Vrijdag

Onze laatste dag in Praag.
We bezoeken de vlakbij gelegen Vysehrad, een burcht op de vroegere zuidgrens van de stad, die hoog boven de Moldau torent.
Ze ligt recht tegenover onze camping en je herkent ze aan de zwarte tweelingtorens van de Petrus- en Pauluskerk. Na een stevige klim, genieten we van het uitzicht en kunnen zelfs onze tent in de diepte herkennen 😉.
Het interieur van de kerk is neogotisch (19de e.) en van boven tot onder gedecoreerd en met historische en bijbelse taferelen beschilderd. Niet echt mijn smaak, maar bijzonder om te zien.
Op het omliggende kerkhof zijn Tsjechische prominenten en belangrijke families begraven. Zij liggen onder vaak pathetische grafbeelden. Heel af en toe ontdek je een sereen en smaakvol graf.
Met de fiets gaan we verder naar het Oosten van de stad. Ons doel is de H. Hartkerk van Josef Plecnik, een architect met een heel eigen visie op moderniteit. Onderweg doorkruisen we stadsdelen met eigen karakter en vooral veel groen.
In het park voor de kerk gaat een soort boerenmarkt door met producenten uit de regio. We laten ons verleiden tot een quiche en rijst met gevulde paprika. Heerlijk.
In de H. Hartkerk zelf kunnen we niet binnen, dus nemen we wat tijd om ze van buitenaf te zien. Plecnik gebruikte hier een eigen neo-klassieke vormentaal die in de kerkarchitectuur ongebruikelijk was. Het enorme "doorkijkuurwerk" in de toren, roept herinneringen op aan "stationsgebouwen", zegt Nele terecht. Eigenzinnige architectuur.
We hebben nog even de tijd om een glimp op te vangen van het Agnesklooster ten N van de oude stad. Een gotisch complex dat nu museum is geworden.
Tegen 19u worden we verwacht in de St. Franciscuskerk voor een orgelconcert waarvoor we eergisteren hebben gereserveerd. Op het programma een aantal klassieke stukken waaronder het Adagio van Albinoni, de "Air" en een cantate van Bach. Ook een "Ave Maria" van Mozart en een "Bijbels lied" van A. Dvorak die beiden trouwens zelf dit orgel hebben bespeeld, wat het gebeuren toch een bijzondere dimensie geeft! Een violist en een sopraan zorgden mee voor dit beklijvend concert.
Onze driedaagse Praag besluiten we met een etentje in Café Slavia, een plek waar F. Kafka ook al eens over de vloer kwam en de dissidenten van de "Fluwelen revolutie" ('89) hier hun plannen beraamden.
Het interieur is in prachtig gestileerde Art Deco, met edele materialen : mahoniehout, marmer. Een waardig slot dus van ons verblijf in deze Praag-tige 😜 stad.


Zaterdag

Vanmorgen opgestaan onder een gesloten, grijze hemel, maar om ons Praag te laten uitrijden, hadden ze hierboven gelukkig zon voorzien en dat voor de rest van de dag.
Nog eenmaal laten we ons verleiden door het profiel van de Burg en St. Vituskathedraal, de toren van de Karlsbrug en de vele kleurrijke statige gevels van de oude stad.
Onze route volgt nu bijna constant de loop van de Moldau. Slechts enkele keren verlaten we die. Eén keer omdat er geen fietspad langs de rivier loopt. Dat betekent klimwerk, want de Moldau ligt in een vallei.
Het stijgen valt mee en we genieten ten volle van het open landschap. Korenvelden en nu voor het eerst hoppeteelt, want wat wil je, in een land dat zo graag bier drinkt.

We komen door het dorp Nelahozeve, de geboorteplaats van de componist A. Dvorak, in Tsjechië een nationale held, samen met B. Smetana, die een symfonisch gedicht wijdde aan de Moldau.
Het is fietsend genieten : relatief vlak terrein, mooi zonnig en aangenaam weer, afwisselend landschap.
In Melnik komen we in een voor ons nieuwe etappe. De Moldau vloeit hier samen met de Elbe ( hier "Labe" genoemd), de rivier die onze volgende reisgezel(lin) wordt.
Melnik is een bevallig stadje, hoog gelegen op een heuveltop. Het heeft een mooi ovaalvormig stadsplein met boogarcades.
We lopen even de kerk binnen en kunnen voor enkele minuten meegenieten van een orgelrecital die er plaatsvindt. Vlak bij de kerk genieten we nog van het wijdse panorama en zien we hoe beide, grootse rivieren in elkaar vloeien.
Hier slaan we ook onze tent op.

Zondag

Een stralende, warme morgen. We hadden vroeg op pad geweest, hadden we niet blijven hangen met een Nederlands koppel dat in Praag is vertrokken en de Elbe affietst.
Gisterenavond ontmoet in de supermarkt.

Opnieuw heerlijk fietsen, nu langs de groene boorden van de Elbe. Vaak vlak langs het water en ter afwisseling af en toe een stukje het binnenland in om een ommetje door een dorp te maken.
We picknicken langs het water in de buurt van een barok kerkje. Het interieur verrast. Een overdadig gedecoreerd hoogaltaar staat tegen een wand waarop in "trompe-l'oeuil" een architecturaal decor is geschilderd. Voor de rest een spierwit interieur. Mooi.

In de late middag komen we aan in Terezin, of Theresienstadt in het Duits. Een plek met een akelig verleden. Deze oude garnizoenstad kent een indrukwekkende Vauban-omwalling en van een deel van deze oude verdedigingsconstructie maakten de Duitsers tijdens WO II gebruik om er een doorgangskamp en later vernietigingskamp van te maken. 155.000 Joden en Roma (mannen, vrouwen én kinderen) vonden er hun dood na jaren van ontbering en lijden.
We bezoeken een gedeelte van deze verschrikkelijke plek. Collectieve en individuele cellen. Ruw meubilair, gemaakt uit tegen elkaar getimmerd planken. Slaapzalen met houten stellages die bedden moeten voorstellen.
Je ziet de uitgemergelde lichamen, die je kent van de beklijvende zwartwitfoto's, zo voor je.
Een aangrijpende plaats waar je stil van wordt en moeilijk kunt begrijpen tot waar de mens toe in staat is. Toch is het realiteit geweest ( en misschien op sommige plaatsen in de wereld nog altijd).

Normaal gezien gingen we nog wat verder door fietsen, maar het animo ontbreekt en we besluiten de Elbe over te steken om vlakbij een slaapplaats te zoeken.

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar