We sliepen vanacht op amper 100m van zee, zodat we vrij snel onze route langs de Ligurische kust weer konden opnemen.
Met de zee rechts van ons gaat het oostwaarts onder een wolkenloze zonnehemel. Onze route volgt het tracé van een voormalige spoorweg, nu exclusief voorbehouden voor fietsers, die ruim baan kregen in beide richtingen. Het voordeel van zo'n spoortraject is dat de hellingsgraad meestal meevalt. We komen ook door heel wat tunnels, waarvan sommige meer dan een km lang zijn. Voor voetgangers best wel eng. Wanneer we zo'n tunnel binnenrijden ervaren we ook telkens een temperatuurshock, want van 25° buiten naar keldertemperatuur bezorgt je telkens een koude rillingen. Eén van de tunnels, net voor San Remo, was voorzien van pancartes waarop de hoogtepunten van de geschiedenis van de legendarische wedstrijd Milaan-San Remo stonden vermeld. Trots waren we, toen we konden lezen dat E. Merckx die 7x heeft gewonnen!

San Remo doet wat uitstraling betreft, aan Nice denken, maar dan met grotere zorg voor hun patrimonium. Heel wat prestieuze fin-de-siecle gebouwen zijn nog bewaard en hebben de massale sloop van de jaren zestig overleefd. Bon chique, bon genre...maar dan op z'n Italiaans.

We fietsen spoorslags verder langs ons heerlijke traject en stoppen na de middag voor een picnic op het strand.
Net voor Imperia beslissen we na een 40-tal km, onze dagrit hier te beëindigen en onze tent op te slaan op de camping met de weinig Italiaans klinkende naam :" De Wijnstok". Blijkt dat de vroegere eigenaar een Nederlander was. Na onze installatie fietsen we door tot Imperia, voor het obligate kerkbezoek, de inkopen voor ons avonddiner en een drink op een terras met zicht op zee.
Morgen gaat het terug de bergen in....

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar