Vandaag maakten we de oversteek naar de dogenstad.
Wanneer mensen de voorbije weken vroegen wat onze bestemming was, dan hadden we het over Venetië. We gaan natuurlijk een stuk verder, maar dat bleek in onze verbeelding al magisch genoeg. En nu staan we hier...
Voor Nele kwam er nog een aantrekkelijk aspect bij, waar ze echt naar uitkeek : haar zoon Jef verblijft hier een aantal maanden in het kader van een opdracht voor het Belgisch paviljoen van de Biënnale. En vandaag hebben we met hem afgesproken. Het is een blij én emotioneel weerzien. Trotse moeder enerzijds en een zoon die trots is op zijn moeder anderzijds!

Venetië is niet nieuw voor ons, maar het blijft telkens opnieuw een ongelofelijk fascinerende en unieke stad. Het licht vooral, door de alomtegenwoordigheid van het water, zijn ontelbare monumenten, de patine en het koloriet van zijn gebouwen, het labyrint van zijn steegjes, enz.
We laten ons graag verdwalen, maar besluiten toch ook om 2 tentoonstellingen mee te pikken in het kader van de Biennale : Marlene Dumas in het Palazzo Grassi en Bruce Nauman in het Punte Dogana. Deze laatste tentoonstelling trekt me ook aan omdat ze plaats vindt in een gebouw dat verworven werd door de grote Franse kunstverzamelaar Fr. Pinault, die de Japanse architect Tadao Ando aansprak voor de renovatie.
s'Avonds hebben we opnieuw met Jef afgesproken om samen iets te eten.
De stad baadt al een hele tijd in feeëriek kunst- én maanlicht als we samen een vaporetto nemen : Jef naar zijn verblijf en wij terug naar het Lido...
Boven de stad lichten af en toe bliksemflitsen op. Het blijft gelukkig bij een nachtelijk klank- en lichtspel en het geeft het afscheid een bijzondere lading.

L

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar