Vandaag fietsen we onze laatste dag langs de Adriatica...We zoeken ons een weg zo dicht mogelijk tegen de zee aan, wat hier niet evident is. De kust is hier rotsachtig met kliffen. Af en toe een keienstrandje waar de badgasten zich dicht opeen verzamelen.
In Otranto houden we halt. Een sympathieke kustplaats met haven en een met zware muren omgeven oude stad. Hoofdreden waarom we hier stoppen is de grote mozaiekvloer in de kathedraal. De oudste van Apulie. Zij stelt de levensboom voor. De stam gaat van het inkomportaal tot aan het koor en op zijn takken zijn mythische dieren en mysterieuze wezens afgebeeld, symbolen van goed en kwaad. De uitzonderlijk goed bewaarde taferelen roepen herinneringen op aan wat we zagen in Aquileia (N. Italie), weken terug.
Vanaf Otranto zoeken we verder de kustweg op. Deze is werkelijk prachtig. Ze gaat aanvankelijk door een open landschap wat van de zee weg, maar wat later zoekt ze deze terug op en meandert mee met de baaien en inhammen.
Regelmatig stoppen we om te genieten van wat voor en achter ons ligt. Ik heb gelezen dat dit stuk weg vaak gekozen wordt door reklamemensen die promotiefilmpjes maken voor automerken. Het verwondert ons niet. Je ziet de wagens in je verbeelding, in vogelperspectief over de weg suizen in het licht van de ondergaande zon.
Het mooiste deel van deze weg zou tot in San Cesarea Terme lopen, onze eindbestemming. Zoals "Terme" al laat vermoeden, is S. C. in T. een voormalig kuuroord. Grote hotels, in een exotische bouwstijl, al dan niet vervallen, bepalen de sfeer. Ook hier zoeken de badgasten de kleine baaitjes op om te zonnebaden, te kletsen en in zee te gaan. In deze imponerende rotskust, levert dat bevreemdende, surrealistische beelden op.
We blijven hier slapen.

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar