Solrige morgen!

De zon is terug van de partij, dus staat vandaag een rondje Kopenhagen op het programma.
Thuis had ik op Komoot ( een app om fiets- en wandelroutes te plannen) een rit rond de stad uitgewerkt, die een aantal van mijn "must-see's" met elkaar verbindt. Een soort persoonlijke "hop-on-hop-off" voor de tweewieler dus.
Het weer ziet er prachtig uit, dus dit is de geschikte dag hiervoor...en de batterijen zijn vannacht opgeladen, letterlijk en figuurlijk. Het letterlijk opladen, lijkt misschien evident, maar voor een reiziger die in een tent op een camping slaapt, is het opladen van je smartphone, fototoestel of externe batterij, geen evidentie. Stopcontacten zijn er wel in de sanitairen, maar die toestellen laat je niet zomaar onbeheerd achter. Je mag er niet aan denken dat je gsm ontvreemd wordt...het is je verbinding met de wereld, je gids, je gegevensbank, je notaboek, je fototoestel, je extern geheugen... In Duitsland heb ik me in koffiegelegenheden wel enkele keren dusdanig kunnen "positioneren" dat ik vlakbij een stopcontact zat...In dat geval duurden mijn pauzes wel een stuk langer 😉.
Een bed voor de nacht (met een aantal stopcontacten ernaast) heeft dus ook op dat vlak zijn nut.

Mijn rit gaat in tegenwijzerzin de stad rond en mijn eerste halte is de "Verlossers"-kerk.
Een vrij sobere, maar lichtvolle ruimte, waarin enkele barokke elementen de aandacht trekken: het altaar met ervoor de 4 aartsengelen in vrij uitbundige poses, maar vooral het monumentale orgel dat geschraagd wordt door 2 olifanten(!) in halfrelief. Die olifanten komen nog voor in Kopenhagen (Carlsberg!) en zijn het symbool van de hoogste Deense ridderorde.
De kerk wordt bekroond door een heel bijzondere, spiraalvormige spits, die je zelfs kunt beklimmen. Ik mag er niet aan denken.

Vlakbij ligt een heel andere wereld : Christiana.
Ontstaan in de naweeën van de flower power, kraakten een aantal jongeren leegstaande pakhuizen en organiseerden er hun eigen alternatieve biotoop, onder het gekende devies "vrijheid-blijheid". De stad gedoogde, en tot op vandaag is de leefgemeenschap nog levend én belastingvrij.Toch ken ik enige schroom om hier rond te gaan neuzen. Het lijkt op "mensjes-kijken" in een attractiepark. Veel bewoners leven trouwens van de toeristen en het geeft me een dubbel gevoel.

Nyhavn kom ik opnieuw voorbij, vooraleer ik op Amalienborg arriveer, het Koningsplein.
Een rococo-ensemble van koninklijke gebouwen, waar net (het is stipt 12u) de wissel van de koninklijke wacht wordt uitgevoerd. Een staaltje van perfecte militaire choreografie in een onberispelijke regie. Donkerblauwe vesten met glimmende knopen en kruisvormige witte riemen over de borst, lichtblauwe broeken met streep, én de berenmutsen die hen indrukwekkender moeten doen lijken, voeren een strakke stappendans uit.
Dat dit ritueel van de macht blijft fascineren, bewijst het grote aantal toeschouwers, die door de politie op afstand moeten worden gehouden.

Voldaan van dit spektakel, vind ik opnieuw de eenzame meermin op mijn weg, die nog steeds verlangend uitziet naar haar mensen-prins...

Ik rij rond de in het noorden van de stad gelegen stervormige, aarden vesting en kom voorbij Kopenhaagse "beluiken" : kleine, okerkleurige rijwoningen langs hobbelige kasseistraten. Enkel de geparkeerde wagens en fietsen tegen de gevels, verraden dat we in de 21ste eeuw leven.

Het Nationale museum negeer ik en trap richting de Assistens Kirkegard, Kopenhagens belangrijkste begraafplaats.
Zelden zal ik een stad bezoeken zonder te gaan zien hoe ze met hun doden omgaan. Bovendien liggen hier 3 eminente Denen, 3 mannen van "de verbeelding", elk op hun eigen domein.
Soren Kierkegard, filosoof en existentialist avant-la-lettre, was door zijn naam al voorbestemd hier te liggen,
Niels Bohr, atoomfysicus en Nobelprijswinnaar,
én natuurlijk Hans Christian Andersen, die ik niet moet voorstellen.
Ik breng elk van hen een groet, en eet een banaan voor het graf van Kierkegaard. Ik denk dat de man die zei dat het leven geen probleem is dat moet worden opgelost, maar worden beleefd, daar geen probleem mee zal hebben gehad.

Het bezoek aan de doden gaf me trek en ik gun mezelf een amandeltaartje met koffie.
Langs het station en door nieuwbouwwijken vol glimmende architectuur, slingert mijn weg over stijlvolle fietsbruggen en aantrekkelijke kades, waar gezond en gebaad wordt.

Kopenhagen is een mooie stad, dat moet wel al duidelijk zijn, maar er loopt en fietst ook "schoon volk" rond, van beiderlei kunne (vooraleer jullie me betrappen van sexisme)...dat mag/moet ook gezegd worden en verschaft eveneens plezier.

Aan een ijsstalletje met de wervende naam "Hansens", hou ik halt en proef of ze die naam wel verder mogen gebruiken. Blijkt dat dit de naam is van de grootvader van de uitbater. Wat mij betreft, mogen de volgende generaties op die manier verder doen.

Mijn Kopenhagen-ronde zit er op, ik zoek mijn kamer op en neem wat rust vooraleer ik, deze keer te voet, de binnenstad in trek.

Ik loop langs het beursgebouw met zijn ingenieuze en bizarre spits in kurkentrekkersvorm (het blijken 4 in elkaar gedraaide drakenstaarten te zijn), en het monumentale Christiansborg, met erachter het Thorvaldensmuseum (herinneren jullie zich nog?).

Op het terras van café Norden, drink ik een bier...een gouden bier, aan een gouden prijs. Daarna eet ik op een ander adres nog iets en bij valavond zoek ik voldaan mijn kamer terug op.



.

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar