Vandaag zijn we net een maand onderweg en weerom hebben we een grens overschreden...een letterlijke dan : de Kroatische. Ik herinner mij niet meer hoe lang het is geleden dat ik, binnen Europa, nog eens mijn paspoort heb moeten voorleggen. Nu dus. Hoewel Kroatië deel uitmaakt van de EU, behoudt het dus zijn grenscontroles, en ook zijn munt : de Kuna.
2 grenzen in 2 dagen, flink zul je denken, maar de Sloveense kustlijn is nog niet zo lang als de Belgische, amper een grote 40 km. Onze prestatie is dus niet zo indrukwekkend. Wat wij vandaag hebben gezien echter wel.
Het stadje Prinan zou één van de mooiste steden van Slovenië zijn. Ik ben hier voor de eerste maal, dus daar kan ik niet over oordelen, maar het is, samen met Venetië en Ferrara, tot nu mijn favoriet.
Het ligt er als een plaatje tegen het blauw van de Adriatische zee en heeft een ongedwongen charme.
Het is tegen een heuvel aangebouwd en bezit een prachtig ovalen plein. De campanile van de St. Joriskerk, staat er achterop bij te pronken. Het is een slankere versie van de campanile van de St.Marcusbasiliek in Venetië. De stad is een labyrint van steegjes, trappen en doorkijken, met telkens een verrassend perspectief op de zee.
Piran voerde destijds zouthandel met Venetië en in heel wat huizen herken je de Venetiaanse invloed. Er is nog een immens groot zoutmagazijn te zien en wanneer we de stad verlaten, rijden we rond de "salinas", de oude zoutwinningspannen. Sinds de middeleeuwen werd hier zeezout gewonnen.
Nu is het een natuurgebied van 750 hectaren, dat grenst aan Kroatië. 250 vogelsoorten zijn er te spotten en een aardigheid voor de dierenliefhebbers : het kleinste zoogdier ter wereld leeft hier : de wimperspitsmuis, amper een 35 a 50 mm lang. Niet verwonderlijk dat we er hebben over gekeken...

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar