Vandaag rustdag. We zijn er allebei aan toe. Het is inmiddels van in Venetië geleden dat we 2 nachten op dezelfde plaats zijn gebleven. Niet alleen voor de rust doen we het, maar ook om de dagelijkse routine te doorbreken en de veelheid aan indrukken die je gedurig opslaat wat te laten bezinken.
Gisteren (zondag - ik loop een dag achter op de kalender) was trouwens een hete, winderige en onweerachtige dag en dat kruipt in de kleren.
Vanuit Pula ging het nog wat zuidelijker om dan gestaag (letterlijk én figuurlijk) weer op te klimmen.
Veel grindpaden opnieuw, nu wat breder en vlakker. Hoewel, toen ik na de picnic, weer op mijn fiets klom, kapseisde ik en landde ik in het grind. Ik was bij de hellende opstart in een grindnest beland. Geen erg, maar het laat je wel ervaren dat het opletten blijft.
Gisteren in de late namiddag, zijn we hier op de camping toegekomen en we hadden onmiddellijk het gevoel : hier blijven we 2 nachten. Een kleinschalige, rustige plek, uitgebaat door een jonge familie. Wel wat anders dan die anonieme mega resorts waar je een plannetje nodig hebt om je stek terug te vinden.
Vandaag dus onszelf en de rijtuigen wat opfrissen, wassen, wat schrijven en een wandelingetje doen. Het resultaat van dit laatste zijn enkele beelden zoals ik ze onder het fietsen moeilijk kan nemen. Foto's zijn het zonder opsmuk of bijzondere standpunten. Gewoon een wandeling door een dorp in Istrie...of : "Het Leven zoals het is in Manjadvorci".

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar