Vannacht hadden we dus een appartement met zicht op zee.
Deze reis hebben we zowat alle denkbare overnachtingsmogelijkheden gehad, behalve slapen in open lucht : tent, mobilhome, kamer bij particulier, airbnb, warmshowers, hotel, jeugdherberg...En allemaal hebben ze hun eigen charme. Bovendien zijn we overal zeer gastvrij ontvangen. Ook nu was dat het geval. Onze gastvrouw heeft lang in Duitsland gewoond , kon dus een aardig mondje Duits.
De zoektocht naar een plek voor de nacht gebeurt altijd de dag zelf, omdat wij moeilijk kunnen inschatten hoe we zullen opschieten. En dat zoeken gaat via internet. Een zeldzame keer via mondreclame van collega-fietsers, of suggesties van plaatselijke bewoners.

Vandaag denken/hopen we in Tirana, hoofdstad van Albanië, terecht te komen.
Geen verbazingwekkende rit met spectaculaire landschappen. Nee, gewone wegen door gewone dorpen. Maar overal roepen kinderen ons toe met "Hi", of Hello", een zeldzame keer met "How are you"?
Langeafstandsfietsers zijn ze hier niet gewoon en wij komen er maar zelden tegen, uitgezonderd vanmiddag, toen we plots met 6 (3×2) tegelijk aan een kruispunt kwamen...
Zoals altijd hebben we eten bij voor de middag, maar we vinden geen aangename schaduwplek voor de pic-nic.
Langs een drukke verkeersweg houden we halt bij een klein cafe/restaurant, een "routier-cafe" eigenlijk. We krijgen heerlijke soep (van echte rundsbouillon!) met Griekse pasta in, een salade, brood, alles opgediend met een vriendelijkheid die je bij ons zelden tegenkomt. De man kan zich niet in een andere taal dan het Albanees uitdrukken, maar zijn houding is één en al gastvrijheid. Wij krijgen als extra, een opgevulde paprika!
Langs de luchthaven van Tirana gaat het verder naar de binnenstad door een uitdeinende, rommelige agglomeratie.
We hebben gekozen voor een hostel in het centrum en "Google maps" leidt er ons feilloos naartoe.
Het duurt even voor we beseffen waar we zijn : de hoofdstad van Albanië, helemaal met de fiets tot hier!
We hebben nog de tijd om een eerste indruk van de stad op te doen en iets te gaan eten, en beslissen meteen nog een dag te blijven...

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar