Donderdag

We zijn gelogeerd midden in de stad, vlakbij de "Frauenkirche", dus ons bezoek aan de stad begint bij dit monument. Deze kerk is zowat het icoon van de stad geworden en het symbool van de Duitse hereniging.
In febr. '45 werd Dresden door de geallieerden volledig platgebombardeerd. Een twijfelachtige actie, want het lot van de nazi's was toen al bezegeld. De Frauenkirche lag volledig in puin en dat bleef zo tot begin jaren '90! Kort na de oorlog hadden de inwoners van de stad al het initiatief genomen al de brokstukken te inventariseren met het oog op de heropbouw. Het Oost-Duitse regime zag dat echter niet zitten en wou van de plek een parking maken! Gelukkig was het verzet groot genoeg om dat te verhinderen. Jarenlang werd geld ingezameld en de reconstructie voorbereid, tot in 1994 de heropbouw kon starten. De val van de muur in '89 was nodig om de weg hiertoe vrij te maken.
Het grootste deel is nieuw materiaal, maar de donkere, originele stenen, konden dankzij het minutieuze voorbereidingswerk, op hun originele plaatsen teruggezet worden. Dat verklaart de "Lego"-achtige aanblik.
Op deze plek sprak H. Kohl, toenmalig Duits kanselier, zijn legendarische rede uit ivm de hereniging van beide Duitslanden.

Het Zwinger, nog zo'n hoogtepunt en het praalpaleis van de Saksische vorsten. Op het binnenplein zijn grote werken aan de gang die de grandeur wat teniet doen, maar het ensemble blijft indrukwekkend.

Vlakbij staat het operagebouw, de "Semperoper", genoemd naar zijn ontwerper.
Hier gingen een aantal opera's van Wagner in première, in een gepaste monumentale behuizing.
De Hofkirche, de enige katholieke kerk (kathedraal) van Dresden, ontgoochelt wat door zijn kilheid. Zij werd gebouwd door vorst August de Sterke, die aasde op Polen, maar zich daarvoor diende te bekeren tot het katholicisme...van opportunisme gesproken.
Een kerk die in mijn geheugen zal blijven hangen is de Kreuzkirche. Na de laatste brand in '45, waarbij het volledige interieur teloor ging, werd ze niet gereconstrueerd, maar kreeg ze een nieuwe binnenhuid in een ruwe, korrelige bezetting. Op die manier kreeg de ruimte een unieke sfeer van eenheid en soberheid. Het orgel werd bespeeld toen we binnenkwamen, dat versterkte uiteraard nog de beleving. Foto's mochten er niet genomen worden, ik kan de visuele herinnering dus niet delen...
De oude stad straalt een koninklijke grandeur uit. De vele torens, de monumentale gebouwen en de ontelbare beeldhouwwerken dragen daartoe bij. Indrukwekkend was ook het zgn. "Furstenzug-mozaiek", een groots tegelmozaiek , die de opeenvolgende regerende vorsten, prinsen en hertogen afbeeldt vanaf de 12de e. Het werk meet 102 x 10 m en is uitgevoerd in porseleintegels van de bekende Meissen-fabriek, hier niet zo ver vandaan. Verwonderlijk is dat het werk bijna geen oorlogsschade opliep. Slechts hier en daar is een tegeltje vervangen.
Ik loop nog even binnen op de binnenplaatsen van het Residenzschloss, de verblijfplaats van de Saksische koningen. De bijzondere geveldecoraties zijn pas gerenoveerd en stralen in het zonlicht.
In de vooravond ontmoeten we bij toeval opnieuw ons Nederlands koppel. We praten op een terras wat bij en nemen opnieuw afscheid. De kans dat we elkaar nu nog ontmoeten is wel heel klein. Maar misschien komen ze naar Brugge.

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar