De dag beginnen met een lange afdaling door beboste hellingen, en begeleid door een bruisende bergrivier de Mediterannee tegemoet fietsen...er zijn ergere dingen te bedenken. Dat we niet de enigen zijn met die mening, bewijzen de tientallen wielertoeristen die ons pad kruisen.
In Cagnes-sur-mer ontmoeten we ze voor het eerst van dichtbij : de zee van azuur en turkoise, die ons de komende dagen zal blijven begeleiden. Niet lang daarna, rijden we de "Grand Old Dame" van de azurenkust binnen via de "Promenade des Anglais".
Nice heeft zijn grandeur inderdaad aan de Engelsen te danken, die hier vanaf het eind van de 19de eeuw kwamen kuren, maar vooral om te zien en zich te laten zien.
Elegante artdeco-gebouwen getuigen daar nog van, maar die zitten meestal gekneld tussen inspiratieloze appartementsblokken.
Het meest tot de verbeelding sprekend restant en icoon van de "Promenade" blijft de "Negresco". Een luxehotel dat ontelbare sterren (film- én zelfverklaarde) over de vloer heeft gehad. Wij zoeken elders ons bed, maar dat moeten we nog verdienen.
De Col d'Eze, een vaste waarde in de meeste Tours, staat vandaag nog op ons menu. Niet bijster hoog (+/- 500 m), maar een lange klim (15 km) met enkele nijdige wisselingen van helling. Bovendien langs een heel drukke weg, waar niet altijd ruimte is voor fietsers. Een aantal passanten wensen ons "bon courage" : zij weten wat ons te wachten staat en een wielertoerist die ons voorbijkomt, begeleid ons tot enkele honderden meters voor de top met bemoedigende én lovende woorden. En we halen het! Nadien worden we nog beloond met spectaculaire panorama's op het mini-staatje Monaco. Hoge torengebouwen staan te drummen op een morzel grond en nog steeds wordt noodgedwongen in de hoogte gebouw want de grond is schaars en peperduur. Wie het geld heeft, wil er blijkbaar zijn.
Charmanter is onze eerstvolgende halte : La Turbie. Een stadje met een lange geschiedenis, want zij bezit nog de restanten van een indrukwekkend monument dat keizer Augustus heeft laten bouwen in de 6de en 7de e. ter nagedachtenis aan zijn overwinningen op de "Alpenvolkeren". Van ver is het te zien en spijts het om een fragment gaat, maakt het een wat bevreemdende indruk tov de schaal van de andere, omliggende gebouwen. Precies een bordkartonnen decorstuk uit een Holywoodproductie.

Van hieraf gaat het in dalende lijn naar Menton, grensstad met Italië, en onze slaapplaats. Maar voor we die bereiken wacht ons nog een laatste "muur".
Het is al laat als we vanuit ons bed nog kunnen genieten van het nachtelijke panorama op "la Mediterannee".

Woensdag 27 april

Deze dag hebben wij in gemeen overleg als rustdag uitgeroepen. Het gaat dus wat rustiger allemaal en de druk van de kilometers is er ook niet. Ventimiglia, de eerste Italiaanse stad, net over de grens, is ons doel. Maar we genieten eerst van onze doortocht door Menton. Het past dat we hier onze rustdag hebben gestart, want Menton blijkt de grootste concentratie gepensioneerden te huisvesten van gans Frankrijk (30% van de inwoners). Vandaar dat ik me hier onmiddellijk thuisvoelde.
We ronden de jachthaven en bereiken gauw de grens met Italië. Grenzen doen wel iets met je...je laat een land en herinneringen achter en voor je ligt de belofte van nieuwe ervaringen en uitdagingen. Een andere taal en cultuur ook en dat wordt vrij snel duidelijk : meer wasgoed aan de verweerde gevels 😉.
Van de zoon van vrienden van Nele hebben we hier een eetadres gekregen, waar we de lunch nemen. Een typische albergo waar alles wat uit de keuken komt heerlijk is. Op onze beurt : een aanrader!
Nu de innerlijke mens is versterkt, ook de fietsen niet vergeten. Sinds enkele dagen laat Nele's fiets een ondeugend getik horen bij iedere pedaalslag. En ik zou voor de veiligheid wel een spiegel kunnen gebruiken. Dus een fietsenmaker gezocht. Dat bleek een zeer onderhoudende en energiegevende ervaring. Zo'n enthousiaste man die ons honderduit bleef animeren over de geheimen van het fietsonderhoud. Zelf gaat hij ook vaak op tocht, alleen of als gids met een groep. Zijn plan is het om de Via Francigena te rijden, de route die wij, op weg naar Rome, ook hebben gevolgd. Hij geeft ons ook nog tips voor het vervolg van onze reis en we krijgen zijn telefoonnummer : mochten we ergens ter Italiaanse lande in mechanische nood zitten, dan moeten we hem contacteren.
Opgeladen rijden we nog even terug naar het centrum langs de zeepromenade.

Onze dag sluiten we af op het keienstrand, aan de waterlijn, met brood, kaas, mortadella en tomaat. Of zoals Nele het vanavond resumeerde: La dolce vita!

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar