Het gaat vooruit nu...door het vlakke land dat regelmatig beelden oproept van onze polders : rechtlijnigheid, grote uniforme vlakken, perspectief. Onze wegen lopen schijnbaar tot de einder en de zon brandt. Weinig schaduw ook, behalve af en toe wat koelte onder een bomenrij of door een passage in een zeldzaam bosje.
Verschillende types van wegen hebben we onder onze wielen gehad : asfalt, "stradi bianci" ("witte straten", bestaande uit wit grind, waarop het met bepakte fietsen soms moeilijk rijden is) en smalle bospaadjes. Zelfs een fietshangbrug zijn we overgestoken. Af en toe doorheen een stil dorp.
We willen Aquileia halen en talmen niet. Enkel daar is een camping, maar we willen er ook zijn om een andere reden...daarover de volgende keer meer.
Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar