Tirana mag dan een jonge stad zijn, klein is ze allerminst. Net zoals de kern van de stad binnen enkele jaren onherkenbaar zal zijn, zo deinen de buitenwijken als een olieplas uit. Het duurt dan ook even voor we het gevoel hebben buiten de stad te zijn. Een ellenlange weg, parallel aan de autosnelweg, voert ons langs die typische karakterloze, industriële buitenzones. Maar dan gaat het weg van de drukte en krijgen we meer landelijke wegen en enkele taaie hellingen. Eén grind- en zandpad is zo steil dat we niet alleen moeten afstappen, maar ook elkaars fiets moeten helpen naar boven duwen.
Durres is één van de belangrijkste havens van Albanië, ook een heel oude stad (3000 j.). Er zijn nog resten te zien van een Romeins amfitheater ( ja die Italianen zaten hier toen al).
Bij aankomst gaan we eerst ons ferryticket boeken voor vanavond, want hier houdt ons Balkanverhaal op en gaan we over onze Adriatica, terug naar Italië!
De boot vaart pas af om 22u en inchecken kan vanaf 19u. We dus nog wat tijd om fietsgewijs te flaneren langs de zeepromenade.
We hebben beiden het gevoel dat ons Albanië-verhaal te kort is geweest. We hebben maar een klein stukje van dit land doorkruist, en naar we horen, niet het mooiste. Maar we dragen de Albanezen in ons hart : superlieve mensen, zeer gastvrij, open van geest en gedreven om hun land weer op de kaart te zetten. Het is dan ook met een gemengd gevoel dat we aan boord gaan en de bewegingen van de vrachtwagens gadeslaan, die in de buik verdwijnen van onze ferry.
Een uur later dan voorzien, worden de trossen losgegooid en varen we de verlichtte haven uit...

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar