Deze morgen mochten we al onmiddellijk onze regenkledij aantrekken voor wat opnieuw een "vier broeken"- dag (*) zou worden. Regen, gemiezer en een stevige wind zullen ons de ganse dag vergezellen.
Maar we fietsen door een aantrekkelijk landschap dat soms vertrouwd aandoet. Nele vergelijkt het met Nederland en het Scheldeland bij ons. Daar zijn de dijken niet vreemd aan, en het weer doet zijn best om de vergelijking met onze contreien hard te maken.
Vanavond slapen we in Cremona, een stad die me onbekend is, maar die me meteen charmeerde. Statige woningen, aantrekkelijke pleinen en een gezellige drukte. Bijzonder verrast waren we om vanuit een smalle straat, onverwacht de Piazza del Duomo op te rijden. Een "wauw"-moment, nu niet om natuurlijke schoonheid, maar om de architecturale pracht. De Dom enerzijds met zijn wit natuurstenen gevel, Romaans in oorsprong (gestart in 12de e.), maar later opgesmukt met barokke beelden en ornamenten. Anderzijds, én contrasterend in materiaal, het bakstenen, achthoekige baptiserium, maar vooral de Torrazza-toren, naast de Dom, die als een raket de hoogte inschiet. Naar het schijnt de hoogste bakstenen toren van de Europa (112 m), maar dat klopt niet. De chauvinist in mij heeft het even opgezocht en wat blijkt : de bakstenen OLV-toren in Brugge is 3 m hoger! Maar het gaat hier niet om getallen, wel om de unieke schoonheid van het volledige ensemble. De zuilen van de portalen van de Dom en het baptiserium worden gedragen door gestileerde, rustende leeuwen, gehakt uit een roze natuursteen. Een thema dat vaak voorkomt in het vroege Italië.
Cremona is de stad van de vioolbouwers en hierin hebben ze een grote, historische traditie. Stradivarius en Guarneri (17de e.) werkten hier en van de violen die uit hun ateliers kwamen, bestaan nog bespeelbare exemplaren die nu miljoenen ( jawel, in euros) waard zijn. Ook Claudio Monteverdi werd hier geboren en componeerde er zijn grootste werken.

Op weg naar ons overnachtingsadres lopen we door enkele straten waar eetstalletjes staan opgesteld. Eentje ervan verkoopt Belgische kokoskoekjes en met de verkoper ervan hebben we een West-Vlaamse babbel. Hij woont in Bergamo (N.Italie) en staat op Italiaanse markten, maar ook in Knokke.
Vanavond hebben we een kamer bij een particulier. Onze gastvrouw blijkt een Oekraïense te zijn, die hier al 23 jaar woont.
Haar zoon woont ook in Italië, de dochter in Oekraïne. Als gevolg van de oorlog, verblijft haar kleindochter hier bij haar. Ze vertelt wat over wat hen nu overkomt, maar kan het moeilijk zonder te wenen, zegt ze...Haar droom om terug te gaan en daar een gastverblijf te openen, mag ze definitief opbergen.
Wij volgen niet dagelijks het nieuws, maar op die manier komt de verschrikking die de oorlog teweegbrengt voor ontelbare families, wel heel tastbaar dichtbij...


(*) vier broeken-dag : een dag waarop ik een groot deel ervan, 4 broeken draag. Met name, van "buiten" naar "binnen" : regenbroek, legging, fietsbroek, slip.


Zaterdag 7 mei

Wij verlaten Cremona niet zonder eerst nog even over de Piazza del Duomo te rijden. In tegenstelling tot gisteren fietsen we vandaag ten Zuiden van de Po. Je mag ons gerust dijkfietsers gaan noemen, want ook hier genieten we van het vogelperspectief vanop de hoge dijken. We treffen meer bewoning en dorpen aan, wat zorgt voor meer afwisseling.
Opnieuw een "vier broekendag", want het blijft tot in de namiddag motregenen.
Villanuovo sul Adda komen we voorbij. Hier heeft Giuseppe Verdi bijna 50 jaar gewoond en gewerkt. Er moet hier iets in het (Po)water zijn dat zoveel muzikaal talent voortbracht...
In Colorno stoppen we voor de koffie en zijn verrast door een groots hertogelijk paleis met park. Ze zijn er hier zo trots op dat ze het durven vergelijken met Versailles...maar dat is Italiaanse grootspraak.
Brescello is ons eindstation. De naam zal jullie allicht niets zeggen, maar dit is het dorp waar zo'n 70 jaar geleden de fameuze "Don Camillo"-films werden opgenomen. De ouderen onder ons zullen die zich wel herinneren met Fernandel in de rol van pastoor, die constant in de clinch lag met de communistische burgemeester Peppone. Op het dorpsplein staan ze hier in brons vereeuwigd, tot genoegen van de vele toeristen die ernaast gaan poseren voor de foto. Er is zelfs een heus Don Camillo museum! Toch bijzonder dat een film na 70 jaar zoveel bezoekers blijft trekken naar een dorp waarvan er hier 13 in een dozijn gaan.

Zondag 8 mei

Vooreerst : buona giornata per tutti le mamma!
Vandaag zondag en voor ons ook rustdag. We blijven ter plekke en maken hiervan gebruik om onze fietsen én tassen een schoonmaakbeurt te geven. Dat gebeurt bij de plaatselijke "autolavagio self service", waar we met de hoge drukreiniger het vuil en de modder van de laatste dagen afspoelen.

Daarna gaan we op stap, kwestie van de wandelspieren ook niet te vergeten. Een tochtje langs de Po, met een rustpauze in een trattoria. Naast deze lag vroeger een drijvende brug, samengesteld uit tientallen (betonnen!) boten, waarop een houten wegdek was aangelegd. Ik laat jullie een foto hiervan zien. Tot op vandaag gebruikt het leger deze techniek om rivieren over te steken.
Onze pauze kwam net op tijd, want een onweer brak los. We stappen terug, maar kunnen een 2de wolkbreuk niet vermijden en sompen in het water terug naar Don Camillo's dorp.
Onze tassen worden terug gevuld, na een was en een plas en straks gaan we iets eten in een trattoria, die zo uit een Italiaanse "feel good"-film zou kunnen komen...

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar