Om 4u30 schallen de luidsprekers opnieuw : het eerste gebed bij zonsopgang. Gelukkig zijn we christenen en kunnen we ons nog eens draaien. Maar om 6u30 begint het rumoer voor de opstelling van de plaatselijke markt. Net als in Brugge en De Haan, ook hier op woensdag.
We drinken nog een koffie op het terras bij onze gastheer, vragen nog dat hij een foto van ons neemt en vertrekken opnieuw.
Een hoogterit met bijhorende, adembenemende vergezichten over het meer van Shkoder én de Albanese grens, want we naderen die. Dit deel van Montenegro (van de grens tot Virpazar) is trouwens vooral bevolkt door Albanezen. Op het hoogste punt zitten we tegen de grens aan, maar hier maakt de weg een scherpe bocht naar beneden en beginnen we een langdurige afdaling. We verlaten onze panoramische route en voor we het goed beseffen staan we aan te schuiven aan de douanegebouwen. Tweewielers (motards én fietsers) hebben een eigen file en na een half uurtje overschrijden we een nieuwe grens van een, voor ons beiden, nieuw land. Eerst een foto van de vlag en dan nieuwsgierig het land in, alsof je als gast een onbekende woning wordt binnengelaten....
Van een 3-tal jonge fietsers onderweg, hebben we een overnachtingsadres. Een "eco social farm", waar bikers goed worden onthaald. Een mooi project die oa kansarmen tewerk stelt en gesubsidieerd wordt door Europa en een aantal private instellingen, waaronder de Noorweegse Kiwanis.
Je raadt al wie we daar ontmoeten : ons Zwitsers/Frans duo...
Na de verwelkoming door een radde Parisienne, die hier ook met de fiets op doorreis is, rusten we wat en gaan dan naar de nabijgelegen stad Shkoder.
We hebben een adres van een lekkere patisserie, maar eerst nog wat cultuur. De "Loden Moskee", gelegen aan de rand van de stad en zo genoemd omdat de dakkoepels met lood zijn bekleed. De moskee dateert uit de 18de eeuw en staat er wat verweesd aan de rafelige rand van de stad. Ondertussen zijn we rond de heuvel gereden waarop de Rozafa-burcht staat. Voor een bezoek ligt deze wat te hoog...
Het adres van de patisserie lijkt ons wel haalbaar. Wat een genoegen hier zo'n kwaliteit te mogen proeven.. Een ijsje en gebak gaan er vlotjes in. Onze vrienden-fietsers treffen we hier trouwens ook aan.
Met hen gaan we s'avonds eten in een restaurant met een sociale missie Het wordt gerund door een collectief van vrouwen. Op die manier streelden we niet alleen onze smaakpapillen, maar ook een maatschappelijk project. Win-win noemen ze dat.

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar