We sliepen gisteren net boven Virpazar, letterlijk8. Het gaat dus eerst bergafwaarts tot we op het niveau van het meer zijn, om dan gestaag weer op te klimmen, parallel met het water. Het meer van Shkoder is het grootste van de Balkan en in zijn geheel tot natuurpark uitgeroepen. We fietsen een deel van de "panoramaroute nr 3" en die naam is terecht. Achter iedere bocht van de weg ontplooien zich nieuwe vergezichten, die ons regelmatig doen halt houden. Maar we stoppen ook om op adem te komen, want het is heet en de weg is steil.
Een van de haltes is een uitnodigend, met druivenranken beschaduwd terras, uitgebaat door een voormalig prof-voetballer. Hij heeft Eric Gerrits nog gekend. Nu teelt hij zijn eigen druiven en maakt er wijn van...én schnaps, die ik koste wat kost moest proeven. Een kleine nip van het vocht straalde al tot in mijn hersenpan.
Dodelijk vocht tijdens het fietsen in deze warmte, maar ik kreeg korte tijd vleugels.
Op de hoogvlakte gaat het door groen en bossen van tamme kastanjes. Daar zitten eeuwenoude exemplaren tussen die zo in een sprookjesbos zouden kunnen figureren.
Onder één van deze leg ik me wat te rusten.

Rond 16u komen we aan in Ostros, een klein dorp met een moskee, enkele woningen, café's en een paar winkeltjes. We zijn op zoek naar een overnachtingsplek en spreken de café-/restaurantbaas aan. Er blijken hier of in de omgeving geen campings of kamers te huur...Hij stelt voor dat we onze tent opzetten naast zijn terras. We zijn blij dat we niet verder meer hoeven zoeken want de rit tot hier was vrij zwaar. Niet lang nadat we hier zijn aangekomen, rijden 2 fietsers voorbij...het blijken "onze Zwitserse vriend Kemlan"" uit Genève te zijn, samen met Simon, een Franse fietser, waarmee hij een tijd samen optrekt. Kemlan ontmoeten we nu voor de 3de maal, na Trieste en Sibenik. Het weerzien is hartelijk en ook zij besluiten hier hun tenten op te slaan. Naast het café, in de schaduw van de moskee ontstaat een klein tentenkamp...
We eten samen op het terras van het restaurant, naast onze tenten en wanneer de andere gasten stilletjesaan vertrekken, leggen we ons te rusten. Niet voor lang echter, want door de luidsprekers van de minaret schalt het avondgebed en op het terras is het blijkbaar weer verzamelen geblazen...

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar