Mijn slaap was onrustig deze nacht en werd vaak onderbroken door geroffel van dikke druppels op het zeildoek. Ik was blij dat het licht werd. Als ik het zeildoek open rits, zit de lucht nog dicht en er valt stuifregen. Gelukkig heeft de camping voorzien in een keukentje en overdekte, open ruimte, waar ik kan ontbijten.
Naast me "logeert" een Nederlands koppel, die een rondje Denemarken fietsen. Ze zijn wel met de wagen tot tegen de Deense grens gereden...de mietjes ;-). Nee hoor, sympathiek stel.
We zwaaien elkaar uit en ik vertrek...goed ingepakt tegen mogelijke regenval, die gelukkig niet komt. Wel moet ik strijd voeren tegen een frontale noordenwind, want vanaf nu rij ik "recht naar boven".
Ik verlaat het eiland Mon, via een spectaculaire brug, hoog boven de zeespiegel. Hier blaast een nijdige zijwind me bijna van het fietspad. Met die bepakking voor en achteraan, ben je natuurlijk extra gevoelig voor (zij)winden...

Vanop de brug had ik haar al gezien...het kerkje als een wit baken in de haast boomloze omgeving van gladgeschoren korenvelden.
Ik rij haar eerst even voorbij naar het centrum van het dorpje, want mijn drang naar koffie is blijkbaar groter dan mijn esthetisch verlangen.
De cafeïnebehoefte kon echter niet worden bevredigd, dus ik kan al mijn aandacht besteden aan dit architecturale pareltje.

Zo eenvoudig van vorm en zo juist van verhoudingen. Ook hier ligt het kerkje midden een kerkhof (met de nadruk op hof) dat wit ommuurd is. De begraafplaats zelf is sereen, heel groen en uiterst verzorgd. Hier en daar zorgen enkele bomen en taxussen ("levensbomen", die je ook in Engeland op veel begraafplaatsen vindt) voor verticale accenten.
Als het ooit zo ver komt (maar dat mag nog een hele tijd duren), mogen ze me hier komen leggen, met zicht op zee...
Het kerkje zelf is dicht. Ik denk dat zijn "bewoner" ook houdt van zijn zondagse rust.

De weg zet zich zigzaggend voort en is niet alleen pittig door de wind, maar vooral ook door de hellingen. Nooit heb ik mijn kleinste versnelling meer gebruikt dan nu.
De kleine dorpjes rijgen zich aaneen. Stel je die dorpen niet voor als bij ons. Het is eerder een groepering van woningen, zonder hiërarchie : een centrum ontbreekt, winkels zijn er niet, geen kerk en geen café 's of koffiehuizen. Een moeilijke omgeving om te doorkruisen voor lange afstandsfietsers...
Hier en daar nog een authentieke woning met strodak, vakwerk, en de muren in het wit, een Scandinavisch bruinrood, of een warme oker.

Tijd voor een koffie in Praesto...maar in de 1ste zaak die ik binnenstap, krijg ik te horen dat zijn machine "kaput" is...men verwijst me door naar een supermarkt, waar je koffie zou kunnen krijgen, maar ook dat klopt niet. Soelaas vind ik tenslotte in het haventje, en de tijd is ondertussen zo ver verstreken dat er een warme snack aan mag voorafgaan.

Een deel van dit verslag schrijf ik hier, zodat mijn maaltijd wat uitloopt. Dat zorgde er ondertussen voor dat de hemel wat lichter werd dan voorheen, maar de zon zal ik vandaag niet zien.
Terug de fiets op naar de plaats waar ik zal overnachten: Faxe Ladeplats, niet zo belangrijk voor jullie om dat te weten, maar ik vind het zo'n vreemde naam, die je niet onmiddellijk koppelt aan een plaatsnaam.

Ik kom voorbij de Thorvaldsen-stichting, een groot complex met riante kasteelwoning. Ik overtreed even het doorgangsverbod en neem vanaf de inrijpoort, een foto.
Thorvaldsen was een belangrijke Deense neoklassieke beeldhouwer. In Kopenhagen is een gans museum aan hem gewijd. Persoonlijk ben ik geen fan van zijn oeuvre of die stroming, maar zijn werk was van grote invloed. Velen kennen zijn Christusbeeld, zonder te weten dat het van hem is...

Omstreeks 17u en na 60 km, kom ik aan op de camping. Niet zo'n grote afstand, maar het waren zware "windkilometers".
Ik hoop de tent in droge omstandigheden op te zetten en dat lukt ook.
Morgen sta ik voor een tweesprong : ofwel neem ik verder de kustweg, maar dat is een omweg, ofwel de "shortcut", recht naar het Noorden. Ik bekijk vanavond nog de respectievelijke afstanden, mijn timing, en wacht morgen af wat de weerscondities zijn.
Ik hoop ook op een betere slaap.

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar