Vanmorgen werd ik wakker van geroffel op het zeildoek. Dat nodigt nooit uit om onmiddellijk je tent open te ritsen, wel om je nog eens te draaien. Een uurtje later stond ik toch op. De plicht roept, er moet worden gefietst.
In Travemunde sla ik eerst mijn ontbijt in en geniet ervan met zicht op de jachthaven. Ondertussen komt een reusachtige Finse cargo binnengegleden.
Travemunde ligt aan de monding van de Trave (logisch niet?) die Lubeck verbindt met de Oostzee. Het is een belangrijk ferry-knooppunt met Scandinavië. Maar voor mij is het de start van mijn fietsrit langs de Oostzee, richting Rostock.

Ik was verwittigd, uit goede bron : als je een koffie wil, dan moet je ze hier drinken, want langs de kust vind je er geen...
Nu wil de collectieve uurregeling van de plaatselijke horeca dat ze pas om 10u hun deuren openen. Ik had mij eerst op het terras van een etablissement geïnstalleerd, dat een hotel bleek, en op de vraag wat mijn kamernummer was, moest ik voorzichtig afdruipen... Het was pas 9u en mijn verlangen naar koffie was geen uur wachten waard. Dus geen koffie tot na 30 km...ik heb het geweten.

Maar eerst moest ik de Trave nog over met de ferry (de hoeveelste inmiddels?).
De fietsroute loopt aanvankelijk een stuk het binnenland in en keert dan terug naar de kust om er tot voor Gramkow, vrij dicht te blijven. Op heel wat plaatsen vormt enkel een heel smalle bosstrook de scheiding met het strand. Op vrij regelmatige plaatsen is deze laatste bereikbaar door een bosgang. Mijn eerste zicht op de Oostzee, heb ik via zo'n groene omlijsting. Het doet me denken aan romantische schilderijen, ja C.D.F. komt dicht in de buurt

Het gaat langs paden die de glooiingen van het landschap volgen en daar zitten heel stevige hellingen tussen, de steilste sinds de Hollandse duinen.
De Oostzeekust heeft een bijzondere sfeer. Moeilijk precies te omschrijven. Wat "Altmodisch", "Unheimlich" en nostalgisch (of beter: Ostalgisch?). Ik probeer maar.
Misschien is het weer ook wel bepalend voor mijn ervaring : grijs, zware wolken en heel veel wind. Meer herfst dan zomer. Wat een verschil met gisteren.
In Boltenhagen : tijd voor een koffie, met Berlijnse bol.

Af en toe sla ik van mijn route af richting zee en probeer in mijn foto's wat van de sfeer te vangen.
Natuurlijk heb je er de typische "strandkorven", iconen van de Oostzee. Je huurt er één voor 12 euro/ dag en je hebt ze in alle kleuren en streepmotieven. Ze beschermen uitstekend tegen de wind die hier blijkbaar altijd waait.

De Ostsee-fietsroute heeft ook een macaber tintje : in DDR-tijd was dit een buitengrens en werd ook hier, middels prikkeldraad, uitkijktorens en mijnenvelden, verhindert dat Oost-Duitsers het land ontvluchtten. Op sommige plaatsen wordt daaraan herinnert via foto's.

Ik kwam ook voorbij een groot kruis, gemaakt van berkenbomen. Een stil, maar aangrijpend monument dat de nagedachtenis moet levendig houden van enkele duizenden drenkelingen die hier in een anoniem massagraf begraven liggen. Op de dag van de wapenstilstand WO II, werd het schip waarop ze zaten, tot zinken gebracht en velen spoelden levenloos aan. De toenmalige Britse en Russische bezetter, besliste om de lijken zo snel mogelijk te begraven uit schrik voor epidemies.

Zo'n verhalen veranderen je kijk op het landschap.

Wismar is mijn volgende halte. Eveneens een Hanzestad. Niet zo rijk als Lubeck, maar toch aantrekkelijk. Ik pauzeer wat op de markt en beslis om nog wat verder door te rijden, zodat ik morgen niet te veel km's moet afleggen tot in Rostock.
Vanaf hier begint het echter te regenen, en gepaard met die sterke wind, zorgt dat voor een hevige strijd met de elementen. Ook dat is fietsen.

Omdat het weer je niet doet verlangen naar een verblijf in een tent, wil ik graag een bed voor de nacht. Morgen zou het weer nog slechter worden.
Gezien de nabijheid van de kust, had ik het idee dat de accomodaties talrijk zouden zijn. Niet dus. Of ze zitten vol. Of, ik ben te laat beginnen uitkijken...wat duidelijk het geval was.
Via via kom ik uiteindelijk toch op een adres, maar dat ligt nog een eind vooruit...Zonder dat het de intentie was, tikten de km's ook vandaag erg aan.

Maar een bed is gevonden en deze tekst is hierop geschreven...

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar