Vandaag fiets- én treindag.
Iets na 7u zijn we vertrokken. De temperatuur is dan nog dragelijk en we willen zoveel mogelijk km's maken voor de middaghitte.
Onze weg loopt langs zee. De kust is hier grillig rotsachtig met verrassende inhammen, baaitjes en stranden. Geen zandstranden, maar keien en rotsen. De Italianen houden van aan zee zijn en nestelen zich vaak op de meest onmogelijke plaatsen, als het water maar nabij is.
In Santa Maria al Bagno verlaten we de kust, niet zonder eerst de 4 Torre Del Fiume te hebben bewonderd.
Het zijn de 4 imposante hoektorens van een bastion dat zelf is verdwenen. Ze werden gebouwd ter verdediging tegen de Saracenen. Bijzonder is dat meerdere van deze bouwwerken zijn gebouwd in opdracht van "onze" keizer Karel!
Nardo, een klein stadje weg van de kust, krijgt van ons de "gezelligheidsprijs". Een sympathiek oud centrum, zoals je je een typisch Zuid-Italiaans stadje voorsteld : enkele nonchalante terrasjes rond een bevallig plein met verweerde gevels en de onmisbare barokke kerk middenin.
Het is ondertussen middag en opnieuw bloedheet. Hier kiezen we voor de trein.
Onze fietsroute gaat verder Noordwaarts naar Taranto, dat is ruim 100 km. Maar die afstand overbruggen we met het spoor. Het gaat eerst richting Lecce, waar we moeten overstappen en dan via Brindisi naar Taranto. We zigzaggen dus door Puglia, maar nu aan 150 km/u! De treinen hier zijn geprivatiseerd en in tegenstelling tot wat soms wordt beweerd, zijn ze stipt, goedkoop en comfortabel.
Taranto is een industrie- en havenstad.
Bij aankomst zoeken we dus zo snel mogelijk een ontsnappingsroute, maar die gaat eerst langs heel drukke uitvalswegen. Slechts enkele km's voor ons einddoel, een camping aan zee, gaat het over meer bevallige, rustige wegen. De camping zelf heeft zijn beste tijd gehad, maar de uitbater, een vriendelijke zeventiger (hij deed Nele aan haar vader denken), onthaalt ons op een wijze waartegen je geen neen kunt zeggen. Hij stelt zelfs voor spaghetti te laten maken voor ons!
Maar eerst nog eens in zee. We hebben een privaat strand, met zicht op de havenuitrustingen van Taranto, wat ons de vergelijking met Zeebrugge ontlokt.
De spaghetti nadien, daar hebben de Italianen een patent op : pasta met een eenvoudige saus van pommodoro. Zo eenvoudig en lekker als het leven zelf...meestal.

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar