Maandag

Onze laatste km's in Tsjechië...
Langs de Elbe gaat het verder Noordwaarts, zij het meanderend mee met de rivier.
Via Usti nad Labem, wat zoveel betekent als : Usti a/d Elbe. Een stad die in 1999 het nieuws haalde omdat het bestuur een muur liet bouwen rond de wijk waar vooral Roma woonden. Het protest (ook internationaal) was echter zo groot dat ze snel overgingen tot de afbraak. Als je pas Terezin hebt bezocht, dan lijkt het, alle verhoudingen in acht genomen, alsof de geschiedenis zich blijft herhalen...

Decin is de laatste grote Tsjechische stad. Niet aantrekkelijk, maar toch reden om er een koffie met een zoet toebehoren te nemen.
Hier steken we de Elbe over en gaan verder op linkeroever tot aan de grens. Enkel de Tsjechische Republiek laat weten dat je hier het land verlaat. Niks geen Duitse vlag of heraldiek. Enkele km's lang loopt de grens nu in de as van de Elbe, zodat we aan de overzijde nog altijd Tsjechië zien.
In Bad Schandau zitten we terug op beide oevers in het land waar we zijn vertrokken.
We blijven hier 2 nachten ,want we bevinden ons in het "Saksische Zwitserland", een natuurpark dat de landsgrens overschrijdt en bekend is voor zijn bijzondere rotsmassieven. Die willen we verkennen.

Dinsdag

Gisterenavond net op tijd onze tent kunnen opzetten vooraleer een regenbui losbrak. Ook onder zeil horen we nog de regen roffelen.
s'Morgens gelukkig opgeklaard zodat we onze wandeling kunnen aanvatten.
We stappen richting "Schammersteig", naar een rotsmassief dat imposant boven het landschap uittorent. Een wandeling die we van Evi, Nele's dochter, getipt kregen.
De weg ernaar is verbazingwekkend. Af en toe krijgen we zicht op majestueuze massieven, die in hun grootse, grille massiviteit als door mensen zijn gevormd. De rotsen zijn zandsteenrotsen, die dus makkelijk verweren en de meest vreemde vormen nalaten.
In de 19de e. werd de schoonheid van de regio ontdekt door Romantische schilders, waaronder David Caspar Friederich. Hij liet zich vaak door de bizarre vormen inspireren. Zijn schilderij, waarop een kleine, eenzame man op een rots, het landschap overschouwt, is door dit landschap geïnspireerd. Google maar eens zijn naam....
Een belangrijke wandelweg van zo'n 160 km, brengt een hulde aan die romantici en is de "Malerweg" genoemd, of het "schilderspad".
Ik kan alleen hulde brengen aan het landschap en zijn schilders door enkele foto's...

Woensdag

De "Elbe-ruiters" zetten hun tocht verder...
Nog even kunnen we genieten van de bijzondere zandsteenrotsen aan weerszijden van de rivier. Het besef dat je door een landschap rijdt dat gevormd werd door de miljoenen jaren lange uitslijting van de Elbe en de gigantische geologische tijd die de erosie van de rotspartijen heeft gevraagd, doet je duizelen en maakt je zo klein.
In Pirna stoppen we even. Het is een zeer charmant stadje met goed bewaarde en zorgzaam onderhouden gevels in diverse pastelkleuren. Een paar eeuwen terug was ook al iemand bekoord door haar schoonheid, de schilder Canaletto. Een Italiaan die werkte voor de keurvorst in Dresden en die grote naam kreeg door zijn stadszichten van Venetië.
Slechts 25 km scheiden ons nog van Dresden, onze eindbestemming vandaag.
Maar eerst moeten we nog verder optornen tegen een heel sterke kopwind.
Het fietspad wordt drukker, ook meer langeafstandsfietsers, en de e-bikes zijn weer toegenomen. Een man die een eindje naast me bleef fietsen, zei dat zeker 90% van de fietsen hier elektrisch worden aangedreven. Dat was in Tsjechië even anders. Zal allicht met de levensstandaard hebben te maken.
Een 10-tal km's voor we de stad binnenkomen, kondigt die zich al aan. Grote villa's en paleisachtige residenties nestelen zich in de groene hellingen langs de Elbe. Hier vluchten de begoede Dresdners naar toe in de weekends. Opvallend veel roeiclubs ook. En dan ontplooit het profiel van de stad zich : de torens van de Frauenkirche, Hofkirche, Semperopera, en vele andere.
We blijven hier 2 dagen, genoeg om al dat moois te gaan ontdekken...

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar