Zonnen op het strand zit er vandaag duidelijk niet in.
Onder het Scandinavische motto: "Det finns inget som heter dåligt väder, bara olämpliga kläder (*)" , trek ik mijn regenkleding aan en ga op stap.
Eerst langs de kustlijn zuidwaarts...alsof ik mijn meer noordelijke eindbestemming nog wat wil uitstellen.
Het gaat langs grindwegen en baaivormige stranden, die telkens onderbroken worden door granietmassieven. Over deze laatste, is het vaak meer klauteren dan wandelen, en je moet soms op je stappen terugkeren, om je weg te zoeken. Bovendien is het door de vochtigheid en de mossen dikwijls glibberig.
Maar het is genieten.

Tegenover fietsen is stappen nog een dimensie "hoger" als het op het ervaren van de natuur of de omgeving aankomt. Alles is nog dichterbij, je focus is groter, je zintuigen nog scherper.
En vooral : de beleving is trager en dus intenser.
Er zijn mooie bladzijden geschreven over het wandelen en wat dat met een mens doet. Het is trouwens de enige manier van voortbewegen (naast lopen) waartoe we fysisch zijn "bedoeld" en bovendien de meest gezonde.
Nog beter dan op de fiets, zie je, ruik je, hoor je en voel je. Dat mag blijken - stel ik nu zelf vast - uit de aard van mijn foto's. Er zitten heel wat meer close-up's tussen.

Verrassend ook hoe rijk de vegetatie hier is. Op de zeldzame, vruchtbare bodem groeit erica, wilde roos, kamperfoelie, varen, vetplanten, mossen en heel wat andere soorten waarvan ik de naam niet ken.
Ik kom enkele inhammen voorbij, waarvan de natuurlijke kromming als haventje wordt gebruikt. En telkens ik daartussen, op de ronde koepel van een granietmassief kom, voel ik me als Job op de rug van een walvis...

Ik kom een omaatje tegen met haar kleinkind, op weg naar haar zeebad. Zij is van Stockholm, heeft hier vrienden en komt ieder jaar enkele weken naar deze kust.
Dagelijks neemt ze een duik in zee. Na het bad trekt ze zich terug in een roodbruin "tuinhuisje" om zich te drogen en wat te bekomen. Hier staat een prachtige rij dergelijke "tiny houses", te balanceren op de helling van de rotsen.

De voorbije dagen was het me al opgevallen, vooral bij warm weer en aanlandige wind : de geur van rottend zeewier. Geen bedwelmend aroma, maar een vrij penetrante geur. Nu ervaar en zie ik het van dichtbij. Het dode zeewier, dat is verkleurd van bruin tot rood, spoelt aan en blijft zich aan de waterlijn ophopen. Op sommige stranden spoelt het zo massaal aan dat het regelmatig én machinaal moet bijeengeveegd worden.

Over de middag ga ik terug naar de jeugdherberg, voor een broodje en wat platte rust. Ik ben er alleen en dat zal de rest van de dag zo blijven. Mijn crisismanager is vertrokken. Hij zag allicht dat ik het zelf wel kon beredderen.
Daarna ga ik toch noordwaarts, maar keer snel op mijn stappen terug, omdat het hier duidelijk minder mooi is. Bovendien klaart het wat op en wil ik dat wat ik deze voormiddag heb gezien, nog eens zien in beter licht.

Ik hou van dergelijke kusten. Hun oude vanzelfsprekendheid, hun ruwheid en het contrast tussen de toegankelijke stranden en de niet zo uitnodigende rotsmassieven.
Je kijkt je uit op de texturen, de kleuren en patronen. Voor een geoloog moet het hier smullen zijn. En wat voor een prachtige keien liggen er hier. Jammer genoeg niet van het formaat om mee te nemen.

Ik dacht dat dit vandaag vooral een beeldverslag ging worden, maar zie, de woorden schieten me toch niet tekort.
Ik laat jullie uitvoerig meekijken met wat me deze voorbije uren allemaal is opgevallen.

En dan nog dit : ik heb vandaag beslist om morgen meteen op mijn "Ultima Thule" af te stevenen!
Dat komt zo : ik verblijf hier op een grote 90 km van Goteborg en onderweg is maar één stad waar nog een jeugdherberg gevestigd is, en die ligt op amper 25 km.
Nu nog een tussenstop maken lijkt me absurd. En het bereiken van mijn einddoel nog uitstellen : een zelfkwelling.
Het wordt een zware rit, dat wel, maar ik heb er al meerdere gehad en na een "rustdag" kan ik wel wat hebben.
Zonder pech dus, morgen Goteborg!

• ---------

(*) "Google-Zweeds" voor: er bestaat geen slecht weer, alleen onaangepaste kledij.

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar