De ferry van Krk bracht ons gisteren in iets minder dan een uur naar het eiland Rab. Een mooie vaart, begeleid door de ondergaande zon. Door de vele eilanden en hun grillige vorm, is het vaak moeilijk je te oriënteren en te benoemen wat je voorbij vaart, maar dat staat het genieten niet in de weg. Net voor we inschepen, maken we kennis met een jong Sloveens koppel, dat straks blijkbaar dezelfde kampplaats heeft gekozen als wijzelf. Ze gaan er voor de 2de keer en zijn er enthousiast over. Dat beloofd...
Samen met een andere fietsreiziger, stappen we aan boord. Een jonge Zwitser is het van 24 j., die nu een maand op weg is, en de bedoeling heeft helemaal naar Indie te fietsen! Hij heeft daarvoor een volledig jaar uitgetrokken en hoopt in februari op zijn bestemming te komen. Wat een moed!

Onze kampplaats ligt vrij afgelegen in het noorden van het eiland. Het is een bijzondere locatie, en we krijgen bij aankomst van de man die er zijn levenswerk van heeft gemaakt een rondleiding. Hij is er 45 jaar geleden mee begonnen: een kale, gevaarlijke plek, nog met landmijnen uit de 2de WO. Nu is het een groene oase boven het strand en de zee. Verschillende hutten staan er en ze zijn nog bezig tegen het komend toeristisch seizoen, tenten op te zetten. Er is een open keuken waar je je eigen potje kunt koken, en verschillende ruimtes met tafels en stoelen. Buiten staan zware houten tafels en er zijn overdekte en schaduwrijke pergola's. Alles in een nonchalante, ongedwongen sfeer, zoals ik me die herinner uit mijn jeugdkampen. Onze eigen tent mogen we er niet opzetten, maar we krijgen er een houten huisje, met tentdak en een fabuleus zicht op zee. Via stenen trappen kunnen we rechtstreeks naar het strand. Een zandstrandje, wat uniek is in Kroatië, enkel het eiland Rab kent zandstranden. Er is ook een klas Duitse middelbare studenten op kamp, samen met hun begeleiders. Ze komen uit Stuttgart en verblijven hier 12 dagen. Een van hun werkopdrachten hier, is het terrein opmeten...geen sinecure.
We slapen met open deur en zicht op zee en dommelen in met het geluid van de rollende golven beneden...
Vandaag donderdag, fietsten we eerst naar Rab, het hoofdstadje met een aardige Middeleeuwse, ommuurde kern. Er is de Mariakathedraal, een Romaans bouwwerk uit de 11de eeuw, en het silhouet van de stad laat verschillende Romaanse campanile's zien. Een aantal behoorden bij kloosterkerken.
Bij de toeristische dienst informeerden we naar de uren van de ferry voor morgen en de precieze ligging van een Franciscanerklooster in Kampor. De weg ernaar loopt via een kronkelende, mooie zeepromenade, maar het klooster zelf lag wat beneden de verwachtingen.
Na het bezoek rijdt Nele terug naar ons verblijf, terwijl ik de heuvelrug ten ZW van Kampor nog verken. Het is een rit door eikenbossen die weinig van de verwachtte perspectieven geeft, dus : vrij snel rechtsomkeer.
Na een terras- en foodshoppingstop in Rab keer ook ik terug naar onze bivak.
Na een gezamenlijke, avondlijke zwempartij in zee en een heerlijk potje eigen kook (Nele's verdienste) gaan we terug onder de wol, onder begeleiding van de trage golfslag van "onze Adriatica"...

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar