het koffie momentje waagde ik me toch echt aan de afwas. Omdat Reineke hoorde dat ik het met de kids over pannenkoeken had en zij deze niet meer bakt omdat haar kinderen groot zijn, dacht ik ik vraag haar of ze vanavond mee pannenkoeken eet. Maar omdat ze wist dat de kids eigenlijk vandaag pizza zouden krijgen bij restaurant Nirvana van Sri Mooji, nodigde ze ons uit voor een pizza avondje. Ook goed natuurlijk. Na veel verschoonde poepbroeken, knutselen en genieten van de omgeving, vertrokken ik en Eliza met Reineke en de Vlaamse buurvrouw naar de pizzaria. 15 minuten rijden. En 3 stops meer onderweg. Buiten op het terras konden we wachten op de pizza. De pizzaman zei wel dat het lang kon duren. Vrijdagavond denk ik en de Portugese eten later op de avond. Wauw, ik heb nog nooit 1,5 uur op mijn pizza moeten wachten. Het was gezellig met z'n viertjes, maar Gijs en Fritz moesten thuis ook wachten. Gelukkig had Fritz om 17uur nog een dutje gedaan, anders had hij het nooit volgehouden. Zelfs Eliza viel in de auto terug bijna in slaap. We zaten pas om 21uur aan de pizza denk ik!! Nog nooit zo laat gegeten met de kids, maar eens moet de eerste keer zijn. Maar niet nog een keer. Jeetje. Wat een geduld moet je opbrengen dan. Maar de pizza's waren wel echt lekker. En knus met z'n allen in een huiskamertje zitten bij de haard met lavendeltakken heeft ook z'n charme. Maar veel konden de kids niet meer eten en Eliza viel bijna om van de slaap. Dus hup de berg af naar beneden en naar bed zonder poespas.

Geschreven door Doorgijss.reisblog