In Mannheim staken we de Rijn over en verlieten we hem ook...
De Rijn oversteken doe je niet om het even waar, want bruggen zijn heel zeldzaam. Enkel in de grotere steden vind je ze. Wel zijn er geregeld veerdiensten die zwaar moeten opboksen tegen de sterke stroming om in een grote bocht de overkant te bereiken. Evenzo voor de scheepvaart. Stroomopwaarts rijden wij op onze fiets de rijnaken voorbij, zo traag gaan ze. Stroomafwaarts daarentegen gaan ze dubbel zo snel. De Rijn is zeer druk bevaren. Niet alleen aken, maar ook veel cruiseschepen en pleziervaart. Daarbij dienen ze nauwgezet de boeien in het oog te houden, die de vaargeul aangeven. De Rijn is dan wel heel breed, maar niet bevaarbaar op zijn volle breedte.
Aan weerszijden liggen drukke, parallelle wegen, maar ook sporen, waar het een af en aanrijden is van ellenlange goederenwagons. De Rijn is dus niet alleen op het water een verkeersslagader.

De rit gaat richting Heidelberg, weg dus van onze eerste grote rivier. Maar algauw rijden we langs een ander water, minder imposant dan vadertje Rijn én een zijrivier ervan : de Neckar. We volgen deze een heel eind tot we in Heidelberg belanden, een vrij grote stad met een charmante historische kern. Universiteitsstad ook en dat merk je aan de vele "Junge Leute" in de binnenstad. Dat geeft altijd een bijzonder aangename sfeer.
Het "Heidelbergslot" torent hoog boven de stad uit. De "Frederichsbau" maakt daar deel van uit en met zijn twee topgevels markeert ze de overgang van de renaissance naar de barok.
Ook hier zijn de meeste monumenten opgetrokken in die typische roodbruine zandsteen. De mooiste gevel is die van het "Ritterhaus" uit de 16de eeuw. Vlakbij ligt de Evangelische kerk met verrassend eigentijdse glasramen.
Na de middag trekken we verder...De laatste dagen zijn we verwend geweest wat reliëf betreft. Dat blijkt onmiddelijk wanneer we de stad verlaten. Enkele venijnige hellingen wachten ons op alsof ze ons bij de les willen houden en duidelijk maken dat we niet op een "zondagmiddag-na-de-koffie-ritje" bezig zijn. Die klimkm's zijn we niet meer gewoon, maar de volgende dagen worden ze gemeen goed. We hadden een camping op het oog, maar die bereikten we niet omdat er teveel hellingen tussen lagen 😉.
Geslapen hebben we op een terrein van een plaatselijke schuttersvereniging, Nele's idee.
Ik sprak de man aan die buiten het clubhuis een sigaretje aan het roken was. Hij naar binnen voor beraadslaging...en het mocht.
We werden heel vriendelijk een plek aangewezen naast de schietstanden en mochten gebruik maken van water en elektriciteit in hun berging, die vol lag met pijlen en bogen. We kregen zelfs een telefoonnummer van een clublid "im Notfal"!
Duitsers mogen dan al wat stug en nors overkomen, generaliseren mag je dus niet.

Gisteren (vrijdag) terug de heuvels in...
Het landschap is glooiend, groen en liefelijk, maar de hellingen bedrieglijk. Volgens Nele doet het wat denken aan Toscane, maar dan in een groene versie. Ook nu rijden we regelmatig langs de Neckar.
Bad Wimpfen, gelegen langs deze rivier, valt met zijn torens van ver op. Het is een stadje dat rijk is geworden door de zoutwinning.
Hier ook werd de LIDL geboren en werd de eerste winkel in 1972 geopend. Klein begonnen dus8...
Het weer blijft ons gunstig gezind : veel zon en een stevige NO-wind die voor wat afkoeling zorgt. De nachten zijn wel fris, maar daar zijn we vestimentair op ingesteld 😊. We genieten dus ook deze nacht van een slaap onder zeildoek.

(Dit verslag is geschreven op zaterdag 3 juni)

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar