Wakker worden met hanengekraai en gekoer van duiven, wat wil je nog meer?
Een echt boerenontbijt met een "schelle van de zeuge" (maar dat begrepen ze hier niet), en in gezelschap van 2 andere gasten, een fietsend echtpaar uit Utrecht.
Ik kon gisterenavond al kennis met hen maken, want we waren door het gastgezin uitgenodigd voor koffie en cake.
Een boeiende babbel gehad met de boer op rust (73 jaar). Over de industrialisering en schaalvergroting van de landbouw en het feit dat je als klein boerenbedrijf hier niet tegenop kunt en je zelfstandigheid zienderogen verliest. Zijn kinderen raadde hij af de boerenstiel verder te zetten...Voor een trotse landbouwer een pijnlijke zaak.

De andere gasten verbleven hier al hun 2de dag en waren op terugweg van Hamburg.
Ze hadden al heel wat ervaring met fietsen in Duitsland en deden in verschillende etappes de Hanzefietsroute. Ik volg straks ook een deel van die beschreven route tot in Bremen. Dat het eerstvolgende stuk door Duitsland vrij eentonig en "leeg" zou zijn, had ik uit een betrouwbare bron al vernomen....het echtpaar bevestigde dit nu.

Omdat ik het vestingstadje Bourtange gisterenavond slechts op een drafje heb kunnen zien, fiets ik vanmorgen eerst nog even terug.
Een vreemde plek, denk je, om hier, in deze uithoek, een verdedigingsconstructie op te zetten. Het was Willem van Oranje die de bouw beveelde en dit ter verdediging van Groningen voor invallen uit het Oosten.
Bourtange is gebouwd op een zandrug en was omringd door moerassen."Tange" betekent hier trouwens zandrug en heel wat plaatsnamen in de regio hebben deze uitgang in hun naam.
Het heeft een stervormige grondplan en vanuit het middelpunt van het centrale marktpleintje, lopen 5 ministraatje uiteen.
Een uiterst charmante "militaire" constructie, zo heb je er tegenwoordig niet veel meer.

Ik rij daarna het Duitse Rijk binnen...niet langs brede, plechtstatige Allee's, maar langs bochtige, kronkelige kiezelwegen, bos- en jaagpaden. Ik heb het gevoel het land via de achterdeur binnen te komen...
Grenzen kunnen ook snijlijnen zijn...niet alleen de schaal van het landschap verandert ( uitgestrekte geschoren korenvelden, immense maisvelden en uitgestrekte bossen), maar ook de uiterst spaarzame bewoning, zorgt voor een grote tegenstelling met het dichter bebouwde Nederland. Je rijdt km's over lijnvormige asfaltwegen zonder een huis voorbij te komen. Alleen hier en daar een geïsoleerde boerderij of loods, zorgt voor een ankerpunt. Een terras voor een koffiestop zoek je tevergeefs.Je komt er ook niemand tegen...af en toe een auto, of tractor. Ik betrap er mezelf op dat ik wat sneller rij dan anders.
Gedurende 8 km rij ik in rechte lijn over een hobbelig pad, door het Eleonorenwald, er kwam precies geen einde aan. Dan volgen opnieuw open velden tot de einder en tenslotte eindig ik deze dag op een camping vlak bij de Thulfelder Stausee, een groot meer, zowat halfweg tussen de Nederlandse grens en mijn doel morgen.

Voor ik ga slapen, toch nog iets over de omgang met mondmaskers (-kapjes) in beide buurlanden. Ik ken de huidige toestand niet van de Corona-cijfers, maar hun respectievelijke omgang met die gezichtsdoekjes verschilt enorm. In Nederland moest ik er alleen eentje dragen op de ferry's. Niemand draagt ze op straat of in de winkels, ook de obers niet. In Duitsland kom je geen winkel of cafetaria binnen zonder. Toen ik vanmiddag een broodje bestelde, moest ik mijn naam en telefoon noteren. Op de camping hier diende ik mijn vaccinatiebewijs voor te leggen. Niets daarvan in Nederland. Of hoe grenzen toch vaak grenzen blijven.

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar