Tegen 9u meren we aan in Bari, Italië.
Het voelt een beetje aan als thuiskomen..
En in Bari gaat dat moeiteloos. In de oude binnenstad verlies je je in de steegjes en laat je je verassen door de schoonheid van monumentale gebouwen, maar evenzeer door de kleine details. En dan is er natuurlijk de uitbundigheid en het temperament van de Italianen.
Deze voormiddag (vandaag maandag) maken we 2x een kerkelijk huwelijk mee, met alles erop en eraan: de aankomst van het paar in een vintage Fiat, de verwelkoming door de familie, de "intrede" in de kerk door een erehaag van met sabels uitgeruste carabinieri en militairen.

Het bevalt ons hier en we besluiten niet zo heel ver meer te fietsen. Maar eerst nog een broodje uit zo'n typische Salumeria : een kaas- en charcuteriezaak vol regionale specialiteiten.
Bitonto op zo'n 25 km wordt ons einddoel vandaag. We komen er aan in een prachtig maar doods centrum : geen kat op straat, alle luiken dicht, alleen enkele fietsende en spelende kinderen. Maar die verlatenheid is bedrieglijk, want vanaf 18u wordt alles opengegooid en komt iedereen naar buiten. Het is telkens weer wennen als je in de middag een "lege" stad binnenkomt en die s'avonds omgetoverd ziet in een zinderende drukte.
Centraal in de oude stad ligt de kathedraal met eromheen een plein zoals je ze alleen in filmsets tegen komt, zo juist van grootte en verhoudingen. Het portaal van de kerk is een van de mooiste voorbeelden van de Apulische Romaanse kunst en het interieur is van een grote eenvoud.
s'Avonds eten we "orechietti", nog zo'n Apulische specialiteit : pasta in de vorm van "oortjes". Ook de innerlijke mens komt hier aan zijn trekken.

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar