Vandaag een week geleden ben ik vertrokken... Wat vliegt de tijd...en ook fietsen helpt die niet vertragen, integendeel.
De indrukken zijn zo talrijk en wisselend dat je het voorbijgaan van de tijd uit het oog verliest.
Er zijn ook de praktische beslommeringen die je benemen : uitkijken dat je op je route blijft, zorgen dat je altijd eten en drinken bij je hebt (heeft een lieve ervaringsdeskundige mij geleerd), op tijd wat rust nemen ( ook van haar geleerd, maar niet altijd praktiserend), tijdig uitkijken voor een overnachting, zorgen dat je op schema blijft, enz.


Vanmorgen kwam ik niet zo makkelijk de stad uit. De signalisatie van de knooppunten leek me wat tegenstrijdig en verwarrend. Het kan natuurlijk ook dat die verwarring in mijn hoofd zat. Dr Google hielp me in ieder geval een eind in de goede richting...
Hoewel het droog was, had ik veiligheidshalve opnieuw mijn regenkleding aangetrokken. Er hing nl. dreiging in de lucht met af en toe een spat. Rond de middag kon ik echter armen en benen terug aan de buitenlucht blootstellen, maar de zon heb ik pas in de vooravond gezien.

Met Groningen heb ik mijn meest noordelijke punt in Nederland bereikt. Vanaf hier gaat het nu in ZO-richting naar de grens met Duitsland, door de provincie Drenthe. Heidelandschappen, duinen (jawel), bossen en landbouwgebieden wisselen elkaar in hoog tempo af.
Op mijn weg kwam ik ook een fenomeen tegen waarvoor Drenthe is bekend : de hunebedden.
Hunebedden zijn prehistorische restanten van gestapelde stenen ( enkele rechtopstaande, met bovenop een platte steen als "dak") die de functie hadden van begraafplaats. Ze vormden de ondergrondse kern van een soort terp of tumulus en herbergden de stoffelijk resten van belangrijke individuen, samen met hun grafgiften. De meeste hunebedden liggen nu in open lucht. Ze zijn opgebouwd met vrij grote massieve granietstenen die hier zijn achtergebleven door terugtrekkende gletsjers in vorige ijstijden. Hun oorsprong is Scandinavië. In het licht van mijn bestemming, was ik het dus aan mezelf verplicht om even af te stappen en een groet te brengen.
Naar Drentse normen is het een "jonkie". Er zijn heel wat meer indrukwekkende exemplaren te zien, maar los van hun formaat, stralen ze toch iets bijzonders uit.
Kleinere zwerfkeien, van dezelfde oorsprong, kom je hier trouwens in allerlei meer prozaische situaties en "functies" tegen. Ze worden gebruikt om huisnummers te dragen, als wegmarkering, als verkeersafbakening, tuindecoratie, enz.

Mijn doel vandaag was richting Bourtange te rijden, een historisch vestingstadje op de grens met Duitsland. De afstand leek me te groot om het plaatsje zelf te bereiken, maar fietsgewijs verlegde ik mijn eigen grenzen, en nu zit ik hier na juist 100 km op de teller onder het dak van een boerderij : mijn laatste gastgezin van "Vrienden op de fiets".

Morgen trek ik dus de grens over van onze 2de noorderbuur...

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar