Klimmen 's avonds heeft het voordeel dat je 's morgens mag afdalen...Met een sterke noordenwind in de rug ( de "Boreas" noemen ze hem hier) glijden we, samen met het drukke verkeer, de stad Trieste binnen.
"Wenen aan zee", wordt ze soms genoemd, omdat ze diezelfde koele grandeur bezit als de Oostenrijkse hoofdstad, maar door de nabijheid van de zee en het licht, weegt haar strengheid niet zo zwaar.
Trieste is een stad van schrijvers. James Joyce verbleef hier 12 jaar en schreef er de belangrijkste hoofdstukken van zijn "Ullysses". Italo Svevo, d'Anuncio en Claudio Magris woonden en werkten er. Zij werden geïnspireerd door de stad die de Italiaanse nonchalance verbindt met de Slavische ernst.
De Piazza d'Unita del'Italia zou het grootste plein van Italië zijn...feit is dat zij op één zijde oneindig uitloopt en een prachtig panorama op zee laat zien.
Minder monumentaal maar met meer karakter is de San Giusto kathedraal, een basilica met een bijzonder interieur.
Vooral de mozaïeken van de koren in de zijbeuken zijn prachtig en herinneren aan Byzantijnse kunst.

We naderen onze volgende grens...
Wanneer we Trieste uitrijden, wat wel een tijdje duurt, want het is een grote havenstad, rijden we meteen ook Italië uit en Slovenië binnen. Slechts een klein blauw Europees bord wijst ons daarop, want we rijden op een oude spoorwegbeddng, exclusief voorbehouden voor fietsers en wandelaars.
Het is wennen : plots verschijnen naamborden waarop ze de klinkers blijkbaar hebben vergeten, je hoort klanken die na de zangerigheid van het Italiaans, vreemd klinken. Maar de kust is prachtig.
We houden halt in Izola, een vroeger eiland dat door de Venetianen met het vasteland is verbonden. De sfeer blijft voorlopig Italiaans. Wat wil je , met een ondergaande zon langs een met palmen afgeboorde promenade...

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar