Het is mooi fietsen in de streek van de trulli rond Alberobello. Het landschap is glooiend, wat zorgt voor telkens verrassende zichten, de muurtjes van stapelstenen zorgen voor structuur en de trulli voor ankerpunten. Heel wat van deze zijn vervallen, maar gelukkig ook vele terug opgeknapt. Dat laatste vraagt een bijzonder vakmanschap. Op één plaats zagen we ze aan het werk. De stadjes hier zijn even mooi als ze klinken : Locorotondo, Cisternino. Telkens met een oud stadsdeel waarin je je letterlijk kunt verliezen. Maar we haasten ons wat om de grootste middaghitte voor te zijn en kort na de middag arriveren we in Ostuni, de "witte parel". Niet ten onrechte, want in de oude stad, kan een geoefend oog wel 50 tinten wit onderkennen. Soms deden de smalle steegjes met witgekalkte gevels, trappen en gigantische cactussen me denken aan Griekse eilanddorpjes. Over de middag is alles dicht, maar rond 18u worden deuren en luiken opengegooid, en wat een leegstaand pand leek wordt een trendy winkel, bar of woning. Wij zijn niet de enigen die Ostuni ontdekken. De oude stad werkt als een stapel suikerklonten op mieren. Toeristen worden er rondgevoerd en gegidst in 3- en 4-wielige Piaggio's en souvenirwinkels proberen allemaal een graantje uit de beurs van de bezoekers te pikken. Maar mooi blijft mooi, of je het nu alleen of in massa ontdekt en tenslotte wijken wij alleen af van de andere toeristen door ons verplaatsingsmiddel...

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar