Dat ik de enige gast ben, was gisteren waarheid, vanmorgen een leugen.
Deze morgen genoot ik van mijn ontbijt, samen met 2 Noren, die gisterenavond laat nog zijn toegekomen. Ze komen een verlengd weekend kite-surfen. Dat was al 2 maanden geleden geboekt en het zit hen wat tegen dat er te weinig wind is. Maar de tegenslag voor de één, is een meevaller voor de ander...Ze gunnen het me van harte.
We hebben het over de Scandinavische talen, en het feit dat Noren, Zweden en Denen, mits wat inspanning, elkaar goed kunnen begrijpen. Het klopt bovendien dat het Noors en Deens nauwer met elkaar zijn verwant dan het Zweeds.
Ook de 2de oorlog komt ter sprake, en hoe Noorwegen door het eigengereid optreden van één generaal, die zijn regering niet had geraadpleegd, betrokken raakt in de wereldbrand.
Maar ook meer luimige onderwerpen kwamen aan bod...zoals dat gaat onder 3 mannen, s'morgens aan het ontbijt.

Zij vertrekken naar zee, wachtend op een stevige bries, ik zet mijn reis verder... met de weinige wind van achter.

Vooraleer ik weer aansluiting vind met de zee, doorkruis ik eerst nog wat platteland, figuurlijk dan, want zo plat is het hier niet. Eenmaal weg van de kust, glooit het land en zitten er best wel pittige hellingen tussen.
Ik kom voorbij een eeuwenoude eik, die blijkbaar een nationaal monument is.
450 jaar oud! Op het bordje dat er naast prijkt wordt ook meegegeven dat Zweden één van de landen is met het rijkste patrimonium aan eiken, spijts de grote kap in de voorbije eeuwen. Een indrukwekkend exemplaar.

De voorbije dagen merkte ik regelmatig het gegak op van overvliegende vriesganzen. In V-vormatie. Ze kondigen het einde van de zomer aan. Blijkbaar trekken niet alleen langeafstandsfietsers naar het Zuiden!

In Grimsholmen werd een record verbroken...daar beseffen ze het waarschijnlijk (nog) niet, maar het gaat om mijn langste "brievenbussen-op-een-rij" - record. 68 stuks alstublieft. Zeg nooit nooit, maar dit wordt waarschijnlijk niet meer gebroken.

Falkenberg is vandaag de eerste en enige grotere stad op mijn route. Nieks bijzonder, op een paar rustieke straatjes na en een grote brouwerij, die zijn naam van de stad heeft gestolen : Falcon. Het is een merk die je nogal vaak tegenkomt in Zweden. "Probably the best beer in the country"?
Maar Falkenberg heeft om een andere reden een beetje mijn hart gestolen.
Ik reed net de binnenstad in, toen ik aan een koffiezaak een bord opmerkte :
" Belgiska Vafflor" (met een bolletje op de A, je weet wat dat betekent). De remmen dicht, dit moest ik nader onderzoeken...
Blijkt dat de jonge uitbater geen connectie heeft met Belgika, maar betreffend product uit marktstrategische redenen hier had gepositioneerd. Aan de ZW-kust is de volgende wafelzaak in Goteborg, op zo'n 170 km. Van concurrentie hoeft hij dus niet onmiddellijk te vrezen.
Maar ze zijn lekker. Het mocht dan nog voor de middag zijn, ze moesten worden getest. Ik heb er wel lang moeten op wachten...ik was de eerste consument en zijn deeg moest nog worden aangemaakt.
Maar het was het waard, en de eigenaar was dolgelukkig met mijn complimenten, van een echte Belg dan nog wel!
Ik was danig blij met mij wafel, dat ik pas buiten Falkenberg besefte een mooie muurschildering van een "laatste oordeel" in de Laurentiuskerk te hebben gemist...
Soms moet je je prioriteiten leggen en bovendien heb ik nu nog een reden om terug te komen!

Zweden is een land dat op graniet is gebouwd. Dat heb ik al ettelijke km'ers lang mogen ondervinden : gedokker op kasseien. Tot voor de massale toepassing van asfalt als wegverharding, was dat het materiaal dat algemeen werd gebruikt. Ook bij ons. In stadskernen zie je ze hier nog veel. In alle formaten en combinaties ook. Goten worden bijvoorbeeld belegd met rolkeien. Heel mooi.

In het vissershaventje Glommen maak ik een stop om een kleinigheid te eten.
Het is een aangenaam haventje, niet speciaal opgepoetst voor de toerist, maar gewoon authentiek. Ik blijf er even zitten.
Bij het uitrijden, zie ik vlak voor een typisch Zweedse woning, een oldtimer staan. Ik rij wat dichter en maak enkele foto's. Het blijkt een "Thunderbird" te zijn. Ondertussen komt de eigenares over het hek gluren. Ik hoor van haar dat de auto van 1956 is. "Ziet er nog goed uit" zeg ik..."mijn leeftijd".
"Jij ook", zegt ze. Op vleugels zeil ik verder...

Mijn slaapplaats ligt in Bjorkang, de jeugdherberg, gisterenavond nog vastgelegd én ik ben vooraf nog inkopen gaan doen...
Ik kom er toe in de late namiddag en na mij opgefrist te hebben, fiets ik nog naar zee, waar ik ga pootjebaden, schelpjes rapen en andere levensnoodzakelijke dingen doe, zoals dit verslag voltooien.

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar