Als je bedenkt dat het eiland Hvar als een lange badende rug in zee is, dan loopt onze route helemaal over zijn wervels, van nek tot staartbeen. Het is weliswaar geen rechte rug, hij is vergroeid in alle richtingen en bovendien gaat het, zeker tot voorbij de schouders, steil omhoog.
Maar we zijn omringd door een prachtig, groen landschap. Aanvankelijk bergachtig, later, eenmaal de schouders voorbij en in de glooiing van de onderrug, ruwer en rotsiger. Hier groeien olijven die niet hoger komen dan manshoogte. Vermoedelijk zo gesnoeid voor het gemak van plukken. Ook heel wat wijngaarden. Langs de weg, merken we geregeld borden op die kruidenolies, wijn en olijfolie aanprijzen. Jammer genoeg kunnen we hiervan niets meenemen, want iedere gram moeten we meetorsen en het is warm, heel warm. Bovendien weinig wind. Op sommige windstille delen, heb je het gevoel een oven binnen te rijden. Maar wat we zien, is het zweetverlies waard.
Na een grote 50 km en iets voor 13u, komen we in Sucuraj aan, het staartbeen, van waaruit we weer naar het vaste land kunnen. Zo we willen, kunnen we onmiddellijk de ferry van 13u op, maar we kiezen ervoor om wat op adem te komen en de volgende overzet te nemen.
Ik heb last van de hitte en mijn is dorst groot. Ik zou de zee kunnen leegdrinken. We hadden nochthans voldoende water bij (elk meer dan 2l.).
We eten wat en ik leg me in de schaduw op een bank te rusten. Een glas fris water bij de koffie montert me wat op en tegen 15u schepen we in naar het vaste land. Hiermee verlaten we ons laatste Kroatische eiland.
Aan boord merkte ik een Belgische camper op, een uitzondering hier tussen het Duitse en Nederlandse overwicht. Nele wil al een tijdje een deel van haar bagage kwijt en hierin zag ze een mogelijkheid. Haar intuïtie leidde haar feilloos naar de eigenaren van de camper, een jong Antwerps koppel.
De kennismaking verloopt zeer hartelijk en zij willen graag wat bagage mee naar België nemen.
Eenmaal van de boot, duiken wij in onze fietstassen om wat we denken niet meer nodig te hebben, mee te geven.
Met een lichter gewicht én gevoel, zetten we koers naar onze camping.

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar