Wat was het een mooie sterrenhemel met nieuwjaar. Ik had het toch nog net volgehouden om wakker te blijven, dus Gijs kwam net voor twaalf terug naar de camper om met mij samen buiten romantisch naar het vuurwerk te kijken, wat een stuk verderop in het dorp werd afgeschoten. Mooi zeg. Mooie afsluiter samen met je man om weer een nieuw jaar vol verassingen, bewust ZIJN en avonturen in te gaan. Leven in de camper is misschien niet altijd het gemakkelijkste leven waar je voor kiest, maar voor ons wel het mooiste, spannendste en uitdagendste leven wat je gaat ervaren en vooral voelen. Je leert elkaar opnieuw kennen. Je komt jezelf tegen, je leert je kinderen door en door kennen, maar je leert vooral ook van je kinderen. Uit hun pure hart, kunnen wij nog veel van 'afleren' als volwassenen. Je relatie wordt soms ook wel eens op de proef gesteld misschien, maar als je dit SAMEN kan, dan wordt je relatie en vriendschap alleen maar sterker. De beste relatietherapie is het misschien wel. Haha. Zouden meerdere mensen misschien eens mogen proberen. En ook al doe je dit camperleven maar even, de herinneringen en de levenslessen die je hieruit haalt, nemen ze nooit meer van je af. Fouten maken is niet erg. Van de diepste dalen leer je het meest en deze helpen je weer om de top van de berg te gaan behalen. Verdriet, ziekte, pijn en zelfs de dood horen bij het leven. De ying en yang......het evenwicht moet blijven. In alles.

Maar...Dus...toen was het ineens 1 januari 2022!!
Ik voelde me sochtends helaas niet zo heerlijk ivm maar 4 gedronken biertjes, nee ik kan er totaal niet meer tegen. Maar toen de kinderen meteen naar de speeltuin gingen nam Gijs de kans om alvast met mij een nieuwjaarsduik te maken. Dat zou ook goed zijn voor de misselijkheid. Wauw, en dat hielp toch goed. Had ik dat in mijn wilde kroegjaren geweten. Gewoon even in koud water dippen/zwemmen. Dat reboot je lijf prima. Om 12 uur kwam de rest van de camping dus om de nieuwjaarsdip in te luiden. Super tof. Heerlijk gevoel om zo met z'n allen dit te delen. Dat was gezelllig. Zelfs de kinderen sprongen erbij. Maar die zijn eerder over die koud grens heen heb ik het idee. Haha. Daarna mochten we een bak erwtensoep gaan halen. Arno de eigenaar zorgt overal voor. Gratis oliebollen en erwtensoep.
In de middag zag ik een groepje kinderen en een clown voorbij lopen. Dit was eigenlijk voor een verjaardagsfeestje, maar ieder kind van de camping was welkom. Diezelfde clown zwemt ook iedere ochtend enthousiast in het koude zwembad. Zoiets als dit doet ze graag voor een jarig manneke. Leuk zeg. Een springkussen in de speeltuin. Wat later kwam er ook een vrouw met reuze bellen blazen. Dat vonden ze al helemaal geweldig. Ik en Fritz kregen wel de volle laag met bubbels in ons gezicht. Toen was het voor Fritz wel klaar. Wat een dag was het weer.....Heerlijk.

Zondag:
Gefietst naar het dorpje Pêra met Fritz. Er stond iets meer wind vandaag, dus dat maakte het op de fiets wel wat frisser, maar de dag was net zo mooi. Afdalingen heb ik vermeden, want die moet ik dan ook weer omhoog natuurlijk. Goeie oefening om hier te fietsen, maar je hebt wel versnellingen nodig. We zagen ook op het laatste moment nog een slangetje of adder in de berm glippen, maar het was zo vlug dat een foto niet lukte. Helaas. Fietsend langs de mooie sinaasappel plantages. Iedere week komt er hier een lokale bewoner de camping op om producten te verkopen zoals sinaasappels, mandarijnen, citroenen, olijfolie, etc. Dat is puur natuur. Dat proef je ook zeker en de prijs is niet te vergelijken met de prijzen in de supermarkt. Hopen dat we hem weer mogen treffen deze week.
Ik snapte het al niet waarom veel mensen hier netten met sinaasappels buiten onder het afdak hadden hangen, haha. Dat verklaart het.

Maandag:
Mooie zonnige en warmere dag. Wat doe je dan toch de hele dag? Nou... De dag is om voordat je het weet. Fritz zei zelfs, gaat de zon alweer onder mama? Is het alweer bijna avondeten? Ja inderdaad. En zeker wanneer meneertje diarree heeft, blijf je kledingstukken op de hand aan het wassen. Warm water kost hier geld, dus dat mag ik op het vuur nog eerst even koken. Back to basic wilden we toch? Dan mag je er ook mooi de tijd voor nemen. Haasten daar doen we niet meer aan. Waarom je eigen kapot en in de stress werken, als je nu op afstand of bij de lokale bewoners ook een basis inkomen zou kunnen generen en je de rest van de dag mag genieten. Moet genieten. Van het leven moet je genieten, want dit leven krijg je maar 1x dacht ik zo. Er volgen er misschien nog wel meer, maar je leven volop benutten door het maken van prachtige herinneringen is toch ook een doel om naar te streven dacht ik zo. Geld is nodig, maar niet de hoofd noodzaak. Gelukkig zijn en liefde voelen, dat is nodig. Zelf liefde, ook een belangrijke. Er zijn voor jezelf en voor andere.
Gisteravond trouwens ook weer beeld mogen bellen met een stel met 2 jonge kinderen. Samen hebben ze veel meegemaakt, maar ondanks dat toch echt het gevoel hebben in het hectieke Nederland niet meer thuis te horen. Tuurlijk heb je twijfels en die heb je onderweg ook nog wel, maar je krijgt er zoveel voor terug. Ik zei hun ook al, ook al probeer je het een jaartje uit om te wonen in een camper. Dan kun je daarna alsnog kijken of het iets voor jou en je gezin is. Zoveel heb je niet te verliezen hoor. Je wordt naar mijn idee heel veel dingen rijker. Wijsheid, ontwikkeling, contacten leggen, gevoelens en ervaringen delen, de mooiste plekjes ontdekken en dit delen met je gezin. Je kunt altijd nog terug naar je oude "normaal". Maar ik denk waneer je dit leventje geproefd hebt, je door blijft gaan totdat je perfecte plekje in zicht is. Je hebt een visie waar je naar toe wilt leven en waneer dat gevoel sterk aanwezig is, kom je er vanzelf bij uit. Geduld is een schone zaak zeggen ze altijd. Dat is echt zo. Je kunt iets willen, maar wanneer het er moet zijn, komt het naar je toe.
Wauw, wat een preek denk ik dan. Maar zo voelen wij het. Gijs en ik. De kinderen hebben nooit geklaagd. Iemand op lange termijn missen is logisch. En dat beeldbellen anders voelt dan een dikke knuffel snappen wij ook. Maar we zien ze zo erg genieten, dat we er zeker geen spijt van gaan krijgen. Dit neem je ze nooit meer af.

Dinsdag:
De dag begon weer met mist vandaag. We dachten het wordt niet zo'n zwemweer vandaag, dan rijden we eens een keertje naar Albufeira. Wat water halen ook. Dus rond 10uur waren we onderweg. Gijs en ik zijn jaren geleden, toen we nog kindloos waren, ook op een korte vakantie naar Albufeira geweest. We konden ons nog vaag wat dingetjes herinneren. Het begon bij een mooie waterplas waar je flamingo's zou kunnen spotten. Hier konden we mooi over de houtbrug lopen die gelijk liep aan de duinen. Geen flamingo tijd helaas. Wel andere gevogelte kunnen zien. We eindigden op het strand die weer terug liep naar de camper. Mooie schelpen kunnen vinden en een mooi uitzicht. Het waaide hier wel heel hard met een omzet van frisse wind. We zagen ook donkere lucht aan komen, maar daar hebben we naar genoeg geen last van gehad. Vanuit hier zijn we op zoek gegaan naar de weg die langs het guesthouse van toen liep, maar we hadden alleen een beeld en geen naam. Raar maar waar kwamen we vlakbij bij de strandjes uit waar we toen naar toe gingen. Maar geen guesthouse. En natuurlijk wanneer je het zoeken opgeeft kom je ineens de bocht om en zie je Vila Channa staan. Jaaa, hier was het!! Hier hebben we toen maar een korte vakantie gehad ivm de geopereerde knie van Gijs, maar deze Vila was klein, knus en een Nederlands jong stel als eigenaars. Mooi om deze herinneringen nu met je kinderen te delen. Wie had dat gedacht. Vanuit hier zit je ook zo in Albufeira. We kwamen uit bij de mooie gekleurde gebouwen van de Marina. Waar we toen met een bootje Dolfijnen hebben gespot. Parkeren met een camper was daar helaas geen optie, dus reden we door naar het oude gedeelte van de stad. Hier hadden de eigenaren van Vila Channa ook een restaurant. Die hadden we zo gevonden. Haha. Het komt je dan zo bekend voor. Ook de kroegentocht die we toen hadden gehouden. De goeie ouwe tijd. De kinderen hadden zakgeld gekregen van de oma's en opa's, dus keken we rond in de winkeltjes in een straat. Net een straat met allemaal dezelfde winkeltjes met hetzelfde speelgoed. Made in China. Wat niet. Ze konden geen keuze maken. Dit doen we dus niet meer. Haha. Overal zit geluid of gekleurd licht op. Na eindelijk weg te kunnen besloten we af te sluiten met een ijsje op het terras. Nu wilden we toch ook nog wel even de voetjes in het water gehad hebben, dus reden we weer terug in de tijd, waar we toen ook naar het strand waren geweest. Prachtige kliffen en mooi helder water aan deze kant. We komen hier zeker terug wanneer het weer wat beter is. Nog even op de terugweg een boodschap gedaan bij de Spar. Zo vliegt een dag zo voorbij. Wanneer je terug komt staat er helaas nog steeds een afwas op je te wachten en rotzooi om weg te gooien. Gijs kruipt nog even op de zakelijke tour. In het restaurant gaat hij dan zitten om te bellen en wat dingen op de laptop te kunnen doen. Ik maak met de kids een tekening en een kadootje voor de jarige Nio voor morgenvroeg. We merken wel aan de kinderen dat ze vanaf oudjaar nog bij moeten komen in hun ritme, want luisteren en begrip hebben zit er niet echt in de afgelopen dagen. We hopen dat dit met meerdere rust momenten op de dag wel bij moet trekken. We zullen niet de enige zijn met op z'n tijd drukke kinderen waar niks mee te beginnen is. Geduld is een schone zaak zei ik ergens toch?

Woensdag:
Vanaf het begin van het nieuwe jaar staat achter het zwembad Ineke online sportles te geven. Top dat dit zo kan. Ik mocht ook best aansluiten zei ze. Vanmorgen waren de kids even spelen en Gijs was aan het bellen, dus ik dacht laat ik het eens proberen. Tot een aantal been oefeningen heb ik het gered want Fritz ging Gijs vervelen, dus ben ik maar weer gegaan. Was ook geen probleem natuurlijk. Maar ik ben er ook achter dat intensieve sport niet meer voor mij is weggelegd. Maar mij ding komt nog wel. In de vorm van yoga, dansen of Tai Chi ofzo.
Om 10 uur waren we welkom bij Kevin en Bianca om de verjaardag van Nio te vieren. Brrrr...toch wat fris zonder zon en met een windje.
Maar Fritz wilde toch echt gaan zwemmen. Ik noem hem echt Fritz Hof, want als die jongen het water in wil dan gaat ie ook. En mama moet mee. Ook zonder zon. Maar het is gewoon zo apart dat wanneer je aan het koude water gewend bent, je er niet meer uit wil omdat je het dan juist koud krijgt. Ook al schijnt de zon. Ik had er ook wel iets te lang ingezeten. Het duurde me iets te lang voordat m'n vingers weer van wit naar huidskleur gingen, haha. De volgende keer toch iets minder goed wennen aan de watertemperatuur. De dag verliep weer met fijne gesprekken, brood bakken, cappuccino zetten voor vrienden, (ik lijk bijna een restaurantje. Jammie jammie of zoiets haha) en spelen in de speeltuin. Voor morgen staat een bult afwas te wachten, want daar is niet altijd de zin in. Oh ja, en ik ben met vriendschapsbandjes knopen begonnen. Ook Fritz heeft al een eigen armbandje met kraaltjes willen maken. Hij doet hem alleen niet om. En...inderdaad ook om te benoemen dat wanneer Gijs een reactie op Facebook had geplaatst, in de toen op dat moment juiste groep, stroomde de aanmeldingen binnen via Telegram op de Creëer Je Mooiste Leven Community. En nu nog. Een verdubbeling van het aantal leden! Mooi is dat. Dat er veel mensen zijn die met je mee willen denken en samenwerken aan ieders droomleven.

Donderdag:
Vandaag begonnen Gijs en ik samen met de bult afwas die onder de camper stond verstopt. Dat scheelt me tijd, dat heb ik gemerkt.
Om de kinderen ook nog een beetje te laten fietsen op de verharde weg, liep ik vandaag met ze buiten de camping. Dat vonden ze ook wel weer eens fijn om te doen. Op de camping kan het wel, maar dat is een kiezelweg op de meeste plekken.
Omdat de kids van Melanie en Arno zo vaak bij ons speelden vandaag, dacht ik, ik zal ze eens uitnodigen op de pannenkoeken. Dat vonden ze wel lekker natuurlijk. Wat kunnen kinderen toch veel pannenkoeken eten, haha. Eerst hun gevoerd zeg maar, daarna waren de ouders aan de beurt. Dat was fijn in de zon en aan het zwembad. Konden de kids nog even plonzen als ze daar behoefte aan hadden. Daarna dacht ik, ik wil toch echt niet weer wachten met de afwas tot morgenvroeg, want dan willen we weer graag op tijd naar zee. Dus dan maar meteen even doen. Weer samen. Da's fijn. Mijn brood was trouwens echt een keer goed gelukt. De beste keer denk ik wel. De kinderen eten hem ook graag. Zelfs de buren hebben mee geproefd. Mooi is dat.

Vrijdag:
Vanmorgen wilde we op tijd vertrekken om naar de zee te gaan, omdat het na 3 uur al snel begint af te koelen. En we wilden nog graag boodschappen doen. Arno en Melanie kwamen later met de kids na. Ik krijg altijd zo'n fijn gevoel wanneer we naar de zee gaan. Heerlijk met je voeten in dat zand, zwemmen met zo'n prachtig uitzicht. Wanneer de andere kinderen erbij kwamen fijn een potje voetballen en spelen met de aankomende golven. Ik zou wel kunnen wennen aan een leven aan het water. Ik denk dat we ons overal wel aan kunnen passen. Wanneer je in je bed ligt in de camper en daar fijn slaapt, je leeft in de camper als je thuis, dan pas je je al snel aan aan de leefomgeving. Mooi is dat.
Na een kopje koffie bij de camper reden we weer terug naar de camping. Eten klaar maken en een douchemomentje met z'n vieren voordat de kids weer als een blok in slaap vielen in bed. Geen rustmomentjes meer in de middag, maar dan kunnen ze savonds ook mooi op tijd naar bed. Voldaan en wel na weer een mooie levendige dag.

Geschreven door Doorgijss.reisblog