Vanmorgen vroeg uit de veren. Dat hadden we zo gepland. Wat we niet voorzien hadden, was dat de wind hier bleef aanhouden en als gevolg daarvan de brug naar het vasteland voor alle verkeer is afgesloten.
Daar zijn de eilandbewoners mee vertrouwd. Argeloze toeristen niet.
We besluiten om af te wachten tot de middag en maken ondertussen een "wandeling" met de fiets tot buiten de stad, de bergen in. De wind gaat flink te keer en het is zelfs moeilijk op de fiets te blijven. Maar wat een indrukwekkend landschap. Kaal, rotsig en zelfs woestijnachtig. Slechts hier en daar slagen vetplanten er in, de gure winden en droogte te overleven. Nu is het grijs en af en toe valt een druppel en de wind raast om onze oren. We beseffen dat de wind een belangrijke factor geweest is in de vorming en het uitzicht van het landschap.
Wanneer we terug afdalen en in de buurt van de stad komen, is de wind plotsklaps gaan liggen, en aangekomen op ons verblijfadres, begint het te regenen...
Van onze gastvrouw vernemen we dat de brug opnieuw open is. We kunnen dus vertrekken. Het gaat verder zuidwaarts. In het begin komen we voorbij oude zoutpannen en wanneer we bij de brug komen die het eiland linkt met het vaste land, zijn we beiden wat ontgoocheld...wat een banale, inspiratieloze constructie. We hadden wat boeienders verwacht.
We halen in de vooravond ons doel voor vandaag : Nin, een klein stadje aan zee, dat we morgen gaan verkennen.

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar