Sinds gisterenmiddag terug onder Brugge's torens...wat onwezenlijk, niet alleen omdat hiermee een einde is gekomen aan een zeer beklijvend avontuur, maar vooral omwille van de snelheid waarmee we terug op vertrouwde bodem staan. Het vliegtuig bracht ons in amper 2 uur van Rome naar Brussel. Wij deden over die afstand 32 dagen...Het contrast in reiservaring kan niet groter. Wel gelukkig terug thuis te zijn. De komende dagen/weken(?) zullen nog nodig zijn om mezelf terug in de plooi te krijgen van de dagelijkse routine en te helpen bevatten wat we allemaal hebben mogen meemaken.
Wat ik nu vooral herken is een gevoel van dankbaarheid dat we dit hebben kunnen en mogen doen. Dankbaarheid om het feit dat we dit zonder ernstige tegenslagen hebben doorgemaakt. Dankbaarheid vooral voor al die schoonheid die we onderweg konden beleven : gaande van de verrassende bloemenpracht in de wegbermen, de indrukwekkende of bekoorlijke landschappen, het silhouet van een pijnboom, tot de imponerende schoonheid van al wat de mens aan gebouwen, monumenten en kunstwerken door de eeuwen heen heeft opgericht. Gaande van een intiem Romaans kerkje, tot een eenvoudig glas-in-lood raam tot het clair-obscur van een Caravaggio. Wat een troost en vertrouwen geeft dat in het menselijk kunnen.
Dankbaarheid ook voor al die ontmoetingen onderweg : tochtgenoten te voet en met de fiets. Elk met zijn eigen «bagage» aan verwachtingen en verhalen. De ontmoetingen ook met zij die zorgden voor een onthaal en bed voor de nacht. De toevallige ontmoetingen langs de weg. Zij die ons de goede richting uitstuurden op de momenten dat we het niet meer wisten. Zij die hun bewondering uitdrukten voor onze onderneming. Zij die ons goede moed toewensten, terwijl je de twijfel in hun ogen zag. De herbergier in het Pajottenland, die, toen hij van onze plannen hoorde, een grote doos speculoos voor onze neus zette. De Italiaanse fietsenmaker in Namen die zelf naar Rome was gefietst en uit sympathie niets aanrekende voor zijn werk...De paters die onze voeten wasten en een avondmaal aanboden...De Zwitserse dame in Aarau, die we op straat ontmoetten en ons bij haar thuis een bed ter beschikking stelde...

Het is mooi geweest en van die veelheid aan zintuigelijke indrukken (die geuren, die kleuren, die geluiden en stiltes in de morgen) zal ik nog lang nagenieten.
(Terzijde : het viel ons op hoeveel gras er onder de weg werd gemaaid, hoeveel bosmaaiers en kettingzagen het geluid van de stilte braken...)

...Gelukkig ben ik ook dat ik die beklijvende ervaringen met Nele mocht delen. Het was geen wandeling door het park. Het vraagt veel van je lichaam en je geest en het doet ontzettend deugd, steun aan elkaar te hebben. Bijvoorbeeld om te horen dat het voor vandaag genoeg is geweest, of dat het tijd is om te eten, want ik vergeet onderweg al eens dat ik honger heb...

Blij ook dat jullie, lezers er waren. De reacties deden me echt deugd. Het was zoals ik had verwacht een bijkomende opgave, die ik echter zeer graag heb uitgevoerd. Naast mijn dagboek en foto's, was dat voor mij een manier om die caleidoscoop aan indrukken een plaats te geven. Op de foto's wordt het nog eventjes wachten. Wegens problemen met m'n smartphone, kon ik hiermee helaas weinig of geen foto's maken. Het bleef dus bij woorden. Gelukkig had ik nog een klein camera'tje bij die wel zijn dienst heeft bewezen. Nog even wachten op het resultaat hiervan.

Ciao a tutti!

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar