Vroeg wakker zoals gewoonlijk, maar je nog eens kunnen omdraaien is best aangenaam.
Zon-dag, rust-dag - wat fietsen betreft tenminste - want noch van de zon, noch van de rust komt veel in huis als je in een stad verblijft, die je (nog) niet kent en waarvan je weet dat ze barst van de bezienswaardigheden.
De fiets is daartoe het beste middel. Flaneren op wielen en je laten (af)leiden door wat op je weg komt...
Natuurlijk heb ik een lijstje van zaken die ik echt wil zien. Architectuur vooral, maar ook de Kunsthalle, want daar verblijft Caspar David Friederich!

Hamburg is niet zomaar een stad aan de Elbe, het is na Berlijn de grootste stad in Duitsland en de 3de haven in Europa (na Antwerpen ;-)). Voor landen als Oostenrijk, Zwitserland en enkele andere Oosteuropese landen is zij de belangrijkste invoerhaven.
Die status liet en laat ze nog graag zien. De stad is altijd bekend geweest als vooruitstrevend, zeker op cultureel en architecturaal vlak. Ik kon hier dus niet zomaar voorbij fietsen.

Het wordt vandaag vooral een beeldverslag (hoewel), want die spreken voor zich.
Vooreerst is daar het gebouw van de "Elbphilharmonie", een recent project ontworpen door Herzog & Demeuron, Zwitserse sterarchitecten. Op een bestaand havengebouw hebben ze een glazen volume toegevoegd. Het is het icoon van Hamburg geworden.
Van een andere sterarchitecte, de inmiddels overleden Zaha Hadid, is de aanleg van de havenpromenade. Zij heeft de verdienste, de Elbe te hebben teruggegeven aan de Hamburgers (met hoofdletter!).
De oude haven is men trouwens volledig aan het herbestemmen. De "Havencity" wordt een immens woonuitbreidingsgebied. Hopelijk denkt men ook aan betaalbare woningen...

Wat zeker blijft, want beschermd, is "Speicherstadt", een 19de eeuws complex van stapelhuizen, langs kanalen. Indrukwekkende baksteenarchitectuur.

Van iets later, in de 20-er jaren van de vorige eeuw, dateert het zgn. "Chilihaus", een prachtig voorbeeld van Duitse, expressionistische baksteenachitectuur, en er vlakbij , het "Sprinkenhof".
In Noordduitsland was (en is) baksteen het bouwmateriaal bij uitstek, want natuursteen is hier niet voorhanden, tenzij voor representatieve gebouwen, die wat meer mochten kosten...

Tot tegen de middag heb ik mijn fietswandeling in droge omstandigheden kunnen uitvoeren, dan begint het te regenen en het hield niet meer op.
Tijd dus om Caspar David Friederich een bezoek te gaan brengen in de Kunsthalle.

Ik ben iemand die het beste graag voor laatst houd, dus bezoek ik eerst de nieuwe vleugel met de modernen en hedendaagse kunst. Ik ontmoet bekenden, maar ook heel wat Duitse Unbekannte.
De oude vleugel is een typisch 19de eeuws, protserig "Schone Kunsten-stapelhuis".
Ik pik er hier en daar wat uit en kom ook hier BV's tegen...
Maar C.D. Friederich, daarvoor ben ik gekomen.
Ik weet dat ik sommigen van jullie daar heel veel plezier mee zal doen. Een aantal werken van hem zijn echt iconen geworden en spreken ook in onze tijd geweldig aan. C.D.F. was één van de eerste romantische schilders en zijn grootse natuurtaferelen, waarin de mens een onbetekenend en anoniem individu is, appelleert ook aan onze tijd. Hier hangen 2 kapitale werken : "de wandelaar die de zee van mist overschouwt", en "de ijszee".
Daarnaast werd ik zeer aangesproken door 3 kleine studies van ijsschotsen, gemaakt hier langs de Elbe. Nog meer werk hangt er, maar die halen niet het niveau van zojuist genoemde.

Tijd voor koffie en bezinking van al dat "schoons". Ik was blijkbaar toe aan wat compensatie voor de fysische arbeid van de voorbije weken...
Terug naar de kamer dus voor wat rust en schrijfwerk en straks eens kijken hoe ik die gigantische stad morgen uitkom...

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar