Vanmorgen hebben we de Adriatische zee verlaten. Vanaf Venetië, een 6-tal weken terug, is zij ons steeds nabij geweest, mentaal én fysiek. Nu keren we haar de rug toe, letterlijk want we maken de doorsteek van de hiel van Italië en zetten koers richting Ionische Zee. Met uitzondering van de klim om de kust te verlaten, rijden we nu op een hoogvlakte. Het gaat heen en weer langs smalle asfaltweggetjes dwars door de olijfgaarden en geschoren korenvelden. Ook hier zijn we getuige van de trieste sporen van de genadeloze olijfbacterie. Gelukkig is er ook hoop voor de toekomst : nieuwe olijfgaarden worden aangeplant met een bevloeiingssysteem, waarbij ieder boompje is uitgerust met een individuele bewatering.
Tegen de middag zijn we in Casarano, een groot centrum dat zoals gewoonlijk op dit uur, uitgestorven lijkt. Tot onze verrassing zagen we bij het binnenrijden dat de stad is verbroederd met Charleroi. Veel Italianen uit Puglia zijn destijds in onze mijnen en staalindustrie komen werken. Dat is allicht de reden geweest van deze verbroedering. Of misschien zocht het koude en grijze Charleroi hier wat warmte. Want warm is het. Een digitaal groen kruis van een Farmacia geeft 40 gr aan...Te warm dus om verder te gaan en na het eten leggen we ons wat te rusten op een bank in de schaduw.
Na het hazenslaapje brengt een dubbele portie ijs onze suikerspiegel weer op peil en kunnen we verder richting baai van Gallipoli. De campings zijn hier dun gezaaid en we moeten genoegen nemen met een grootschalige "resort" met animatie...Dat betekent gedreun van bassen en "bonke-bonke" tot middernacht. Maar het zwembad brengt wat verfrissing en het strand is op wandelafstand. Gezien onze vermoeidheid beslisten we vanmorgen (vandaag dinsdag) hier een dag langer te blijven om wat te recupereren. We houden ons de ganse dag in de schaduw en hoofdzakelijk horizontaal.
Morgen weer fietsdag.

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar