In Albanie hadden we van een fietsster, die via Puglia was gereisd, gehoord dat de rit Ostuni-Lecce vrij "boring" ( eentonig, saai) zou zijn. Zij had de trein genomen om die vervelende afstand te overbruggen. Wij volgen haar voorbeeld en leggen de eerste 70 km van de tot nu meer dan 3200 km af per spoor...niet zonder gemengde gevoelens, maar we hoeven hierover niet verlegen te zijn. Waar we normaal een dag over doen, leggen we nu in 1 uur af!
Tijdens de treinreis merken we voor het eerst de gevolgen van een bacterieziekte die de olijfgaarden hier in Puglia aantast. Heel wat olijfbomen staan verdord, grijs en bladloos. Triest om te zien, niet alleen omwille van de omvang van de schade, maar ook dat oude, knoestige bomen, die eeuwen hebben overleefd, nu hun ondergang vinden...

Lecce wordt ook wel eens het "barokke Firenze" genoemd. Het heeft heel wat (laat)barokke kerken en paleizen, maar de vergelijking met de sublieme Renaissance-stad Firenze is wat overtrokken. De stad heeft een zekere grandeur door zijn monumentale honingkleurige panden en paleizen, maar mist toch de architecturale verscheidenheid van Firenze. De regionale variant van de barok heeft bovendien niet de kracht en overtuiging van wat elders in Italië (bijvoorbeeld Rome) is te zien.
Op een terras vlakbij, herkent Nele arch. Paul Robberecht van het gelijknamige architectenbureau. We hebben een lang en boeiend gesprek over waarom we hier zijn : Italië. Over Lecce en zijn barok is hij echter niet te spreken.

In de late namiddag fietsen we nog een eind door richting kust. Het tragische lot dat heel wat olijfbomen ondergaan, zien we nu van heel dichtbij. Ganse oppervlaktes olijfgaarden worden zelfs in brand gestoken. We komen voorbij nog nasmeulende gaarden met verschroeide aarde en de zwartgeblakerde resten van het symbool van eeuwigheid en levenskracht...

In Borgagne vinden we een camping voor de nacht.

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar