Wat is een bed toch een heerlijke uitvinding!
Ik genoot vanacht van de kletterende regen.

Wat later vertrokken dan anders... een uitgebreid ontbijt, maar vooral een heel boeiend ochtendlijk gesprek met de gastvrouw, zijn daar de oorzaak van.
Er lag bovendien muziek op van E. Satie, haar lievelingscomponist en ook één van de mijne. Dat bracht ons op de gedeelde interesse voor de minimale muziek van oa Ph. Glass, een nog levend Amerikaans componist, die blijkbaar een grote warmte koestert voor Groningen. Ook het koloniale verleden van Nederland kwam ter sprake en hoe men er nu mee omgaat, én tenslotte, de meest heikele kwestie van allemaal : de Zwarte-Piet-controverse...
Blijkbaar bestaan er hier nu ook regenboogpieten.
t'Is maar dat jullie op de hoogte zijn.

Onder een zwaar bewolkte hemel én uitgerust in mijn regenoutfit, neem ik afscheid en zet koers richting Groningen.
Korte tijd later heb ik opnieuw een "wild-ervaring" (geen wilde...) : een aanlopend ree wou op een 10-tal m voor mij het pad over... tot ze die bepakte trapper zag opdoemen en verschrikt rechtsomkeer maakte. Opnieuw een glimp van een verborgen leven.
Voor de rest niets dan overstekende naaktslakken. Deze zie je wel komen. Ik probeerde ze aanvankelijk te ontwijken (mijn liefde voor de dieren is grenzenloos) maar na een poos zijn het er zoveel dat mijn zwalkend rijgedrag begon op te vallen. Ik hield dus rechte lijn en veroorzaakte ontelbare drama's.

Het gaat nu vooral tegen de wind in door een heel ander landschap : open weiland doorsneden van met bomen omzoomde dreven, afgewisseld door naald- en loofbossen. Een heel andere ervaring om na de weidse openheid van de polders, terug door besloten bosgebied te fietsen.
Mijn regenoutfit is niet tevergeefs. Af en toe word ik getrakteerd op een striemende plensbui. Door mijn onoplettendheid kom ik af en toe op een vreemd knoopuntnummer. Dan moet ik een eind terug tot waar ik in de fout ben gegaan. Op die manier tikken de km's aan.

Na een 60-tal km's doemt hoogbouw op aan de einder : Groningen, hoofdstad van de gelijknamige provincie.
Ik ben hier ooit geweest, heb er goeie herinneringen aan en ben benieuwd of deze nog overeind blijven.

Ook nu kies ik voor een bed onder een dak. De weersomstandigheden zijn er niet naar om te liggen luisteren naar het geroffel van de regen op zeildoek.
Ik betrek mijn logement en fiets de stad in.
Het Groninger museum herinner ik me nog. Opgericht in de jaren 90 en getekend door architect Allesandro Mendini. Toendertijd maakte het post-modernisme ook in de architectuur opgang. Vooral Italië was daarin een voortrekker. Mendini sprak ook collega architecten aan : Coop Himmelb(l)au en A. Branzi. Het resultaat is een nevenstelling van drie autonome gebouwen met elk een aparte uitstraling. (Zie de foto's).
Sinds mijn vorig bezoek "siert" een nieuw project de binnenstad : het "Forum". Het gebouw huisvest cinemazalen, cultuur- en ontmoetingsruimtes en diensten van de stad. Het heeft een "kristalijne" vorm en geen enkele gevel staat loodrecht, wat een wankele aanblik biedt...een metafoor voor deze "onstabiele" tijden?
Groningen is ook een universiteitsstad, en hoewel het nu vakantie is, wemelt het er van de jonge mensen, wat een bijzondere dynamiek aan de stad geeft. Die dynamiek heerst ook in het fietsverkeer. Je moet voortdurend op je tellen passen, of je wordt er van "tafel gereden", zoals ze dat hier zeggen.
Na mijn avondeten rij ik door onstuimig herfstweer terug naar mijn bed. Blij dat ik naar binnen mag.

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar