Ja, ik loop serieus achter op ons reistempo...fietsen naar Rome is een full-time job : gemiddeld moet/mag er 7 a 8 uur gefietst worden per dag wil je een dagelijkse afstand halen van 60/70 km. Wij stoppen waar we het interessant vinden, of de bidon moet worden bijgevuld (heel belangrijk) of het caffeinne- en/of suikergehalte moet worden opgetrokken. Na de dagtaak dient de tent opgezet, gewassen, gewinkeld, gekookt en afgewassen. Uiteraard worden, zoals in een goed team, de taken verdeeld.Tenslotte het dagboek bijhouden en indien nodig, de route voor morgen voorbereid. Als er dan nog tijd en goesting overblijft, wat lectuur voor het slapengaan.

Ik schrijf deze introductie op maandagmiddag op de camping van Lugano, aan de boord van het Lago Maggiore. Er zijn slechtere locaties te bedenken (zie foto). Je begint Italië al te ruiken. Morgen bereiken we het land van onze bestemming. We hebben beslist vandaag een rustdag in te lassen en dan is er ook tijd voor wat uitgebreider schrijfwerk.

Maar eerst terug naar de Alsace.
Ik begin deze episode in Issenheim, een klein dorp ten Z van COLMAR. Bij sommigen onder jullie zal die naam een belletje doen rinkelen...misschien wel omwille van de wijn, maar zeker omdat een meesterwerk uit de Duitse middeleeuwen naar dit plaatsje is genoemd: het "Issenheimer" retabel van Mathias Grunewald. Gisteren mochten we het aanschouwen in het museum "Unterlinden" in COLMAR. Ik wou dit echt zien...Ik bewaar de herinneringen er aan sinds de lessen kunstgeschiedenis in mijn collegetijd. Een visionair schilderij van Christus aan het kruis, met Johannes, Maria-Magdalena en zijn moeder Maria. Het bestaat uit verschillende panelen, maar het centrale paneel met de kruisiging is het meest imposant. Het loopt enkele eeuwen vooruit op wat nog komen gaat: El Greco, Egon Schiele en de Expressionisten. Een tijdgenoot van onze Jan Van Eyck, maar wat een andere wereld. Hier wordt het lijden niet gesublimeerd, maar wordt het in al zijn ellende afgebeeld en is het bijna uitzichtloos. Vooral de expressie van de handen en voeten zijn indrukwekkend.

Ook COLMAR zelf, met zijn historische centrum is zeer de moeite. Heel wat goed bewaarde vakwerkhuizen die probleemloos een middeleeuwse sfeer oproepen...

Maar we zaten vorige keer in Hambach, waar we ons hoofd op een beddenkussen konden neerleggen.
Vanuit Hambach onze route terug opnemen blijkt niet zo evident. Dr. Google stuurt ons wel de weg op - een heel mooie weg trouwens - maar, blijkt ons nadien, toch een 20 km omgeleid te hebben... Ten Z van Sarralbe (op de samenvloeiing van de Sarre en de Albe, moeilijker is het niet) komen we terug op "ons" Canal de la Sarre en rijden Z-waarts tot in Gondrexange, waar het Canal samenkomt met het Canal de la Marne au Rhin. Nu gaat het verder Oostwaarts onder een dreigende, grijze wolkenhemel en heel sterke wind, gelukkig in de rug. We gaan door tot in Lutzelbourg, naar de camping aldaar, langs mooie jaagpaden doorheen dichte bossen. Surrealistisch.
s'Anderendaags is het rustdag. We nemen wat langer tijd voor het ontbijt, de was en de plas en kort na de middag maken we een wandeling naar de Franse versie van het hellend vlak van Ronquieres,dat op loopafstand ligt.
In het kort, ziet dat er als volgt uit.
Stel je een dubbel spoor voor in steile helling, waarop een dwarse waterbak is gemonteerd, met 2 openschuivende zijkanten. Beneden of boven varen daar 3 pleziervaartuigen in, de ene zijkant wordt gesloten (de andere is uiteraard al dicht) en het geheel wordt tergend traag naar boven (of beneden) gespoord. Het complex werd in de jaren negentig gebouwd en vervangt een geheel van 12 sluizen, iets verderop gelegen. Deze laatste liggen er nu werkloos en wat verkommerd bij, maar het zorgt voor sfeervolle en een bijzondere ervaring, die opeenvolgende sluizen in een bosomgeving.
Op Pinksterzondag fietsen we verder het Canal af tot in Saverne,waar we de Zuidelijke richting naar Molsheim kiezen.
In Marmoutier houden we even halt bij een prachtige Romaanse kerk uit de 12de eeuw, weliswaar heropgebouwd met origineel beeld- en frieswerk, in de 18de eeuw. De Pinkstermis is bezig, dus we kunnen geen rondgang maken in de kerk en blijven dus wat ingetogen achteraan.
Even voor Molsheim nemen we het traject van de "Route des vignobles", die we doorheen de ganse Elzas verder zullen blijven volgen. Via Obernai, een charmante pleisterplaats die door een triathlon eventjes op stelten wordt gezet, en door de wegversperringen ook onze oriëntatie wordt beproefd, worden we op sleeptouw genomen door een behulpzame, oudere fietser, die ons meteen een heel stuk voor rijdt tot het volgende dorp. Wijngaarden en dorpen met vakwerkhuizen begeleiden ons.
Scherwiller, niet zo ver van Selestat, wordt onze bivakplaats. Een boerderijcamping, waar we samen met een Nederlands echtpaar, de enige gasten zijn.
We ontwaken er in de regen. Gelukkig is er een afdak waarnaar we onze inboedel kunnen verhuizen, er kunnen ontbijten en nog een lange babbel hebben met onze kampeergenoten. Van hieruit gaat het in de regen naar COLMAR, maar onze ervaringen aldaar heb ik jullie hiervoor al verteld.
In Issenheim (ja, van het retabel!) kiezen we voor een hotel. Na een dag regen en heel wat km's meer dan nodig, is dit een welkome opwarmer.
Onze laatste etappe in Frankrijk gaat over Mulhouse (die we mooi ronden) tot net voor Basel (Zwitserland). Een dag met een relatief vlak parcours, een verademing. De "route des vins" is een echte aanrader. Je rijdt tussen de wijngaarden en lieftallige sprookjesdorpen met namen die je je herinnert van wijnetiketten...Maar niet te onderschatten qua zwaarte. Er zitten heel wat giftige klimmers tussen, maar eenmaal boven, word je telkens beloond met prachtige panorama's.

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar