"Il Pino Grande" of "De Grote Pijnboom", is de naam van de boerderij waar we deze nacht (vrijdag 1 juli) ons bed vinden. Ze is zo genoemd naar de imposante, 300-jarige parasol-den, vlak bij de woning, die zelf dateert uit de 16de eeuw.
Maar eerst moet nog een heel eind worden gefietst door een prachtig maar bloedheet landschap. Omwille van de hitte vertrekken we de laatste tijd rond 7u 's morgens, fietsen tot tegen de middag en leggen ons dan ergens in de schaduw te rusten tot rond 16u. Die schaduw is hier zeldzaam : het landschap is open en bijna boomloos. Kieskeurig moeten we dus niet zijn. Deze keer vonden we een plek zonder zon in een bosje langs een drukke weg. Een andere keer in de schaduw van een olijfboom. Dat klinkt toch al wat pastoraler, niet? Slapen doe je niet altijd, maar de rust is steeds welkom. Na een paar uur, terug de fiets op.
Niet dat het dan al wat frisser is, maar er resten dan meestal maar een 20-tal km's tot onze bestemming.
Die bestemming is dus een oude "masseria" of boerderij, die naast het telen van graan, wijn, olijven en amandelen, ook gasten ontvangt voor een bed en/of maaltijd. Wat op tafel komt, zijn allemaal producten van de boerderij, tot en met het brood en de wijn.

Zaterdag 2 juli

Ons overnachtingsadres ligt op een 5-tal km van één van de volgende "must-see's" in Puglia : het Castel del Monte.
Een onwaarschijnlijk mysterieus bouwwerk dat als een kroon een natuurlijke heuvel siert.
Ik heb het gebouw tot nu nooit echt gezien, maar ben sinds het moment dat ik er voor het eerst foto's van zag, door gefascineerd. En de werkelijkheid ontgoochelt niet, integendeel. Je weet wat je te zien zult krijgen, en toch verrast het je.
Als een bijna abstracte, geometrische constructie, torent het op de heuvel en lijkt zo onwezenlijk alsof het pas uit de hemel is neergedaald.
Nog steeds is niet goed geweten wat de bestemming van het bouwwerk was. Verdediging zeker niet, want er was hier geen stad of territorium te beschermen. Frederic II , koning van Sicilie, mecenas en talenknobbel, liet het in de 13de e. bouwen. Hij bezat dit gebied en was gefascineerd door haar rijkdom en natuurlijke schoonheid. Het gebouw is een hommage aan de achthoek : het binnenplein, de omtrek en alle hoektorens hebben die vorm. Iedere verdieping telt bovendien 8 ruimtes. In de vroege middeleeuwen was de achthoek het symbool van de volmaaktheid, omdat ze de versmelting was van de cirkel en het vierkant, het volmaakte (goddellijke) en het onvolmaakte (menselijke). Er is heel wat geschreven over de "diepere" betekenis van dit bouwwerk, ook veel zweverige nonsens. Feit is dat het, spijts zijn bijna 1000 jaar, nog steeds blijft fascineren en een zeer hedendaagse uitstraling heeft. Zijn goede conservatie is waarschijnlijk te danken aan het feit dat men er altijd door is gebiologeerd geweest...of dat men er geen andere, zinnige bestemming kon aan geven...
Niet toevallig zou Umberto Eco hier zijn inspiratie hebben opgedaan voor zijn grote roman " De naam van de roos"...
Tenslotte:
Frédéric II was niet alleen een erudiet man, maar ook heel proper op zichzelf. Iedere verdieping is voorzien van een "sanitaire ruimte", voor die tijd, zeer uitzonderlijk!

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar